100 jaar (of zo)

De meeste vlinders leven drie tot vier weken. Dat las ik daarnet op Wikipedia. 'Vlinders van 100 jaar oud' lijken vooralsnog niet ontdekt. Hoewel ik hier meestal een realistische weergave van de werkelijkheid probeer te geven, heb ik het vandaag toch graag over vlinders van 100 jaar oud.

Het was erg lang geleden dat ik nog eens leed aan een acute aanval van naaidwang. Sinds mijn voet wel eens tegen het pedaal van een naaimachine botst tijdens mijn werkuren, wordt mijn stoffige behoefte doorgaans in die mate bevredigd dat ik 's avonds geniet van een boek. Of een aardappelmesje.

Maar af en toe geniet ik nog eens van de mogelijkheid van een onmiddellijk uitvoerbaar idee. Mijn eersteling oefent op school gedisciplineerd voor een 'slotshow' in de klas. Iets met turnen: ze klasseert al weken alle jurken en rokjes, om op preutse wijze raden te kunnen slagen. 

Outifitgewijs kondigde ze aan dat de afspraak 'een zomerse blote-buik-t-shirt' was. Iets wat naar mijn eerste gevoel niet tot onze kastinhoud kon gerekend worden. Dus ik stopte haar in bed. Legde in mijn atelier een blad papier rond de eerste van haar t-shirts die ik vastgegrabbeld kreeg (een rood, vormeloos turnshirt). En schetste iets met aangeknipte mouwen en een knopenrijtje, twee van mijn favoriete vestimentaire elementen.

Heb jij ook lang gekoesterde lapjes in de kast, zo dierbaar dat er uiteindelijk niks mee gebeurt? Ik wel. Maar ik bezit de bizarre eigenschap er dan toch plots de schaar in te zetten, meestal zelfs zonder duidelijk plan. Alsof iets een knopje uitschakelt: "als je dit nu even raprap doet, heeft je hoofd niet eens door dat je het daadwerkelijk hebt verknipt."

Deze keer betrof het een lapje stof uit de kast van mijn groottante/surrogaatoma. Volgens mijn moeder, die me het lapje heel lang geleden schonk, 'kan het  wel 100 jaar oud zijn'. Geen énkel idee of dat werkelijk mogelijk is. Maar het idee versterkt het koesterniveau.

Het is zacht en wat ritselig, en het glanst. Er zitten kleine foutjes in: het voelt in feite of het elk moment uit elkaar gaat vallen. Misschien dat na een eerste wasbeurt ook gebeurt. Maar oh, wat is de print en de kleurencombi mijn ding.

Een topje dus. De achterkant is een stuk langer dan de voorkant, met een ronde slip.

In de voorkant niette ik donkergroene drukknoppen. Knoopsgaten pasten niet meer in de avond.

Bij het ontwaken deed Liv een pasbeurt. Besloot dat ze het prachtig vond. En dat het van geen kanten 'een zomerse blote-buik-t-shirt' is. Want die moest effen zijn en met een ananas op de voorkant: dat ze in feite een 'lelijk t-shirt' bedoelde zat niet in de briefing. 

Maar dat zal me worst wezen. Als naaien een verslaving is, kan dit tellen als 'quick shot'. 

Hoop en draden

Bij het starten van dit digitale dagboek - meer dan 10 jaar geleden, slik - schreef ik 'Riet handwerkt voor zover draden al stof zijn geworden'. Er is één en ander veranderd de voorbije tien jaar maar die stelling blijf ik trouw. Ik ben een absolute cheerleader van breilustigen. Maar geef mij twee priemen en ik heb het gevoel dat een hogere macht me op de proef stelt. Een voorbijganger met uitgestoken ogen is een waarschijnlijker resultaat dan een regelmatig gebreide trui.

En toch vond ik een mij passend handwerkgerelateerde bezigheid die ook in je handtas kan. En in de zon. Ik vertelde het al een keertje: borduren blijkt mijn ding. Ik startte met wat gebladerte en servetterijen en ben intussen bij de vogels aanbeland.

Ik analyseerde mijn onderliggende borduurdrijfveren en vond een logische verklaring voor de match:

- het is 'niets met tellen' (kan ik niet);

- de testjes zijn ook al bruikbaar (nogal een ongeduldige leerling hier);

- ik moet geen handleidingen volgen (ik verzin nogal graag);

- het stilt mijn tekengoesting. Ik schets iets op stof en kies pas gaandeweg kleuren en vlakken, zoals ik een potlood zou kiezen om te schaduwen.

