In elk geval, genoeg weken om véél na te denken over hoe-zal-het-zijn-als-die-baby-er-is. Genoeg weken om iets ontastbaar (of in elk geval onzichtbaar) vorm te geven door er allerlei spulletjes voor te knutselen.
De wieg maakte ik een paar jaar geleden al.
Maar daar kwam nu een stofje in.
En toen ik toch bezig was kreeg het kind ook een wikkeldeken.
En verscheen er een tekening op effen pakjes.
Verzonnen we twee namen, want we wisten niet wat ons kind zou worden, en maakte ik vlagjes om op te hangen in het ziekenhuis. (Let op het modulaire systeem om de naam er op het laatste moment tussen te klikken en de lengte van de slinger aan te passen aan de grootte van de kamer.)
Verschenen er gestreepte doopsuikerzakjes naast het gestreepte schapenkaartje. (Dankje Omabetty).
En toen, op 9 maart, viel de stikmachine plots in panne. Niets meer omhanden, dus de volgende dag ben ik maar bevallen. Een mens moet iets doen om een lege dag te vullen, niet? Het muzikaal beest aan het voeteinde van de wieg was net nog niet af en kreeg zijn pootjes zo'n uur voor de geboorte. En toen, toen was ze daar.
10 maart - 17u07 - 3kg580 - 49,5cm
Liv. Ook zelfgemaakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Curieus naar wat jij er van vindt!