WaZand

Een van mijn talenten is het creëren van oplossingen voor problemen die niet bestaan. Ik mag dat stellen. Daar ben ik goed in. Let op: dat is iets totaal anders dan het creëren van problemen die niet bestaan. Want moest ik daar goed in zijn, dan viel ik onder de categorie van de zwartgalligen. De sikkeneurigen. De doemdenkers: zoveel mooie woorden voor zo’n onaardige ingesteldheid.

Neenee, ik zei: ik kan goed oplossingen bedenken. Vandaag presenteer ik u de oplossing voor het onbestaande probleem van het in het zand gevallen washandje. Ik verklaar me nader.

Mijn ouders hadden een campingkar, en als kind vond ik kamperen, in zijn geheel beschouwd, een fijne manier van op vakantie gaan. Een stukje back to basics, een stukje van thuis dat meereist. Een stukje vrijheid (als in: een camping is afgebakend gebied dus je mag al jong in je eentje op pad), en de fietsen reisden mee. Dus het pad naar een volwassen campingleven  was al geplaveid met verzamelde rivierstenen - want natuurlijk water was altijd een plus: fan ben ik nog steeds.

Het is even geleden dat we met de kinderen kampeerden, dus een vriendin gaf me dit jaar de tip om voor de kinderen een apart toiletzakje te voorzien, wegens intussen groot genoeg om zelfstandige expedities richting sanitaire blok te ondernemen. Een aanlokkelijke gedachte. 

En toen herinnerde ik me de momenten waarop een washand veranderde in een waZand.  Noem het een beperking in mijn grove motoriek. Nonchalance. Of zuivere lompigheid. Maar ik was er een held in om snel mijn toiletspullen bij elkaar te grabbelen en dan onderweg mijn – vaak nog licht vochtige – washand in het campingstof te laten tuimelen. 

U ziet, het gaat hier niet over wereldproblemen. Evenmin over zware trauma’s. Ik verzon een oplossing die ongetwijfeld complexer is dan het onbestaande probleem, maar oh, want heb ik lol aan dit soort spielerei. 

Liv en Zanne krijgen, op tocht naar de camping – want er is een kilometeraftelsysteem met kleine aardigheden onderweg – elk een anti-waZand-toiletzakje. 

Een zakje uit toile cirée met een omhulsel in muggengaas, dat bovenaan dicht kan met klittenband, net onder het handvat. 

Plaats voor 1 washand, 1 gastendoekje, en in het midden een zakje ruim genoeg voor alle essentials op maat van de beautyrituelen van een negenjarige. (Wassen en tanden poetsen, that is.) Lichte vochtigheid is geen enkel probleem, want het systeem is, zoals u ziet, luchtig en ademend. Er kan vlotjes over de camping worden geflaneerd met desnoods nog de broodbestelling in de vrije hand.

Ze kwamen gisteren thuis van Chirokamp, de twee dames in kwestie. Ik kreeg de dikste knuffels van de wereld, zij drie douches om het kampstof van zonnige lijven te weken. Ik stikte de zakjes in elkaar met een laatavondglimlach, nadat ik hen had horen ratelen en te dromen had gelegd. 'Vettige spelen’ stond bij allebei in de verhalen-top-3. De eerste zwarte zandwas draaide in de wasmachine, synchroon met de klos op mijn naaimachine: iets in me zegt dat de zakjes in minder Pinterest-proove-vorm over de camping zullen voyageren.

Zo bijvoorbeeld. Bij voorkeur vol aarde.

En dat is dan geen probleem. Want het probleem, dat was zo al onbestaande. :-)

Wie zijn koffers pakt... naait.

In juli belanden er al eens delen van je kleerkast in een koffer. Lekker selectief voor in de buik van een vliegtuig. Fashionbloggergewijs, met een outfit voor elke halve dag in alle uitgebreidheid.  Of in vouwkratjes, handig voor op de camping. 

