Inpakles voor gevorderden

Ok, ik heb wat 3D-inzicht en ik hoef niet per se een patroontje ter beschikking te hebben om iets uit mijn naaimachine te halen. Ik teken zo nu en dan ook wel iets zelf. Allemaal geen probleem als dat om tassen of gebruiksvoorwerpen gaat, of kleedjes voor de kinderen. Een bestaand stuk als voorbeeld, wat knippen en plakken en ik kom er wel. Zelf voor een hemd voor meneer is me dat ooit uit het niets toch min of meer gelukt.

 

Maar dat gold allerminst voor kledij voor mezelf. Zo'n vrouwenlijf, da's toch een wonder der natuur, neen? Met al zijn rondingen, met plagen als een lage borstinplanting of de restanten van een buikhuis: neen, dat laat zich niet zomaar vangen in een bepaalde maat die op een patronenboek is gedrukt. (Of toch althans niet mijn vrouwenlijf.) En dus ergerde ik me mateloos aan gapende armsgaten en te hoog uitgevallen borstnepen. En aan het feit dat ik meestal twee (of zelfs drie) maten moest combineren om tot iets min of meer bruikbaars te komen.

 

Mlle Belle zou zoiets nooit aan de hand hebben, dat wist ik. Als ik haar tijdens het Leuvens Stiksel een naaitechnische vraag stel, krijg ik een antwoord uit de boekjes. Oplossingen voor ware stofworstelingen zijn voor haar zo'n evidentie, dat ik dan steeds het gevoel heb dat ik niet eens een knoop kan aanzetten. (Iets wat ik eigenlijk ook echt helemaal niet zo goed kan. Al is dat is een ander verhaal.) Maar jammer voor mij: geen tijd voor een cursus patroontekenen.

 

Groot was dus mijn vreugde Mlle er, na een schaapachtig lieve blik van deze stikselgenoot, mee instemde om ons met z'n tweeën wat in te wijden in de geheimen van het maatwerk. Eye-opening, werkelijk waar! Er gingen heel wat avonden overheen. En ook heel wat melocakes en puberaal gegrinnik. Een greep uit de gevoerde converstaties:

 

"Steek eens twee potloden onder uw oksels!"

"En dan nu: de tepelafstand."

"Is het nog te breed? Eet anders nog een melocake, zodat ge wat minder vloeite hebt."

"En dan maken we nu de madonnatieten, in de omgekeerde vorm!" - "Het madonnadal dus?"

"Oh jij bent ook een balk! Wil jij mijn medebalk zijn?"

"Maar tiens, ik heb precies rugborsten!" Een half uur later, na grondig onderzoek: "Ah maar oei, ik heb twee keer het voorpand gemaakt..."

 

Enfin, de sfeer was misschien niet helemaal die van een gerenomeerde patroontekencursus. Maar ik ben nu in het bezit van een basispatroon waar ik echt alle kanten mee op kan. Het kartonnen sjabloon - veilig voor kinderenhanden verborgen tussen mijn stoffenkast en de muur - omvat net genoeg stof om mijn lijf op een correcte manier in te pakken. En de rest is een kwestie van het verplaatsen van nepen en het toevoegen van details.

 

Dat basispatroon was er al voor de zomer. Net zoals een hele stapel twee-meter-zomerstof-perfect-voor-een-jurk. Alleen was er niet: tijd. Maar kijk, een trouwfeest op de agenda dit weekend dus ik vond nog een kleine omweg om het herfstweer heen: voor een trouw in september mocht ik nog even voor 'volle zomer' gaan. De rest van de ideeën zullen voor volgend jaar zijn.

 

De rug tekende ik op basis van een topje in de kast.

 

 

Aan de voorkant tekende ik een V-hals, en ik liet de olijfgroene stof aan de schouders doorlopen tot onder de oksels.

 

 

 

De jurk is gemaakt volgens het principe van de omkeerbare jurk. Daarvoor heb je eigenlijk een opening nodig in de rug en die had ik, om de boog van het rugpand niet te breken, niet voorzien. Even tobben over hoe het dan moest! Want ik bedenk zo'n dingen altijd pas als ik er met mijn neus voor sta, ofte: als de stof al is geknipt. De overgang van de libellenstof naar de groene stof bracht de oplossing: ik liet dat punt aan 1 kant tot het laatste open en keerde aan die kant. De blinde rits zit in de zijnaad.

 

Dit eerste experiment is nog niet foutenvrij. Er zit nog een beetje te veel stof op mijn 'vleugels'. Mijn gewicht is niet meer helemaal hetzelfde als bij het maken van het patroon (jeuj) dus ik moest wat correcties doorvoeren en op de rug was ik daarin een halve centimeter te enthousiast. En ik ben nog steeds geen held in het 'op nikskenuit' stikken aan de nepen om teutjes te vermijden. Maar de jurk gaapt niet, ze kruipt niet omhoog en ik kan er me heel vlot in bewegen zonder dat ze te ruim zit. Op de zeer goede weg dus, met oneindig veel dank aan de liefste juf van de wereld!