Riet en De Projecten

Het is sterker dan mezelf. Ik ben de ja-zeg-kampioen. En dat is meestal niet omdat ik geen neen durf zeggen. Het is omdat ik geen neen wìl zeggen: de uitdagingen rollen in mijn vizier, kleuren mijn leven en, (of beter, maar), zijn niet zo lief voor mijn lijf. 

Ik heb nooit anders geweten. Van een caviakot tot een stoeltjeslift voor de Barbies van mijn zus. Van een theaterwaardig arsenaal Kulderzipkenkostuums en talrijke andere projecten voor de Chiro, tot een studie waarin het ene project het andere overlapte. Van een bricolagetrouwfeest met anderhalf jaar voorbereiding, naar een kind of twee. Van kroost naar een blog, en toen begon het pas goed: van een blog naar allerlei neveneffecten. En altijd hetzelfde liedje: dagen, weken, maanden vrije tijd die die naam niet krijgen mag. Een hoofd dat non-stop draait. Een ademhaling die non-stop te hoog zit en die omgekeerd evenredig is met een mij parten spelende bloeddruk. (En een moeder die me op het hart drukt te luisteren naar mijn lijf. Maar die zich zelf geestdriftig laat verleiden tot opeenvolgende knotsgekke avonturen.)

De mindmaps en moodboards mogen nog zo strak zitten als mogelijk. De timing mag nog zo ruimschoots gehaald worden: elk project kruipt in mijn rug, in mijn nek, in mijn hoofd. Niks te dipje of block of pijn aan mijn goesting: mijn hoofd wil mee, mijn lijf zegt nee.

Een van de toch wel meest in-het-geheugen-gegrifte neveneffecten van dit blog blijft Van Katoen. Voor wie pas na 14 april 2012 naaiblogland binnen duikelde: Van Katoen was een handwerkevent met workshops, een beurs, een naaimarathon en een buitenproportionele winkel met handgemaakte spullen, allemaal ten voordele van Annick for Kenya. Breek mijn mond niet open. Of ik doe u tot vervelens toe opnieuw het relaas van die dag waarop er 4.000 man langskwam om mee te beleven wat Ons Project van dat moment was.

Maar af en toe kunnen wij een reünie wel verdragen! En al helemaal als daar een extraatje aan vast hangt. Twee jaar geleden werd het VanKatoen-team op die handwerkhoogdag gekleed door Who's That Girl. Misschien weet u dat nog. Die keer toen ik aankleedpopje speelde. Of we zin hadden om langs te komen voor een presentatie van de nieuwe collectie en ons en passant eens in het nieuw te steken? Wij waren al lang blij dat de dames van WTG erin sloegen om ons met het team nog eens bij elkaar te krijgen, dus zeiden zeker geen neen en zakten af naar Gent.

We sloegen een praatje met Madame WTG herself. Over de stukken. Over de speciaal voor WTG ontwikkelde stoffen. Zo'n verhalen met geestdrift die recht vanuit de buik komen, dat geeft energie. Wij combineerden en pasten en ik ging naar huis met een zakje vol goodies aan de hand, een hoofd vol inspirerende verhalen en met de zomer rond mijn benen: welkom nieuwe rok!

Vandaag gaf ik datzelfde hoofd de rust die het broodnodig heeft in volle boekentijd. Ik nam een boekloze snipperdag. Kroop na het opstaan gewoon terug in bed. Lummelde wat, ruimde wat op. Probeerde aan trivialiteiten te denken, of gewoon aan helemaal niets. En koos tenslotte voor echte me-time: iets maken voor mezelf. Zonder na te denken of het wel uitlegbaar en universeel maakbaar was voor een boekenpubliek. Welkom nieuw shirt.

Het rokje zit heerlijk. 't Ziet eruit als katoen maar er zit behoorlijk wat stretch in: dat wordt mijn zomerfavoriet. Wie alvast wil weten wat de collectie van WTG nog brengt dit jaar, krijgt af en toe een sneak op hun Pinterestpagina. 