Wij gebruiken per persoon 1 koelzak-van-de-Colruyt. Die man aan de kassa keek wat vreemd bij mijn massa-aankoop, maar het is een efficiënt systeem: een overzichtelijke rechthoek voor in de hoek van onze tent, maar compacter in de auto dan een kratje. Neem de tip voor wat ze waard is. ;-) 

Gecombineerd met de solden, maakt inpakken van juli ook een maand waarin je - al dan niet terecht - het gevoel hebt dat er zich vestimentaire tekorten ontwikkelen in je kleerkast. Of in die van de kroost. Veellingen slaan aan het shoppen. Enkelingen slaan aan het naaien. Ik pleit niet onschuldig in categorie 1, maar laten we het vandaag toch over het tweede geval hebben. Ik vul mijn koffer koelzakken ook, dit weekend. En op mijn lijstje staan alvast twee verse shorten waar ik blij mee ben.

Curieus naar het verhaal? Dat vertel ik op de blog van mijn tweede habitat!

Fibremood Frances: een topje ter blogreanimatie

PFFFFFFFFFt.

Voila. De stoflaag is van mijn blog geblazen. 

Ik zou kunnen zeggen zeggen, ik ga voor een grondige schoonmaak en blog u chronologisch wat het leven me bracht in de toch wel enige maanden dat dit digitale dagboek geruisloos door het internet zweefde. Maar dan zou het me des te meer aan naaitijd ontbreken, dus ik doe wat me te doen staat: ad hoc bloggen met wat er ad hoc werd genaaid: een Frances top van Fibremood. Ik moet zowaar even zoeken hoe de achterkant van dit blogding nu ook weer werkt, zo lang is het geleden!

De fotograaf van dienst telt zeven levensjaren, dat zorgde voor een iets minder rendabele foto-oogst dan doorgaans, en ettelijke beelden waarbij de natuur en de flou artistique mijn derrière probeerden te verhullen. (Ik denk/hoop namelijk niet dat Zanne dat bewust als doel had.) 

Maar hier en daar ook een beeld waarmee ik u kan vertellen waar het over gaat: een nieuw, gratis patroon voor een damestop, ter aankondiging van nog meer nieuws, bij een nieuw label dat luistert naar de mooie naam 'Fibremood'.

Een top met een iets hogere halslijn en een wat lagere ruguitsnijding. Voor nek-kouwelijken als mezelve zou het ook perfect gaan om twee keer de uitsnijding van de voorkant te gebruiken, maar elegant is het wel.

De stof is de heerlijke, heerlijke Tencel, een van de uni's uit de Eye candy collectie van Lotte Martens, kleur khaki. Een perfect match met dit patroon.

Heerlijk. Ik zeg het nog eens, u weet dat ik bij de bron zit en dat het dus ook wat 'mijn winkel is'. Dat er in feite #reclame bij zou moeten. Maar laat het #reclamemethartenziel zijn: die stof naait fijn, valt en voelt zalig en de zachte kleuren en matte look waren instant crush wat mij betreft.

Het model is een oversized top, ik mat en maakte vervolgens een maat M volgens de aanwijzingen, maar vind het geheel voor mijn doen wat te oversized. Volgende keer een S dus, maar nu brak ik de veelheid aan stof met een borstzakje, en zo kan het wel, niet?

Ook het borstzakje is tencel, namelijk het accentlapje 'allium dusk blue'. Die accentlapjes zijn heel fijn om ton-sur-ton accenten te voorzien op kledingstukken, maar ik hou al wel eens van wat contrast en vind dit ook een fijne combinatie. 

En we sluiten de eerder bescheiden fotoreeks af met de meest scherpe foto uit het rijtje. Met een man in het buitenland roeit men fotogewijs met liefde met de kinders die men heeft: gotta love her, die Zanne.

Benieuwd naar nog meer Frances en het verhaal achter het patroon? Volg de link! 

