Surprise in spons

Er was geen sprake van een langgepland project of een doordachte aanpak. Het was er ineens: on-weer-staanbare goesting om me in mijn atelier te verschuilen en iets te maken zonder uit te leggen hoe dat iets in elkaar zit, zonder tekst of foto's, zonder na te denken of het stof bij de rest past, gewoon 'voor mij'. Ik geniet met volle teugen van elke stap in het boekmaakproces. Van het schetsen, proberen, overleggen, fotograferen, laten testen, opnieuw bedenken, misschien nog het meest van het schrijven zelf en ook van de feedback en finetunen. En toen dat allemaal min of meer achter de rug was, bleek de naaigoesting niet over. Dat is een goed teken, toch?

En wat werd het impulsnaaisel in kwestie? Een sponsen speelpak voor Zanne. Een uurtje of twee woeste naairazernij en daar hing het.

In de zomer heb ik een hekel aan rompertjes. Body's zoals wij zeggen. Dan hangt de kast vol mooie t-shirts, maar het kind kan ze niet aan want twee lagen stof, dat is te warm in de zomer. En zonder romper is geen optie, want dan blijft die luier niet zitten waar ik hem bedoelde. Leve 'Dresscode Scandinavian Baby: jumpsuits bieden soelaas!

De jumpsuit-uren zijn echter geteld. Ze is nog geen twee, die kleine bol, maar ze is niet van plan om haar zus achterna te gaan wat betreft matige interesse in de zindelijkheidstraining. Een paar keer per dag meldt Zanne zich op het appèl aan het potje en doet op dat moment keurig waarvoor dat ding is bedoeld. Dus nog eventjes, nog één keer een pakje-in-een-stuk en binnenkort is het kind aan een onderbroek toe.

Voor het patroon ging ik op zoek in mijn naaiboekjes naar iets dat in de buurt kwam. Ik heb niet zo veel patronen in huis, maar een regenpak uit een Knippie uit 1982 kon dienst doen. Schitterend, die oude patronen. Al staar je je gek op die patroonbladen, zoveel lijnen en zo weinig kleur. En je moet wat geluk hebben met de maat: dikwijls was het 'dit staat in het boekje in een 68, te nemen of te laten'. Met het regenpak had ik geluk.

Het regenpak had vooraan een rits. Maar ik had geen passende rits. Dus tekende ik een kontflap op de achterkant. Daar heb ik intussen wel wat ervaring mee. Hij 'lubbert' wat, die achterkant. Jammer. Maar het is dan ook maar een speelpak.

De knopen zijn Kam Snaps. Zij en ik deden de test en moeten allebei besluiten: 't is mooi, maar dat is het dan ook. Prima voor een paar dunne lagen stof, maar twee lagen spons en een laag paspel was al te veel voor de snaps: ik verspilde er vier op een speelpakje waar er zeven nodig waren. En nog ben ik een beetje bang bij het openen en sluiten. Blijf er, hoe vrolijk ook in die kleurtjes, maar beter ver vandaan want het is, euh, hoe zeg ik dat beleefd, 'dikke brol'.

Edit: na heel wat op en af gebabbel met voor- en tegenstanders van de snaps, deed An van de Paspelpoezen ook een test en kwamen we tot de conclusie: ik gebruikte maat 16, waarvan het pinnetje te kort is voor zoveel lagen stof. Maat 20 doet het blijkbaar wel prima!

De flap en de mouwen en hals boordde ik af met elastische paspel.

Nu we toch een beetje Test-Aankoop aan het spelen zijn: wat is dat voor een zalig spul zeg! Ideale combinatie van 'veel effect, weinig moeite'. Gewoon er tegenaan gezet met de overlockmachine, omgeboord, en doorgestikt met een tweelingnaald. Dat doorstiksel verdwijnt in de spons dus hoeft niet eens netjes.

En hopla, randen proper, mét oranje accent. Volgende keer gewoon nog aan denken om draad in de kleur van de paspel te nemen en niet in de kleur van de stof, dan lijkt het aan de binnenkant ook ergens op.

Het zal niet lang passen, dit pakje. Omwille van het weer, omwille van de potjestraining, maar ook omwille van de maat: Zanne groeit als een kool. Maar ik maakte het ding bewust wat jongensachtig: volgend voorjaar is het voor Mathijs. De kleerkast van zijn zussen is nu min of meer integraal de garderobe van de meisjes hier. Tijd dat er eens een kledingstuk een retourtje doet.

En ons model? Die was content. Al denk ik dat die plakkerige gift van Bakkerij 't Pleintje hoger scoorde dan de spons om haar lijf.