Voor het shirt gunde ik mezelf vandaag twee uur en ik klokte af op ongeveer anderhalf. Ik hoorde in elk geval maar 1 keer het nieuws op de radio. Een variatie op deze, maar met iets meer vorm aan de hals. Het stofje stak ooit mijn ogen uit op Oons blog en werd voor me meegebracht. De knoopjes vond ik, oh nostalgie, in de knopengrabbelbak op Van Katoen.

En toen was ik het prutsen-voor-mezelf-dagje nòg niet beu en maakte ik wat schetsboekjes. Eerst hield ik een vruchteloze zoektocht naar een boekje zonder de woorden 'lijntjes', 'ruitjes' of 'belachelijk duur voor wat het is' op zijn CV. Toen herinnerde ik me een inbindmachine in ons waskot. En ging ik aan de slag met het erg mooie mapje waarin de WTGvoorstelling stak als kaft, en met her en daar verzameld grafisch moois, om mezelf tussen het schetsen door te plezieren.

Zoals scheursels uit de immer prachtige seizoensbrochures van de Kopergietery, van de hand van Julie Tavernier.

Of een spreuk uit een verdwaalde Ouders van Nu.

Werd mijn draaiende hoofd beter van mijn boekvrije dag? Ik heb er in elk geval even van genoten.
Is mijn nek nu los? ... Tja.
En hoe komt het dat ik mijn gezicht niet laat zien? Euh, 't is nog steeds nogal walrijk.

Maar mijn kleerkast is er goed mee gevaren... en kijk, ik ben een wrak, maar een vrolijk wrak. Projecten, I ♥ it!

Boek 1, boek 2 en een give-away!

Eén blogbericht per maand. Dat is het tempo waaraan ik u tegenwoordig kond doe van de belevenissen van mijn naaimachine en mijn levende paspoppen. 

De lokroep van de zon?

De vertering van een winterblues?
Blogpensioen, na 5 jaar handwerknieuws?

De uitputtingsgraad van mijn stoffenkast bereikt? Of, nog erger, die van mijn handwerkbrein?

Niets van dat alles! De machine draait op volle toeren. Maar ze maakt brouwsels volgens geheime recepten. Voor even althans, want begin oktober mag u die recepten uitpluizen tot in de details.

Dat leest u goed! Met veel tadaaaa en plechtigheden:

In de maak:

Een opvolger voor Zo Geknipt!

(Een deel 2, met een cover die blaakt van de voorlopigheid, wel.)

Jaja. Daar staat u van te kijken hè? (Of toch althans dat deel van de mensheid dat mijn pad kruiste in het jaar na het verschijnen van Zo Geknipt! en dat een erg beslist 'en het blijft bij die ene' te horen kreeg.) Ach, ideeën kruipen waar ze niet kunnen gaan. En ze sluipen waar ze niet kunnen kruipen. Intussen zwem ik alweer tussen de schetsen, patroonsnippers en tussen de proefmodellen. We gaven het startschot in januari en we zijn nu ongeveer halfweg de ontwikkelingsfase.

De formule blijft hetzelfde. Een boek met 'dingen'. Met stap-voor-stap uitleg en met handleidingen die grondig zijn getest. De we waarover sprake onderging wel een wijziging. Sanne is nog steeds mijn partner in crime, maar vanaf nu vooral wat betreft 'gaan uitrusten in haar tuin als ik daar even nood aan heb'. Nog steeds mijn hulplijn aan het andere eind van de gang op het werk en ook nog wel tester/tipgever als ik dat héél lief vraag. Maar voor Zo Geknipt! 2 nam ik ander blogtalent onder de arm. Oon, ofte Lies, u waarschijnlijk ook niet onbekend, gaat mee op avontuur. En ook door Kir worden we bijgestaan.

