Stories without endings: the story begins

Stories without endings. Lotte Martens doopte haar pen in de inktspiratie en schreef een verhaal van een collectie. Een story die op haar beurt inspireert. Ik associeer vandaag een rondje en toon je wat ik met Lottes prints verzon. Vanochtend: het begin van het verhaal.

***

| PROLOOG | 

"Ik schrijf een verhaal met groengouden inkt, en vertel waar ik allemaal aan denk. Als de collectie een meerstemmig koor was, dan zong Dicentra 20 Green voor mij de solo. Ze werkt als een springbal in mijn hoofd, vertelt me vanalles, en het liefst had ik ze gewoon ingekaderd en tegen de muur gehangen. Ik heb werkelijk overwogen dat te doen, maar ben niet rouwig om het feit dat ik er de schaar heb ingezet.

***

| HET BEGIN | 

De print heeft iets van Japan, vind ik. Brengt me terug naar toen ik vier was en pianoles volgde, in Brussel, in het Frans maar de methode was Japans. Ik weet nog dat ik hield van het woord - Suzuki klinkt voor een vierjarige even sprookjesachtig als Rapunzel. En ook van het groeten aan het begin en eind van de les, judogewijs, een diepe buiging van leerling en meester, hoofden naar elkaar. Soms moet ik fronsen bij hiërarchische systemen in Japanse bedrijven, maar in die wekelijkse buiging voelde ik eerder wederzijds respect. Noem me saaie huismus, maar ik blijk niet zo Wanderlustig in vrije periodes. Ik hou van citytrippen maar heb niet de ambitie maanden te doen over de ontdekking van vreemde oorden. Japan krijgt een uitzondering op dat gevoel.

Japan brengt me bij een van mijn favoriete boeken, evenzeer een verzameling van flarden, perfect op maat van de weinige en fragmentarische leestijd waarover ik beschik. Met veel humor, en Japan door de ogen van een verwonderde Belg, als aangetrouwde Japanner toch meer dan een toerist. 

En dat ik tussen die hele regenboog in de collectie, aangevuld met Lottes typische sparkles, toch weer naar dat groen grijp. Na bijna 11 jaar huwelijk nog steeds. Groen groen, ogen zo... Daarvoor spring ik een generatie, naar het vervolg van het verhaal. Naar de groene stipjes in de ogen van mijn oudsteling. En omdat de stories geen ending hebben maar een vervolg, krijgt u dat van mij, sprookjesgewijs, vanmiddag om vijf voor twaalf."

***

Mijn eerste plan met de stof was iets met plooien, maar dat plan moest ik opbergen. Waar de groene print zit, is de stof soepel, maar de figuren in goud staan wat stijver en vragen om een 'vlakke verwerking'. Ik maakte een Bellah blouse, nadat ik zo'n mooie exemplaren zag bij Eva Maria. Ik deed wat minimale patroonaanpassingen: ik zorgde voor iets meer halsuitsnijding en deelde het rugpand om een rugpas te maken, zodat ik het onderste deel uit het paneel kreeg. Ik vind het mooi in verhouding zo. 

De lange mouwen kregen een mouwboordje met een split, aan de binnenkant zit een restje van het paneel. Als ik de boordjes omplooi, komt dat piepen. Maar voorlopig ben ik dat niet van plan: de stevige kwaliteit van de stof, en het feit dat de boorden over mijn polsen vallen, maken het tot een blouse perfect voor dit seizoen. 

Het patroon heeft een rechte onderkant, die ik aan het rugpand wat rond tekende om de print mooi te omkaderen.

Die verlegen schaterlach, van het type 'met krullende neus', is een eigenschap die ik na al die jaren voor lief neem, en werd veroorzaakt door de fotograaf van dienst. Anneke is een vriendin die me normaal gezien niet van mijn meest gereserveerde kant ziet. Maar zo poserend was dat toch met het nodige gegiechel. Haar verhaal schrijf ik in deel drie van mijn story: ik hou u vandaag dus even zoet.  

Info: voor deze blouse gebruikte ik 1 paneel Dicentra 20. Een paneel is 145 cm breed en 60 cm hoog. Ik vulde aan met 1 meter uni basisstof in dezelfde kleur. 

Wil je weten waar deze stof verkocht wordt? Informeer je bij de verkooppunten. 

Het is nog even wachten voor de stof geleverd wordt.