Bovendien vind ik dat dikwijls echt heel mooi. In de combi 'lichte jeans met borduursel' vind ik zo'n gekleurde tekening een upgrade van het kledingstuk. 

Deze intro doet vermoeden dat ik u het borduurwerk van de eeuw ga laten zien. Iets van het level van bijvoorbeeld deze of deze artiesten, want oh ja, in dode Instagramtijd doe ik wel een beperkte vorm van research. Niets is minder waar. Ik ben een zuivere amateur, die eigenlijk altijd hetzelfde doet met een volle en waarschijnlijk te dikke draad, ik moet dringend eens op cursus, maar ik ging eigenlijk zelfs iets anders vertellen. Over 'borduren op het leven'.

Het leuke vind ik namelijk ook dat je verhalen kunt vertellen met je naald. Liv kreeg voor haar zevende verjaardag een mezenkastje. Dat hangt dus al drie jaar aan ons tuinhuis en herbergde dit jaar voor 't eerst een koppel. Het had al wel eens als soortement AirBnB gefungeerd, het was niet de eerste keer dat we activiteit spotten. Maar dit jaar mocht het bordje 'te huur' echt van de voorruit, Mr. en Mrs. vonden er hun stek. Waarna het kastje een soundtrack kreeg, de opening een feed-and-fly zone werd en ik aanzienlijk meer tijd in de tuin begon door te brengen. 

Dus ik kocht een korte jumpsuit voor Zanne, in lichte jeans. (De broedtijd van zo'n mees besliste in mijn plaats dat ik geen tijd had voor naaien. Mezen zijn wijs. Beter een mees dan een olifant in mijn tuin.) En ik borduurde een mees. (Ok. Een vrije interpretatie dan.)

Eerst borduurde ik op het leven. Achter het glas van mijn atelier, met zicht op die ijverige stroom aan voedsel en zorg die de mezencouveuse onaflatend bevoorraadde. In mijn bed. In de auto. 

Tot het voeden plots stopte. Ik zocht wat op. Ik had niet geteld of getimed - ook de vogelhouderij is bij mij geen cijfermatige bezigheid - maar het leek ons niet de klassieke 20 dagen fourage. We lazen onheilspellende berichtgeving over het mislukken van de mezenbroed. Piepjonge slachtoffers van de oorlog tegen de buxusmot: als u sproeit, vergiftigt u hun eerste hapje. Dus dat vertelden we voorzichtig aan de meisjes. Ik borduurde verder in zetel, op de trein, op de vergankelijkheid van het leven. 

Tot de dames na een paar dagen de moed hadden het deksel van het kastje te lichten. Onschuldige mezenmoord verdiende enig onderzoek, lazen we. En wat bleek (enter openbaringsmuziekje): de vogels waren toch gevlogen. Eén eitje lag nog achtergelaten in het groene holletje, voor de rest geen spoor van gesneuvelde jongen.

Liv en Zanne schreven spontane spreekbeurten, met zachte zinnen. "In het kastje vonden we een dikke matras van mos." Ze zochten de diameter op van een gemiddeld ei, vergeleken met de achterblijver. Vroegen zich af of ik niet een pimpel had geborduurd terwijl we een kool hadden gehuisd. Dat het ons niet uitmaakte wie er op onze kleren of in onze nestkastjes woonde, lievekind, en we klonken op al wie mag leven.

Ik vroeg: "Is het jullie opgevallen dat er geen enkel stukje schaal meer in het nest ligt? Waar zijn die schalen heen?"

Zanne bedacht enthousiast: "Ik weet het! Op de hoofdjes!"

Met een beeld van kleine mezencalimero's op mijn netvlies en een glimlach op mijn lippen borduurde ik verder. Bij de kapper. Op het bankje voor de musicalles. Op de trappen van het verkiezingslokaal. Op de hoop.

(Oh trouwens, had jij wél een mislukt nestje in je kast? Lees even dit!) 

Tien.

En zo zonder enige waarschuwing werd mijn moederschap tien jaar oud. 10. Een getal met een buik zo rond als degene waar mijn eerstgeboorne evenveel jaar geleden uit tevoorschijn kwam. De dag brak aan, even onverwachts als 10 maart tien jaar geleden, toen Liv - twee weken te vroeg - nieuwsgierig werd naar de andere kant van die buikwand. (Dat zou officieel de enige keer worden dat ze iets in haar leven 'te snel' ondernam.)

