Een boek, zowaar!

Ik kende Sigrid al toen ik nog niet naar de kleuterklas ging. Maatjes door dik en dun, maar vaak niet vreemd van enige zin voor kinderlijke concurrentie, zoiets. We schrijven 1990, vierde leerjaar, bij juffrouw Sylvia. Op een blauwe maandag zat er een vers gipsverband rond Sigrids enkel gestrikt. De blinkende krukken onder haar oksels ontlokten een vorm van klassikaal moederkloekgevoel. En ondergetekende kreeg last van een acute aanval van hypochondrie... Die avond snoerde ik mijn rolschaatsen om en begaf ik me richting 'kasseibaantje'. Resultaat: echte tranen, een verzwikte enkel, een paar krukken en een gips. En zo was het evenwicht in de vriendinnenrelatie hersteld en lieten wij ons gezellig samen bedienen.

Sorry, beste ouders. Mijn verontschuldigingen, geachte ziekenkas. Mijn oprechte excuses aan alle belastingbetalers die opdraaiden voor mijn jaloeziegips. Beschouw het als een jeugdzonde.  Onderstaande primeur is dus géén geval van 'ik moet hebben wat een ander ook heeft'. Want ik heb intussen geleerd te leven met wat de dag me brengt! En soms brengt de dag niet veel meer dan boterhammen met smeerkaas. Maar soms brengt de dag een leuke vraag. Zoals:

"Heb jij toevallig zin om samen met mij een boek te schrijven?"

...

Zal ik even kaderen hoe volmondig mijn 'ja' was?

Even terug naar 1990. Mijn moeder was zo vriendelijk om vriendenboekjes en poëziealbums uit die vervlogen tijden niet aan de kachel toe te vertrouwen. Dus ik beschik over bewijsstukken: mijn fijnste schoolvak zei toen al dat ik in mijn nopjes ben met een pen in mijn handen.

(Al kan mijn 10-jarige alterego ook liegen zonder verpinken. Ik en voetbal? Nonsens.)  Ergens in diezelfde ouderlijke archieven ligt bovendien een papier waarop staat dat ik de rest van mijn leven 'dingen ging tekenen'. En dan heb ik het nog niet gehad over de mond waaruit die boekenvraag kwam: Eloleo aan het woord, aka mijn collega Sanne, partner in crime voor zowel de doordeweekse babbel aan de koffie, als het meest ingewikkelde stofkeervraagstuk.

Allemaal rokjes heeft in elk geval bewezen dat er nood is aan vrolijke Nederlandstalige naaiboeken. Dus knotsten onze koppen een maand geleden enthousiast tegen elkaar en ontstonden er al Elolivs. Of Livoleo's, als u het boek ondersteboven houdt.

Uitgeverij Van Halewyck vroeg ons om een boek zeg! Eloleo en ik zeggen aan de kopiemachine dus niet 'ga jij maar eerst!' maar 'doen we dat nu met biais of zonder?'. En nu komt er tijdens een middagpauze wel eens overleg op het menu, in plaats brood met soep. Is er dan iets veranderd? Welneen. Alleen kunt u het resultaat binnenkort op papier in uw handen houden.