Wilt u het nieuws heet van de naald? Geen sneakpreview aan u voorbij laten gaan, geen testercall missen? Volg ons dan op Facebook! Speciaal voor deze tweede editie maakten we een nieuwe pagina aan. Niet om te breken met het verleden. Maar de oude pagina heette 'Sanne en Riet'. En Facebook is nog niet mee met de moderne dubbele naamgeving en weigert daar een mouw aan te passen. From scratch, dus! 

Om die nieuwe pagina feestelijk in te huldigen spelen we van weggever. In het driedubbel! In de aanbieding: drie pakketten met originals uit de eerste versie van Zo Geknipt! Die ik met veel nostalgie en goede herinneringen opdiepte om ze voor u te fotograferen. 

Wat moet je daarvoor doen? Simpel: 

- like de Facebookpagina;

- deel deze foto (openbaar, zodat we je terug kunnen vinden);
- post daarna op Facebook een reactie onder de foto van het pakket dat je graag wilt winnen. Je zult moeten kiezen: dubbele reacties worden verwijderd.

Er valt te winnen:

Pakket 1: een schoudertasje, een opvouwbare boodschappentas, een mandje krokantje, een zakje voor balkonplantjes, een bloemenbroche en een koelkastmagneet.

Pakket 2: een winterbabyjasje (maat 68/74), een Menina kinderhandtas, een bloemenbroche, een lepelvliegtuigje en een koelkastmagneet.

Pakket 3: Een schoudertas met verzonken rits, een wijnfleszak, een bloemenbroche, een familieverpakking zadelhoezen (heren- dames- en kinderfiets) en een koelkastmagneet.

Op maandag 21 april maken we de winnaars bekend!

Een vol hand

Liv is Vijf. Dat is een vol hand vingers, dat is een jarige die weet wat ze wil. Vijf, dat is een heleboel noten op een zang. (En dan toch nog hardnekkig niveleersbeestje blijven zeggen tegen een lieveheersbeestje.) Haar woordenstroom stuiterbalt. 's Avonds voor het slapengaan kiest ze tussen 'tien woordjes rijmen', 'tien woordjes in het Frans nazeggen' of 'tien woordjes in het Engels'. Bij het Frans moet ze meestal heel erg lachen. Bij het Engels moet ik meestal heel hard nadenken.

Liv is vijf en is vrolijk, koppig en als ze haar zin niet krijgt, een eeuwige onderhandelaar en scènemaker. Ze wilde "oorbellen", voor haar verjaardag (pas als je zes wordt) of "een boek om mij te leren lezen" (pas als je naar het eerste leerjaar gaat) of "oorbellen en een leesboek om in de kast te leggen tot ik zes ben." En toen dat ook niet mocht wilde ze "zeep die naar aardbeien ruikt." Check. Ze knipt en ze schrijf hele bladzijden vol nonsens die ik dan moet voorlezen. Ze treuzelt en ze traagt, ze haat haasten en opstaan, ze houdt van op het gemakje en van rust.

Vijf zeg. Waar gaan we dat schrijven, wilde ik zeggen. Maar ik schrijf het dus hier.

Ik maakte een jurk voor de feesteling. Ik tekende het patroon zelf en ik ben er blij mee. Leuk/snel te maken, de feesteling is fan en ik had geluk: ze geraakt met haar maatje 110-en-een-beetje nog nèt in de stof die ik net als zovelen prachtig vind en die ik bij De Stoffenkamer vond. Ooit komt het patroon misschien wel eens tot u, op een of andere manier. Eerst nog wat andere katjes te geselen. Maar daarover later meer.

Ze perste een hele zak sinaasappels in haar pyjama, voor de gasten. Tot de motor van het machientje licht protesteerde. Ze bestelde balletjes met kriekjes en daar maakten we 'brunch' van.

Ze bestelde wafels en kreeg zon: geen aankleedgevechten over cardigans die jurkjes verstoppen: haar verjaardagsweer bespaarde ons die eeuwige discussie. Een jurk, een onderbroek. Zoets met kaarsjes in het gras.

Een blije dag. Een Liv van vijf.

