Beste mevrouw Hexagoon,

Mijn welgemeende excuses.

Ik kom nu zo'n tien jaar in uw winkel en nog nooit stelde u me teleur. Ik laat u vandaag weten dat dat helaas niet wederzijds is.

Ik ben altijd opgetogen over uw adviezen, die ik soms als levensles kon interpreteren. Ik denk bijvoorbeeld vaak aan die keer toen u zei dat ik geen halssnoer mocht kiezen dat paste bij mijn jurk, maar moest gaan voor een exemplaar dat paste bij mezelf. U kruist daarmee vaak mijn gedachten als ik 's ochtends voor de spiegel sta. En ook uw verhaal over de man die voor zijn vrouw een kadobon kocht en er op liet schrijven 'een bon uit de hel' drukt me regelmatig met de neus op de feiten: hoe goed ze ook hun best doen om interesse te tonen voor de hobby, mannen moet men niet plagen met een bezoek aan uw winkel.

Uw helpers mogen dan lief en behulpzaam zijn, ik probeer er toch steeds voor te zorgen dat u het bent die me in uw winkel te woord/daad staat. Want de kracht van uw adviezen is de tijd die u er voor neemt. En toch lapte ik ze vandaag aan mijn laars.

U ziet, wij hebben sinds kort iets wat op een terras begint te lijken. De planken liggen er nog maar voorlopig. En de schutting ziet er uit als een luxe kippenhok, want we willen wel buiten eten maar liefst zonder duikelende kuikens. Maar je kan er in elk geval op zitten, op dat terras. En dat is, na jaren, een overwinning. Die ik graag wilde vieren met een schoon toile ciréeke op de ovalen tuintafel.

Ik kwam naar uw winkel voor die groene met witte sterren en ik had een oranje boordje in mijn hoofd. Maar er zat niet meer genoeg op de rol. Dus ik ging voor Petit Pan. Niet slecht als troost. Ik vroeg uw raad in verband met het biaislint. Uw mening was niet dubbelzinnig te interpreteren. "Ge gaat dat toch niet ovaal knippen? Da's voor bomma's!" En een boordje vond u ook absoluut overbodig. Want die toile is mooi op zich.

Mijn excuses, echt waar. Maar ik deed het toch.

Ik kan, als verzachtende omstandigheid, inroepen dat ik een plan had dat me moeilijker uitvoerbaar leek met een rechthoekig tafellaken. Ik ben namelijk geen fan van gewichtjes of klemmen voor tafeldoeken maar ik moest wel iets doen om het ding op zijn plaats te houden. Tegen wind, tegen wegglijden tijdens het afvegen en tegen grijpgrage peuterhandjes. Dus ik tekende de tafel af op de onderkant van het doek en stikte, net onder de tafelrand, vier lusjes vast.

Aan de onderkant zitten de lussen tegenover elkaar met een touw met elkaar verbonden. Aan de bovenkant zie je daar enkel de vier stiksels van en het ding blijft mooi op zijn plaats zitten. Best handig.

U bent niet overtuigd en vindt het nog steeds voor bomma's? Ergens vind ik dat grappig. Gezien het feit dat u er, in de letterlijke grootmoederzin van het woord, zelf een bent en ik niet. Ik werd in uw winkel zelfs al eens door een kleindochter bediend. Oh ik weet wel, over dat type grootmoeders heeft u het niet en u bent de laatste die ik voor me zie in een jurk uit diolen. Dus vergeef me de gniffel.

Het boordje: ik ben voor donkerblauw gegaan. Want die kleur kwam voor in de zin 'als je het dan toch wilt doen'. Na uw erg duidelijke oordeel moffelde ik mijn oorspronkelijke (gele) plan naar mijn achterhoofd. Want laat er nog steeds geen twijfel over bestaan: uw smaak rules, nog steeds. Ik beloof dat het bij deze ene misstap blijft.

Sorry, 

Riet