Et moi je veux nager

Calypso, dat klinkt een beetje als een sorbetcoupe met een blauw parasolletje. Ik maakte er eentje met twee bolletjes.

Want Calypso, dat is ook het nieuwe badpakpatroon van mijn maatje, mevrouw Khadetjes. Hoewel ik het er ettelijke waard had gevonden, hoeft u geen enkele euro te spenderen om van haar te leren hoe uw dochter in uitzonderlijk elegant zwemgerief te stoppen. De vormgeving van die uitleg alleen al is een applaus waard.

Wat de dochters betreft was het vooral Zanne die tropische dansen uitvoerde naast mijn naaimachine, in afwachting van haar zwemgerief. Die mooie sobere ronde ruguitsnijding, daarvoor viel ze als een blok.

Maar als ik ze u in volgorde van productie presenteer, dan maakte ik eerst Livs pinguïnversie. Qua stof mijn eigen favoriet. 

De hals is hier wat hoger dan in het uiteindelijke model, wegens geproduceerd in de testfase.

En vervolgens presenteer ik u het bewijs van de instructie van de ontwerpster. "Het enige wat je niet mag doen is het badpak op de groei maken, want dan zullen de bandjes afzakken."

Ik dacht: ze heeft toch iemand nodig die bewijst dat wat ze zegt 100% waar is? En dus bewees ik: als je het op de groei maakt zakken de bandjes af. En heb je hulpmiddelen nodig als dochterlief werkelijk zonder badpak zit en het dus meteen nodig heeft.

Uiteraard dacht ik in werkelijkheid: "puh, ik maak dat op de groei, hier zijn al zoveel badpakken op de groei gepasseerd, en dan gaat dat lang mee." Maar neem van mij aan dat de juf streng maar rechtvaardig is... en dus gelijk kreeg.

Gelukkig had ik een lapmiddel in huis.  Dat eenvoudig wegtornbaar is, eens ze in de juiste maat is gegroeid.

En gelukkig gebeurde het niet bij Zanne. Die spijt heeft dat ze haar eigen rug niet kan zien.

Zanne draagt de definitieve versie, en dat doet ze met plezier. En met stijl. Haar badpak zit dan ook als gegoten.

Naast 'Mevrouw Khadetjes' en 'Mevrouw Calypso' (ik stel me daar dan bij voor dat ze op een tropisch strand ligt met haar badpakdochter) noem ik haar vanaf nu ook 'queen of tweelingnaald'. Want ze klopte op het nageltje 'jawel, dat kan wel zonder knappen', en ze bleef kloppen tot ik het testte en geloofde.

En heel blij ben met de fluo roze afwerking die netjes over de elastiek zit, en die anders een zigzag was geweest.

Er waren wat hindernissen te nemen dus, maar het team viert de overwinning, en ik zou de uitdaging ten zeerste aanraden.

In de plaatselijke zwemkom vergat ik jammer genoeg mijn fototoestel. Maar deze mooie blend-in wil ik je telefoongewijs niet onthouden. :-)

Do the Calypso, everyone!

(Stofjes komen van Spoonflower.)

Over nieuwe horizonten en het buikgevoel van de walvis

Op de middelbare school kreeg mijn oudere zus bij Plastische Opvoeding ooit de opdracht: ‘knutsel een lunchdoos voor het beroep dat je later wilt uitoefenen’. Haar opdrachten P.O. werden niet zelden gezinsgroepswerk. (Zij gaf me bijles wiskunde, elk zijn talent, zeker?) Ik weet nog dat we uren knutselden aan een mini serre, met bonsai tomaatjes en worteltjes in vierkante centimeters potgrond. Mijn zus koorddanst vandaag professioneel op het snijvlak tussen onderwijs en arbeidsmarkt en doet geen tomaten maar mensen groeien. Maar ze hield er toen wel een lekkere lunch en een verdiende tien aan over.