Nul - een - twee - drie - vier

Traditie

Het is hier rustig tegenwoordig. Niet ‘hier’ - mijn natuurlijke habitat valt tegenwoordig nog het best onder de noemer ‘vrolijke chaos’ te vatten. Maar ‘hier’ - bloggewijs - valt er weinig te beleven.

Maar er is een jaarlijkse traditie waarvoor er toch op zijn minst iets voorpaginawaardig zou moeten tussenkomen om ze aan ons te laten passeren: carnaval. Wij kleden en verkleden, wij hoeden en wij schoeien, wij zijn pas helemaal in allerlei soorten nopjes als wij niet wij zijn, maar iemand anders. Mega Mindy, Oliviavanrox, een prinses. Een olifant in zijn onderbroek, een flamencodanseres met twee castagnetten, met hoge hakken en met flair. Of onze grote helden.

Zanne is erg fanatiek in haar heldenadoratie, maar ze kan ze ook laten vallen als een baksteen. Was het in september nog al Masha wat de klok sloeg, intussen is die Russische schone in een hoekje geparkeerd en valt er om de drie zinnen een citaat uit Pippi Langkous.

Zanne verslindt de films en serie (de originele gelukkig, niet de tekenfilm). Ze zingt alles op het wijsje van ‘twee maal drie is vier’. En bij elke berisping voor kattenkwaad haalt ze haar schouders op want: “Pippi doet dat òòòòk!” Ze kreeg van de Sint een Pippipop en presteerde het om tijdens haar turnshow met Pippi en al op het podium te verschijnen. Demonstratie koprollen: juf staat klaar om Zanne te helpen, Zanne geeft Pippi aan juf, doet haar koprol, gritst Pippi weer uit de handen van de juf en huppelt naar de volgende juf. Tja.

Geen discussie mogelijk dus over haar carnavalklederdracht: Pippi zou het worden. Over het hoe had ze ook nog heel wat noten op haar zang.

Het moest een jurk zijn met een kruis en haar haar moest in vlechten, logisch tot zover. Ik maakte voor het eerst sinds heel lang nog eens een overslagjurkje, grote zak erop en klaar.

Maar dan de details: geen appreciatie voor de door moederlief met zorg zwart geverfde schoenen, want Pippi Langkous heeft schoenen met pùnten. Er moest een meneer Nilsson bij (een grappige naam als je weet dat Zanne door haar duimverslaving enorm lispelt). Gelukkig hadden we daarvoor een hulplijn met een abonnement voor Planckendael: in het winkeltje aldaar hadden ze een doodskopaapje dat verkeerdelijk als een komodovaraan werd aangerekend en daardoor goedkoper werd. Ik betwijfel of dat in het echt ook zo zou zijn.

Ze sleept hem overal mee heen. Daarnet vond ik hem geparkeerd op het toilet, met zijn staart in het handdoekhaakje geklemd. 

De kousen waren nog een extra discussiepunt. Met een meter-kousenexpert twijfelde Zanne niet over haar verlanglijstje bij nieuwjaar: kousen met groen en oranje.

Maar Pippi Langkous heeft ‘kousen met knopen en touwtjes aan haar onderbroek’. En dus maakte ik mijn driejarige werkelijk jarretels. Gelukkig werd ik onlangs een overtuigd ringbreier: de beenverwarmers waren treintijdverdrijf.

Liv mag dan iets minder fanatiek zijn wat helden betreft, ze blijft haar helden wel langer trouw. Bij het begin van het schooljaar ging ze op bezoek bij de brandweer.

Sindsdien schrijft ze trouw in elk vriendenboekje: ik word later brandweermeisje bij de brandweer van Aarschot, want daar hebben ze alleen maar brandweerjongens.

Danku Knippie voor het patroon, danku Omabetty voor het vervaardigen van het pak en voor de aanpassing naar Belgische brandweernormen.

Voor school stemde Liv in met doorsneeschoeisel, thuis draagt ze het liefst haar flamencoschoenen onder het brandweerkostuum. Zeg nooit brandweerman tegen een brandweermeisje!

