Mix 'n (perfect) match: een boekentas in kurkleer

Ik tekende het Mix 'n Match patroon een hele tijd voor K-bas de heerlijkheid der kurkleder in naailand introduceerde. Maar zodra de webshop het levenslicht zag, wist ik dat ik best voor relatiebemiddelaar wilde spelen in een huwelijk tussen beiden. Voor mezelf, was het plan, toen, bij de lancering. Maar daar fietsten naar schatting 26 projecten tussen. Zannes start in het eerste leerjaar schuifelde op het voorplan voor ik de kans kreeg om een stofcombinatie voor mezelf te bedenken. 

Zanne bleek - tegen haar gewoonte - een snelle beslisser wat betreft boekentaslooks. Bij het kurkleer is er maar eentje met gouden bling, dus dat was snel geklonken. Voor de accentstof kreeg ze een pinboard voorgeschoteld met een selectie van 12 stoffen, en ging ze zonder al te veel 'ienemienemutte' beslist voor de Golden Garden van Alexander Henry, die we vonden bij Bellelien. 

Ik zocht alle nodige spullen bij elkaar en voorzag me van topgezelschap. Want u gaat me nooit horen beweren dat het om een tussendoorprojectje gaat, zo'n schooltas, en wie ten strijde trekt doet dat bij voorkeur niet alleen.

Et voila. De schooltas blinkt. En ik ook, best wel.

Het vroeg hier en daar wat 'omdenken', een patroon voor een stoffen boekentas gebruiken voor een exemplaar in kurkleer. Maar eigenlijk minder dan ik dacht. Het materiaal laat zich bijzonder goed keren en zelfs strijken, daar waar ik kraken en smelten verwachtte.

Het eindresultaat is dan ook volledig naar de zin van onze kleuter-af.

Ze is roze genoeg voor haar, niet te roze voor mij. En ze staat als een huis - wegens iets enthousiaster verstevigen dan het patroon voorschrijft. Dat is niet absoluut noodzakelijk, en kan alleen als je machine een havy duty diploma behaalde, maar hoe steviger, hoe degelijker uiteraard. Het kurkleer is zo al een stuk steviger dan een laagje canvas, en bovendien verbazend zacht. De term 'soft touch' is vast uitgevonden door iemand die een handvat van kurkleer in zijn handen had.

Het moeilijkste aan het hele patroon is het bevestigen van het biaislint - wat zowat de laatste stap is - dus als dat op de cruciale plaatsen mooi lukt, dan maakt dat me extra tevreden. De mindere plaatsen zitten - hoera - op minder zichtbare plaatsen.

Het blijft een aardig werkje, zo'n boekentas, maar ik blijf stellen: het loont. Een kledingstuk komt maar een paar dagen per seizoen uit de kast, op zo'n tas kijk je elke dag. Ik kon daar, als ik Liv het voorbije jaar met haar exemplaar naar school zag vertrekken, oprecht content van worden, dwars doorheen mijn ochtendhumeur.

Ik maakte het patroon zonder al te veel aanpassingen, ik verzon, laat ons zeggen, enkel een paar 'toevoegingen'. Kwestie van het een beetje spannend te houden. Zo zullen kenners opmerken dat het paspel normaal aan de buitenkant van de rugriemen zit.

Maar ik draaide hem om, omdat de hals-ergonomie in het geval van de boekentasbesteller minder belangrijk is dan de fiets-ergonomie: ik voorzag een klikgesp om afglijden van de rugriemen tegen te gaan.

Het biaislint aan de zijkanten verving ik door stroken kurkleer.

En aangezien mijn dochters de gewoonte hebben om allerlei sleutelhangerachtigs aan hun tas te hangen, niet per se strokend met het kleurenpallet van het geheel, voorzag ik alvast een ringetje aan de zijkant. Zodat die halve sjiekenbak tenminste niet op de klep belandt.  

Mooie metalen passanten deze keer - K-bas heeft schoon gerief - en folliekes in kurkleer aan de tassenband, in plaats van gewoon wat omrollen en doorstikken.

De binnenkant kreeg nog een 'zwemcentzakje'. Omdat restjes kurkleer inspireren.

Jammer toch, dat ik te lang treuzelde om mezelf een exemplaar toe te kunnen eigenen. Eva had meer verstand. Hou haar blog dus in de gaten, binnenkort laat ze zien welke parel er aan de andere kant van de tatertafel werd gefabriceerd!