Als ik dezelfde opdracht had gekregen, destijds, dan had ik misschien mijn naaimachine geïnstalleerd en een boc’n roll avant la lettre geproduceerd. Niet dat die naaimachine-activiteiten zich toen al ten volle hadden ontplooid. Dus ik moet herformuleren: 'iets stofs' was een mogelijkheid als die huistaak vandaag in mijn schoolagenda stond. En kijk. Poef. Die job belandde zomaar even op mijn lunchbord. Vanaf nu fiets ik dagelijks 18 km richting de gezondste job die al op mijn menu stond: de batterij van mijn fiets net zo krachtig als die van mijn lijf. 

Ik maakte mezelf een sleuteltasje en een etui voor ‘essentials’. Voor wanneer ik, na die fietstocht, energiek maar enigszins verwaaid op het werk arriveer. De opmerkelijke geest ontdekt wat bekenden op deze zoekplaat:

Vormelijk rinkelt deze bel. De stoffen zijn van de hand van iemand die op dit blog geen introductie meer nodig heeft: Loxia08 en Spacer Limonium Rainbow, ofwel: restjes van de samenwerking met Lotte Martens. Een project dat u en mij een Just knot it op papier bezorgde.

Die restjes zorgen voor meer dan een staartje aan dat project. (Ha!)

De samenwerking leerde ons dat de mix Lotteteam+Riet iets is wat werkt en potentieel heeft. Ik werk dus sinds heel kort tussen de stofjes, in Lottes atelier. Mijn gloednieuwe sleutelbosaanvulling vang ik in een driehoek met een knop in de top.

Opkalefatergerief zit in de buik van de walvis.

Samengevat zwemt die walvis gewoon met me mee. Ik arriveerde in het atelier met mijn patronen onder de arm: beide verhalen lopen door met als bedoeling elkaar te versterken. We gaan synchroonzwemmen en kijken of de staartslag van een walvis wat tempo in dat waterballet kan brengen.

Als je dus binnenkort oude of nieuwe patronen ziet verschijnen in shiny uitvoering, dan is dat omdat de walvis naar een nieuwe oceaan zwom. Heel wat buik aan zo'n vis, wiens buikgevoel zegt: aan de horizon klimt de zon!

Van 7 tot 77 jaar: een kamer voor Zanne

De dag dat ik stop met naaipatronen tekenen, word ik professioneel Ikea-hacker. (Bij wijze van voorbeeld, uiteraard. Want kringwinkelhacken is misschien nog leuker.) Maar 'iets persoonlijks maken van iets dat al bestaat en makkelijk toegankelijk is', vind ik in elk geval een leuke uitdaging. Soms mondt dat uit in projecten met een slechts beperkt potentieel wat betreft algemeen gebruik. Een olifant uithollen is misschien niet zo bruikbaar hackadvies voor klanten van mijn nieuwe zaak. Maar ik mag hier met trots vertellen dat het langgerekte verhaal 'kinderkamers' nu als volledig afgerond mag worden beschouwd, en daarin hackte ik me op algemeen overdraagbare wijze doorheen het drie-en-een-half-jaar durende proces. (Ok. Dat laatste was ook geen reclame. Maar eerlijk duurt het langst.)

Ik toon je de kamers in omgekeerde voltooiingsvolgorde. Livs plekje werd eerst afgerond. Quasi meteen na oplevering werd ze, zonder al te veel inspraak maar met open armen, Airbnb-host en gaf ze Zanne meer dan een jaar onderdak, terwijl wij kamer twee aanpakten. En die is nu klaar.

Mijn enige grote frustratie in het hele project zijn de beperkte capaciteiten van mijn fotografisch materiaal. (Noot: mijn lieve wederhelft, waarvoor veel van mijn plannen 'orders' werden, kan u vast nog andere frustraties noemen, maar is ook blij met het resultaat.) Zannes kamer is erg klein en ligt op de noordkant. Geen van mijn lenzen bleek de juiste hoek en het juiste licht te kunnen vatten, ondanks circuswaardige acrobatie in alle uithoeken van de ruimte. Ik kan dus niet veel geheel tonen. Maar neem van mij aan dat het samenhangt.