Pak elkaar eens vast, zei ik, fototoestel in aanslag.

“Hihi, nu zijn wij getrouwd!” knuffelden ze. ’t Zijn schatten, die meisjes, en in kostuum zijn ze op hun best.

Eekhoorn voor Emlin

Ze is er, ze is er, ze is er, ze is er! Ze is er en ze heet Emlin, aka ons nieuwe nichtje.

Ze is er al eventjes in feite. Al weken schreeuwde ik hier van mijn blogdak dat er een kindje woonde in de buik van mijn zus, en intussen is ze er al meer dan een maand en ik kwam u dat nog niet vertellen... Dat heeft te maken met een jaar dat is gestart als een wervelwind, dus vulde ik de karige vrije tijd liever met bellen naar de andere kant van Vlaanderen om te horen hoe het met Emlin is, dan met bloggen.

Emlins bevalhistorie deed ons allemaal even schrikken, maar intussen staan moeder en dochter alweer allebei hun vrouwtje en loopt het daar wat betreft baby-in-huis van een leien dakje. Na een dochter die je op zijn minst 'kloek' kon noemen was mijn babybeleving er eentje van 'de dikke zijn de sterken', dus ik sta verwonderd te kijken naar dat petotje dat na een maand net over de drie kilogram weegt maar wel krachtig drinkt, vinnig rondkijkt en rustig slaapt, geheel volgens de babybasisvaardigheden.

Ik had alweer de eer en het genoegen om tantegewijs de babyhuisstijl te verzorgen. (Vriendelijk verzoek hem niet zomaar te kopiëren zonder vragen, mocht u hem mooi vinden...) Inspiratie vonden we in de mooie ligging van het huis waar Emlin zal opgroeien. Dat staat ergens op een berg in de Vlaamse Ardennen en het verste punt in de tuin ligt al 'in het dal'. Vanuit de keuken sta je oog en oog met de bomen in dat dal. Geen natuurdocumentaires op televisie nodig ten huize Emlin: met wat geduld ontdek je live eekhoorns die van boom naar boom springen.

De buitenkant van het kaartje is gedecoreerd met eekhoorntjesbehang, aan de binnenkant speelt er een veelkleurig exemplaar de hoofdrol.

Ook de doopsuiker kreeg vorm in mijn handen, maar die nu al showen zou wat sneu zijn voor het bezoek. Dus toon ik u nog even de grootouderlijke ondersteuning aan de Emlinvormgeving. Omabetty nam dit patroon ter hand en voorzag deze uit de kluiten gewassen eekhoorn, die de kinderdoopsuiker vergezelt.

En als u als wielertoerist in de Vlaamse Ardennen de Emlinberg beklimt of afdaalt, zorgt Opejan ervoor dat de eekhoorn u inlicht over het feit dat het leven alweer de vlag heeft gehesen!

Een manteltje dat trouwt met een anorak

Eigenlijk ontstond het idee in de zomer. Ik las dit boek en was fan van de coverfoto. En dan vooral van dat kapje. Ik vatte het plan op om mijn dochter net zo'n jas te bezorgen (op het pelsje na), met net zo'n kapje. We schrijven juli 2013.

En kijk, daar is hij! 

Zelfs iemand die alle gebeurtenissen in het verleden nog steeds als 'daar gisteren' omschrijft, (aka Liv, de inhoud van de jas), voelt aan dat er iets tè veel tijd verstreek tussen augustus 2013 en januari 2014 om van een met rozenblaadjes bezaaid naaipad te kunnen spreken.

Augustus 2013. Ik koop bij Hippe Schoentjes een paar winterbotjes in een vingerknip: het paar waar dochter en ik instant verliefd op werden. Donkerblauw met oranje paspel en oranje gespriempje. Ik druk de dochter op het hart dat ze ze pas mag dragen als ik er een jasje heb bij gemaakt en dochter vindt dat een leuk vooruitzicht. En wacht geduldig op haar jas.