Ik dacht altijd dat verbouwingen vertraging dienden op te lopen om de titel 'verbouwing' te mogen krijgen. Maar deze nieuwe voordeur kwam zo klokvast, dat ik de neiging heb de aannemer te bellen wegens onvoorziene en ongewenste snelheid. Ik vond de oude deur namelijk nog degelijk. Nog prima bruikbaar voor een decennium of twee.

Misschien leefde ik in een andere tijdzone, deze week. En is dat de reden dat het me zo overvalt. Ze skiede me van de berg, de tiener, ze gleed voor me uit, de voorbije dagen. Ik hield haar niet meer bij. Ik gooide alle sociale media van mijn telefoon voor een weekje en genoot van het gezin, het uitzicht en het gezelschap. 's Avonds borduurden we een servet voor elk jaar van Livs leven. Ik de eerste negen...

... zij nummertje tien.

Een bezigheid waarvan het hele gezin besliste dat ze definitief die telefoon mag vervangen. Een tros druiven is sneller ge-what'sappt dan geborduurd. Maar een geborduurde tros druiven bevat meer sociale vitaminen dan zijn digitale equivalent.

De meisjes schikten de servetten op tafel, op deze stormige/zonnige dag. 

Ze kregen gezelschap van een stel lekker ouderwetse zwarte zwaantjes. Minder vitamines, dat geven we toe. Maar het skigezelschap vergezelde ons ter verorbering en leek geen tekenen van tekorten te vertonen. Een zoet afscheid van een mooie week en een orgelpunt voor een wonderlijk decennium.

Lieve, zachte, verwonderde, trage, handige, eenvoudige, prachtige Liv. Wat zien wij jou graag!

Zanne & De Feesten

Ze is jarig vandaag, ze wordt 8. Van bolle baby naar lange deerne, 140 cm Zanne vandaag al 8 jaar onder de aardbewoners. Het werd een fijne rustige woensdag met konijnijsjes in de klas en koternaaierij in de namiddag: drie kleine dames met een verse glimlach en een verse rok. Geen beeldmateriaal, echter. Een prima moment om een andere mijlpaal te verhalen: ergens dit voorjaar was het feest voor hetzelfde varken. En dat soort gelegenheden verdienen hun plaats op dit digidagboek.

Zannes lentefeest werd, net als dat van Liv, een memorabele dag in de gezinsgeschiedenis. Een dakje van lei op een huis van geluk. Alsof er op de uitnodiging stond: "meebrengen: goed weer en je goed humeur." In werkelijkheid stond er op de uitnodiging een jungle en een panterkind. Een samenwerkende vennootschap tussen moeder en dochter (met moeder in de louter order-uitvoerende rol.)

Ze vertrok van het idee 'ik wil graag een taart met daarop een kindje dat een panter aait'. Werkelijk geen enkel idee hoe ze daarbij kwam, maar de jungle-lijn werd doorgetrokken en was een makkelijk uitvoerbaar thema. Iets met overuren van een Cameo en honderden papieren bladeren, groene slingers en kleurrijke papegaaien, want het strijkparelgeduld van de zus draaide overuren. 

De gasten gingen op expeditie in het speelbos en hielpen Zanne op pad in kleine opdrachten.

Zelf vond ik het mooiste resultaat het antwoord op deze vraag:

Met grappigheden als de neef die 'goeie punten' tot de onmogelijkheden rekent. En zijn respectievelijke vader 'brave kindjes'. Maar lezen wat de grote droom is van je eigen ouders doet je ook wel wat. Zanne las haar verzameling ruggensteuntjes bij het slapengaan, en vatte het helemaal.

Kledinggewijs stond haar besluit al erg lang vast. "Een hemdjurk met stof van bij Lotte." Luttele maanden na die wens bracht Straight Grain Ume uit en Lotte die heerlijke Tencels met bijpassende accentstofjes. Laat ons zeggen dat er voor stof- en patroonkeuze niet veel moodboards nodig waren dit jaar. 

Ik naaide een jurk uit effen Tencel Dusk en gebruikte 2 lapjes Eye Candy voor de accenten. Eentje zou eigenlijk al voor effect hebben gezorgd, maar het ging nu eenmaal om een feestjurk. Dus ik stopte accentjes in de kraag, de rugpas, de lusjes aan de mouwen, in het knopenpad en het borstzakje. En die vrolijke hoekjes aan de slippen van de jurk.

De 'volgende volger' weet dat ik Tencelgewijs bij de bron zit, als sidekick van de designer herself, en dus een #reclame zou horen te plaatsen. Maar u zult me toch moeten geloven: die stof verwerkt zonder moeite, draagt als zijde, en oogst complimenten als ik muggenbeten in de zomer. Zanne is boos dat de voorbije maanden te heet waren voor mouwen, en zo blij dat de patroonkeuze maakt dat de - inmiddels erg korte- jurk ook skinnycombineerbaar is. 