Bedoeling was om een kamer in te richten die het, als dat echt nodig zou zijn, zou trekken tot de dames het huis verlaten. Laat ons realistisch blijven: ingerichte babykamers zijn er nooit van gekomen. Het duurde tot Livs achtste tot de meisjes een plek kregen die de naam 'kamer' mocht ruilen met 'opslagplaats met ergens ook nog een bed'. De kans dat ze op hun zestiende nog steeds in deze 'toestand' te vinden zullen zijn is dus groot, en dat sluit toch al enige leeftijdsadequate inrichting uit. Geen vrolijk kinderbehang of meubels in primaire kleuren dus, maar grote vlakken in een wat stoerder pallet en voor de meubels wit en hout. 

With a touch of Ikea dus. Deze 'lampion tussen de bomen' bestaat bijvoorbeeld uit bijgewerkte plankdragers. 

Die zie je wel vaker in combinatie met hanglampen, maar ik wilde graag een beetje meer 'boomgevoel'. Je weet nooit welk rustgevend effect dat heeft op mijn kleine wervelwind. Dus de dragers zaagde ik schuin af.

In de accessoires mocht het natuurlijk wel helemaal kinderkamer worden: Zanne is tenslotte zeven. (Al zet ze daar zelf graag een 1 voor.) De boom shines his light on een vrolijk knuffelkonijnkussen, handgemaakt door moederlief, met een patroon uit My handmade world van Jo handmade design. Ik had de eer een rol te spelen in de ontwikkeling van dat boek, en ik ben grote fan van de ontwerpen en de precisie waarmee ze zijn uitgelegd. 

Het konijn zit aan het voeteinde van Zannes bed, ook wel 'de dagkant'. Aan haar hoofdeinde is 'de nachtkant', waar ze haar ogen sluit onder een zwarte hemel en onder een wandklok die - al zie je dat niet op de foto - eruitziet als de maan en heel zachtjes oplicht als het volledig donker is.

De wolkenkapstokjes hangen aan schuin afgezaagde blokken uit de blokkendoos, en dienen voor postkaarten en tekeningen. (Of later voor het combineren van outfits, we spreken over Zanne, niet te vergeten.)

Aan de overkant van de kamer staat haar bureau. Klaar voor het ontwikkelen van een verlichte geest. (Of, als ze op haar moeder lijkt: klaar om vol krassen en penvlekken te staan. Stiekem ook wel klaar voor een vuurvlek door het clandestien afbranden van de randen van handgeschreven brieven tijdens zogezegde studie-uren.)

De legger boven het bureau rust op niet-afgezaagde Ikeahaken en kreeg op Zannes vraag wat groene invulling.

Vlinders en goud, dat had ze ook gevraagd! Met de tijdloosheid in gedachten hielden we dat vrij klein en 'accessoiriaal'. Ik verzamelde een tijdlang alle kleine gouden potjes en bekers in de kringwinkel, en vulde aan met de huidige markttendensen.



De kleuren kunnen hopelijk wat mee in de tijd, maar zijn ook behoorlijk 'nu'. Dat had als voordeel dat het niet moeilijk was om met piepkleine dingen wat kind in de kamer te brengen. Leuke postkaartjes van Dille en Kamille bijvoorbeeld.





Het ladekastje op Zannes bureau is een nostalgische Ikea-hack. Ik kreeg het zelf van mijn meter toen ik ongeveer even oud was als Zanne nu, tijdens een logeerpartijtje naar het 'verre' Antwerpen. We schuurden de vlakken en ik verfde het met restjes van de muurverf.

