Een boon voor Oon

Een slordig jaar na mijn blog werd de hare geboren. Ergens te-ver-weg-van-mijn-deur om de hare plat te lopen. Met (toen nog) geen enkele schakel die me aan haar kon linken. Ik hoorde toen ook nog niet bij de believers wat betreft 'mensen leren kennen via het net'. Intussen piep ik wel anders. Ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat er een behoorlijk percentage internetgebruikers zichzelf een andere identiteit aanmeet tijdens de netactiviteit. Maar ik heb al heel vaak meegemaakt dat als de stijl van een blogger me bevalt, die persoon dat in het echt ook doet.

Voor Oon is dat alvast een waarheid als een koe. Eerst waren we gewoon trouwe lezers van elkaars avonturen. Werd ik fan van haar posts over 'spullen', want ooit studeerde ik voor spullenmens. Vond ik haar blog de mooiste om plaatjes te kijken en te luisteren hoe zij zo raak haar leven met kroost omschreef. Zo eerlijk ook. Leerde ik een handjevol Engelse termen, waarmee zij haar Nederlands doorspekt, Engels, de taal die ik zo graag beter zou beheersen.

Toen startte Van Katoen: binnen een sterk en dapper team kregen wij een gemeenschappelijke taak. We woonden nog steeds te ver van elkaar om de deurbel te laten weerklinken. Maar als je sindsdien het digitale verkeer van Vlaanderen visueel in kaart zou brengen, loopt er een dikke rode lijn tussen Gent en Aarschot. Wij zijn met grote regelmaat elkaars klankbord, schouder, advocaat-van-de-duivel, oeverloos taterwater. Maatje.

Gemeenschappelijke interesses en bezigheden zijn nu eenmaal vruchtbare grond voor standvastig contact. Daar deden we deze zomer nog een schepje bovenop: dit najaar rolden er twee onafhankelijke pennenvruchten van de drukpers. Ik ging samen met Sanne het zomerkluizenaarschap aan en stikte boekenspullen op het appartement terwijl mijn kroost met emmer en schopje het strand te lijf ging.  Zij ging in duobaan met Griet om er voor te zorgen dat iedereen het zelf durft. We hadden elk ons boekeneiland. Maar een collega-boekschrijver als klankbord, da's handig en plezant.

En dus ben ik blij dat daar eindelijk het moment kwam om in elkaars boek te duiken! Ik ging resoluut voor een indiaantje. Een erg leuk plan om in hun boek niet gewoon het patroon van die vouwen te geven, maar te tonen hoe je dat zelf op kan bouwen. Ik maakte een 98-104, dat is een maatje groter dan Zanne normaal draagt. Het zit perfect: er kan nog een longsleeve onder maar ook op haar bloot lijf toont het niet te wijd. De meeste stofcombinaties die ik probeerde schreeuwden 'zomerjurk' maar met deze was het meteen herfstig raak:

(Ik ben trouwens niet de enige die herten geschikt bevond als durf-het-zelf-materiaal.) Het model leek niet helemaal akkoord. Herten vond ze allemaal dik ok maar dat poseren iets minder. 

Ik dacht och, de dame herstelt van een blauw oog, van een hoop snot en de verwelkoming van een tand: ze heeft gewoon haar dagje niet. Tot ik bij het inladen van de foto's ontdekte dat ik zelf, tegen al mijn vegetarische principes in, de jacht had ingezet op een hert in de zoom en het met een speld had doorboord. Een mogelijke verklaring voor de onvrede van het model...

Het boek zelf, daar word je wèl gelukkig van. Die mening delen heel wat collega-naaisters want exemplaren van de eerste druk worden schaars! Heb jij nog geen exemplaar van Stof voor durf het zelvers? Dan heb ik goed nieuws, Oon is vandaag gul met postzegels:

Stuur voor woensdag middernacht een mailtje naar oontjesblog@gmail.com en ze bezorgt je een gesigneerd exemplaar voor de ronde prijs van 20 euro, dat is verzending inbegrepen! 

Doe haar veel groeten van mij!