Op het feest droeg ze hem met handgeprinte kniekousen.

En later zonder kousen. En nog later ook zonder schoenen. Die zeer thematisch correcte schoenen - Hippe Schoentjes, as ever - dienden trouwens op die dag, de dag na die dag, en daarna nooit meer. Ze staan intussen op 2dehands. Die zomer, weet u...

'Voor de kou' - die niet kwam die dag - bestelde Zanne een bomber met veranderpailletten. Zoals haar zus, ze wachtte al een jaar op haar exemplaar. Ik tekende er eentje met raglanmouwen en stikte hem uit soepel koper nepleder. Ook dit jaar bleef het jasje het grootste deel van de tijd aan de kapstok, maar ze draagt hem nu wel als najaarsjas.

Ik bestelde wederom een - wederom heerlijke - taart bij Vanille Charlotte en had even een bankschroef nodig om mijn mond terug dicht te krijgen, toen het resultaat arriveerde. Zannes taartverzoek werd een jungle-panter-EyeCandy taart. Oeverloos veel respect, en smaakpapilverwennerij. 

Een dag met een hartje, het doet plezier hem nog eens te doorbladeren. Dan is 'bedankkaartje' een woord op zijn plaats:

WaZand

Een van mijn talenten is het creëren van oplossingen voor problemen die niet bestaan. Ik mag dat stellen. Daar ben ik goed in. Let op: dat is iets totaal anders dan het creëren van problemen die niet bestaan. Want moest ik daar goed in zijn, dan viel ik onder de categorie van de zwartgalligen. De sikkeneurigen. De doemdenkers: zoveel mooie woorden voor zo’n onaardige ingesteldheid.

Neenee, ik zei: ik kan goed oplossingen bedenken. Vandaag presenteer ik u de oplossing voor het onbestaande probleem van het in het zand gevallen washandje. Ik verklaar me nader.

Mijn ouders hadden een campingkar, en als kind vond ik kamperen, in zijn geheel beschouwd, een fijne manier van op vakantie gaan. Een stukje back to basics, een stukje van thuis dat meereist. Een stukje vrijheid (als in: een camping is afgebakend gebied dus je mag al jong in je eentje op pad), en de fietsen reisden mee. Dus het pad naar een volwassen campingleven  was al geplaveid met verzamelde rivierstenen - want natuurlijk water was altijd een plus: fan ben ik nog steeds.

Het is even geleden dat we met de kinderen kampeerden, dus een vriendin gaf me dit jaar de tip om voor de kinderen een apart toiletzakje te voorzien, wegens intussen groot genoeg om zelfstandige expedities richting sanitaire blok te ondernemen. Een aanlokkelijke gedachte. 

En toen herinnerde ik me de momenten waarop een washand veranderde in een waZand.  Noem het een beperking in mijn grove motoriek. Nonchalance. Of zuivere lompigheid. Maar ik was er een held in om snel mijn toiletspullen bij elkaar te grabbelen en dan onderweg mijn – vaak nog licht vochtige – washand in het campingstof te laten tuimelen. 

U ziet, het gaat hier niet over wereldproblemen. Evenmin over zware trauma’s. Ik verzon een oplossing die ongetwijfeld complexer is dan het onbestaande probleem, maar oh, want heb ik lol aan dit soort spielerei. 

Liv en Zanne krijgen, op tocht naar de camping – want er is een kilometeraftelsysteem met kleine aardigheden onderweg – elk een anti-waZand-toiletzakje. 

Een zakje uit toile cirée met een omhulsel in muggengaas, dat bovenaan dicht kan met klittenband, net onder het handvat. 

Plaats voor 1 washand, 1 gastendoekje, en in het midden een zakje ruim genoeg voor alle essentials op maat van de beautyrituelen van een negenjarige. (Wassen en tanden poetsen, that is.) Lichte vochtigheid is geen enkel probleem, want het systeem is, zoals u ziet, luchtig en ademend. Er kan vlotjes over de camping worden geflaneerd met desnoods nog de broodbestelling in de vrije hand.

Ze kwamen gisteren thuis van Chirokamp, de twee dames in kwestie. Ik kreeg de dikste knuffels van de wereld, zij drie douches om het kampstof van zonnige lijven te weken. Ik stikte de zakjes in elkaar met een laatavondglimlach, nadat ik hen had horen ratelen en te dromen had gelegd. 'Vettige spelen’ stond bij allebei in de verhalen-top-3. De eerste zwarte zandwas draaide in de wasmachine, synchroon met de klos op mijn naaimachine: iets in me zegt dat de zakjes in minder Pinterest-proove-vorm over de camping zullen voyageren.