Op de voorkant kleefde ik een vlinder met daar overheen een laagje goud nepleder.

Dat het een traag proces was, was niet alleen te wijten aan ons eigen verbouwtempo. Het duurde ook even eer ik de ruimte-cliché's van me kon afwerpen. 'Een kleine kamer op het noorden, dan zet je het bureau aan het raam en win je ruimte door er een hoogslaper van te maken', zat heel lang in mijn hoofd. Bij Liv werkte het hoogslaperplan prima, maar zo'n bed vulde bij uittekenen in Zannes kamer zoveel ruimte. Hij kon, omwille van raam en deur, ook alleen in lengterichting in de kamer.

Tot ik plots in wielmodus geraakte - verplaatsbaarheid is altijd een plus - en de puzzelstukken op hun plaats rolden. Het bed werd een zalige zithoek aan het raam, dwars door de hele ruimte. Ik kreeg het niet in zijn geheel op de foto, maar het trekt de ruimte open in de breedte. De omkasting maakte mijn man met - oh ja - meubelplaten uit Ikea. De frontplaat in multiplex lieten we op maat zagen bij de schrijnwerker.

Studeren met daglicht op je werkvlak vond ik een must, want ik zit zelf niet graag met mijn rug naar het raam. Maar dat loste ik anders op: het bureau in de hoek staat op wielen en past bij verplaatsen mooi in het kleurvlak aan het voeteinde van het bed. Daar zitten - want techniek en vorm gaan samen - ook stopcontacten voor de moderne student.



Bij wegrollen blijft dit over aan de overkant. Als je 's avonds die lamp aansteekt, lopen de lijnen van de bovenste groene driehoek door in de schaduw van de legplank, en krijg je een heel grappig ruitenspel.

Gebrek aan bergruimte zegt u? Daar bedachten we gelukkig iets op nog voor er zaad en eieren tegen elkaar waren gebotst tot dochters in wording. Verbouwen betekent rekening houden met de ruimtes die er zijn. Als je niet de mogelijkheid hebt om alle binnenmuren te slopen, moet je soms door die muren heen denken. Zannes kamer is de laatste die je tegenkomt op je wandelweg naar boven. Rechts voor haar kamerdeur eindigde de gang in een 'doodlopend straatje' voor je de zijmuur botste. 

Dat straatje vulden we met een diepe dubbele kast, rechts op deze foto.

Eigenlijk zijn het twee kasten met leggers die dwars in de ruimte geschoven zijn en op wielen staan. Vanuit Zannes kamer kan je die dus opentrekken zodat ze vanuit het deurgat aan haar kleren en spullen kan. Goed voor een garderobe en een arsenaal aan studieboeken dat haar hotel-mama-en-papa-leven ruim overstijgt.

Wat ze er zelf van vond? Ze vond 'OMG'. 

Dat kwam vooral omdat ze al een jaar niet meer op haar kamer was geweest, want we deden van make-over zoals op TV. Zo lang de kamer niet af was, mocht zij er niet binnen. Een oefening in geduld maar met heerlijk resultaat: ze werd geblinddoekt, Liv had de telefoon filmgewijs in de aanslag en ze mocht rondkijken toen haar ogen waren gewend aan het licht. 

Oh my god, zei ze. Vervolgens gleden haar ogen als een ekster van detail naar detail, met focus op het goud. "Ik wist niet dat jullie dat allemaal gingen doen, want alles past bij elkaar!" zei ze. Grote glimlach hier. "Het is fout om Pinterestperfectness na te streven," lees je in veel mindfulnesshandleidingen. Voor dwangmatig behouden van woonboekjesuitzicht ben ik akkoord, maar voor even kon ik er oprecht van genieten. Een week lang liet Zanne alles in oorspronkelijke staat, omdat ik nog foto's mocht nemen. Sindsdien hangt K3 zusterlijk naast de mooie postkaartjes. En werd haar bed onze vaste voorleesstek.