September 2013. Ik koop bij Pauli in Leuven een lap wol. "Dat is Italiaaanse wol, priiiima kwaliteit, zo leuk als mensen van die echte damesstof komen halen en daar dan iets voor kinderen mee maken!" Ik voel me gemotiveerd door de woorden van de heer Pauli. Is het daar dat ik al overmoedig werd? Wie zal het zeggen?

Oktober 2013. Ik vat het plan op om niet gewoon de jas van het boek te maken, maar een manteltje met alle kleutervriendelijke eigenschappen van een anorak. Zoals bijvoorbeeld een rits verstopt achter valse knopen.

Nauw aansluitende elastische mouwboorden onder mooie boordloze mantelmouwen.

Een mooi kraagje maar daaronder een hogere en meer aansluitende col.

En een folieke: een paspel die ook dienst doet als tunnel voor de wantenkoorden, zodat die niet in de knoop geraken tijdens het aantrekken.

Eind oktober 2013. Op weekend met een aantal handwerkfans turft iedereen ijverig hoeveel stuks er geproduceerd worden. Ik kom dat weekend tot… het tekenen van mijn patroon. Ik startte van niet-zo-heel-veel: een bestaande anorak voor de maat en een Knippie-hemdpatroon dat ik gebruikte voor de mouwkop. Met naaimachine en overlock geparkeerd in de hoek geraakte ik nog net aan het knippen van mijn patroondelen. 28 verschillende ofzo, ik wil niet eens weten hoeveel stukjes het uiteindelijk waren.

Begin november 2013. Ik begin aan de jas. Vrij ijverig. Pas een eerste versie bij Liv. Waarbij de mouwen te breed lijken. Ik speld af, ik stik smaller en… te klein. Met een backupanorak, geleend van het nichtje, en met toch al niet zo'n overvloed aan tijd, werd de jas een doorn in de ooghoek van mijn naaikot.

Vorige week pakte ik hem weer vast. De prijs van de stof indachtig, en bovenal het geduld van mijn dochter en de - op wat feestuitzonderingen na -  ongedragen schoenen op het rek. Nieuwe mouwen, zo breed als mijn stof en mijn rugpand het nog toelieten.

Ik zwoegde op uitdagingen als een dubbele rugsplit.

En op de naaivolgorde van een heel-veel-patroondelen-kruispunt, waarbij het toch iets handiger was geweest als ik over een stappenplan zou beschikken.



Maar de vertraging zorgde ook voor een extraatje: duimgaten, nu ik intussen toch had uitgezocht hoe je die maakt. 

Wel kijk, hij is er dus.

Opzet geslaagd? Tja. Ik vind hem best mooi. Maar ik heb heel veel leergeld betaald in het patroontekenen én het maken. En zelfs tijdens de fotosessie waren er stoorzenders.

Het is eigenlijk eerder een soort van prototype. Een beetje zoals in den bouw: als ik het opnieuw zou doen, dan zou ik… vanalles. De voorste strook in het midden trekt wat open tijdens het stappen. Die mocht dus breder. Het sluiten van de rits zou beter gaan als ik ze minder naar binnen had gewerkt. De valse sluiting van de knopen werkt eigenlijk met een magneet, maar die bleek net niet sterk genoeg dus ik moest nog een drukknop toevoegen voor de zekerheid. Ik zou de jas ook geen deelnaad meer geven onder de knopen omdat het net een mooi vloeiend-naar-beneden-model is. Daarom liet ik ook de voorziene lummels en rugstrookje weg. De kap gaat er niet meer komen (de extra stof kroop in nieuwe mouwen), dus maakten we de muts van vorig jaar maar assorti.

Verder is de jas, naar analogie met het boek dat model stond, inderdaad geschikt voor tachtig jaar geleden.

Maar als prototype betekent: 'en dan nu de echte', dan zal ik toch nog eens diep moeten nadenken.

Een jaar of twee.

Ofzo.