Zo bijvoorbeeld. Bij voorkeur vol aarde.

En dat is dan geen probleem. Want het probleem, dat was zo al onbestaande. :-)

Wie zijn koffers pakt... naait.

In juli belanden er al eens delen van je kleerkast in een koffer. Lekker selectief voor in de buik van een vliegtuig. Fashionbloggergewijs, met een outfit voor elke halve dag in alle uitgebreidheid.  Of in vouwkratjes, handig voor op de camping. 

Wij gebruiken per persoon 1 koelzak-van-de-Colruyt. Die man aan de kassa keek wat vreemd bij mijn massa-aankoop, maar het is een efficiënt systeem: een overzichtelijke rechthoek voor in de hoek van onze tent, maar compacter in de auto dan een kratje. Neem de tip voor wat ze waard is. ;-) 

Gecombineerd met de solden, maakt inpakken van juli ook een maand waarin je - al dan niet terecht - het gevoel hebt dat er zich vestimentaire tekorten ontwikkelen in je kleerkast. Of in die van de kroost. Veellingen slaan aan het shoppen. Enkelingen slaan aan het naaien. Ik pleit niet onschuldig in categorie 1, maar laten we het vandaag toch over het tweede geval hebben. Ik vul mijn koffer koelzakken ook, dit weekend. En op mijn lijstje staan alvast twee verse shorten waar ik blij mee ben.

Curieus naar het verhaal? Dat vertel ik op de blog van mijn tweede habitat!

Fibremood Frances: een topje ter blogreanimatie

PFFFFFFFFFt.

Voila. De stoflaag is van mijn blog geblazen. 

Ik zou kunnen zeggen zeggen, ik ga voor een grondige schoonmaak en blog u chronologisch wat het leven me bracht in de toch wel enige maanden dat dit digitale dagboek geruisloos door het internet zweefde. Maar dan zou het me des te meer aan naaitijd ontbreken, dus ik doe wat me te doen staat: ad hoc bloggen met wat er ad hoc werd genaaid: een Frances top van Fibremood. Ik moet zowaar even zoeken hoe de achterkant van dit blogding nu ook weer werkt, zo lang is het geleden!

De fotograaf van dienst telt zeven levensjaren, dat zorgde voor een iets minder rendabele foto-oogst dan doorgaans, en ettelijke beelden waarbij de natuur en de flou artistique mijn derrière probeerden te verhullen. (Ik denk/hoop namelijk niet dat Zanne dat bewust als doel had.) 

Maar hier en daar ook een beeld waarmee ik u kan vertellen waar het over gaat: een nieuw, gratis patroon voor een damestop, ter aankondiging van nog meer nieuws, bij een nieuw label dat luistert naar de mooie naam 'Fibremood'.

Een top met een iets hogere halslijn en een wat lagere ruguitsnijding. Voor nek-kouwelijken als mezelve zou het ook perfect gaan om twee keer de uitsnijding van de voorkant te gebruiken, maar elegant is het wel.

De stof is de heerlijke, heerlijke Tencel, een van de uni's uit de Eye candy collectie van Lotte Martens, kleur khaki. Een perfect match met dit patroon.

Heerlijk. Ik zeg het nog eens, u weet dat ik bij de bron zit en dat het dus ook wat 'mijn winkel is'. Dat er in feite #reclame bij zou moeten. Maar laat het #reclamemethartenziel zijn: die stof naait fijn, valt en voelt zalig en de zachte kleuren en matte look waren instant crush wat mij betreft.

Het model is een oversized top, ik mat en maakte vervolgens een maat M volgens de aanwijzingen, maar vind het geheel voor mijn doen wat te oversized. Volgende keer een S dus, maar nu brak ik de veelheid aan stof met een borstzakje, en zo kan het wel, niet?

Ook het borstzakje is tencel, namelijk het accentlapje 'allium dusk blue'. Die accentlapjes zijn heel fijn om ton-sur-ton accenten te voorzien op kledingstukken, maar ik hou al wel eens van wat contrast en vind dit ook een fijne combinatie. 

En we sluiten de eerder bescheiden fotoreeks af met de meest scherpe foto uit het rijtje. Met een man in het buitenland roeit men fotogewijs met liefde met de kinders die men heeft: gotta love her, die Zanne.

Benieuwd naar nog meer Frances en het verhaal achter het patroon? Volg de link!