Liv is Zweeds voor leven: part II

Liv is Zweeds voor leven, dus. In dit specifieke geval is Liv ook Nederlands voor het geluk der eenvoudige dingen, zin voor traagheid en voor relativering. "Het is al lang goed" is Livs leuze. Ik deed een poging om er naar te leven in de feestorganisatie. En wonderwel, dat lukte.

De moraal van het verhaal dringt langzaam door. Ik heb van alles in mijn hoofd als ik aan een project begin en kan daar soms doorgaans moeilijk van af stappen. Maar ik leerde: mijn hoofd is een eenpersoonswoning. Zonder ramen. Er is niemand die er in kan kijken. Er is dus ook niemand die kan weten hoe ver het uiteindelijke resultaat van de wilde brainstorm af staat. En meestal is het uiteindelijke resultaat "al lang goed".

Hoe het moest zijn en hoe het was, deel 1.

Het begon met de uitnodiging. Ideaalbeeld was: ik teken op het raam, Liv staat daar achter, en dan neem ik een foto en zie je de gelaagdheid van het glas en daarachter een wazig Livje. Resultaat was het volgende:

Wazig Livje check. Gelaagdheid - hoewel wel degelijk aanwezig - niet met het blote oog waarneembaar. En al helemaal niemand die nog iets van glas ziet. Hoewel het echt een tekening op glas was.

Die gelaagdheid zie je pas bij driedubbel dik veiligheidsglas, en niet als je de boel op een stuk vlakglas tekent en er dan mee de weide in trekt om te doen of je raam toegang geeft tot een prachtig groen uitzicht. Ik had evengoed gewoon met Photoshop de tekening op een foto kunnen plakken. Maar het was 'niet lelijk en zeer Livs', vond zij, dus ik liet het gaan en mepte op de bestelknop.

Hoe het moest zijn en hoe het was, deel 2.

We twijfelden een hele tijd om een zaaltje te huren voor het feest. Want onze tuin is een van de uitlopers (let op het woord...) van een 10 jaar durende verbouwing. Net dat plaatje dat je wat achter de showkiekjes moffelt als je het geheel laat zien. Uiteindelijk hakten we in het voorjaar knopen en gingen we voor het ambitieuze plan om het terras aan te leggen tegen het lentefeest. En dan weet u hoe dat gaat. Aannemers die afhankelijk zijn van het weer, een paar weken na regen komt nog meer regen... en er kwam steeds meer kracht op het stokje dat een opening klemde tussen de betongietdag en de lentefeestdag... tot het stokje uiteindelijk brak. Gevolg: tegen het lentefeest was het terras wel gegoten, maar er mocht nog niet op gefeest worden.

Wat jankerige paniekserenades leken me wel op zijn plaats dus even liet ik me in alle toonaarden gaan. Maar tegelijk was er geen tijd voor wentelen in ongeluk: we verzonnen een last minute tuinkamer in de helft van de garage, die in no time - en met dank aan noeste grootouderlijke arbeid - feestklaar werd gemaakt. De ene week nog een donkere, vuile en vooral volgestouwde garage, de volgende week een witte tuinruimte met plantenhangers uit betonnet (want dat was toch in veelvoud voorhanden) en tegen het plafond geniete doeken voor een min of meer egaal geheel. De tuinkamer, Bistro Billet in de volksmond, is post-feest al een hele week mijn half-buiten-kantoor.

Hoe het moest zijn en hoe het was, deel 3.

Ik verzamelde een paar maanden lang kleine flesjes van ahornsiroop en konsoorten. Eva pende daar met veel geduld Livs naam op, als uiterst aangenaam gezelschap op een uiterst rampzalige dag. Net als op Livs jurk, in (bijna) alle talen van de wereld. Bedoeld als vaasjes voor op tafel, maar ook als hangvaasjes voor aan de betonnetten.

Ziet u hangvaasjes, hieronder? Ik zie klimop. Het gevolg van een snoeibeurt aan de haag van mijn ouders. Een wat verbouwereerde schoonbroer kreeg de doos met afgeknipte stengels in zijn handen geduwd bij de start van het feest. Een, ik geef het toe, wat ruwe ontvangst - het enige stresshalfuurtje van de hele voorbereiding. Hij hing de klimop feestelijk en groen aan de netten. De vaasjes deden dan maar vrolijk hun werk op tafel.

Hoe het moest zijn en hoe het was, deel 4.

We lieten Liv op voorhand kiezen: ofwel kreeg ze een groot feest met veel mensen, ofwel kreeg ze een beperkt rondje taart met koffie in combinatie met een weekendje enig kind, met haar beide ouders, zonder zus. Ze ging resoluut voor een feest, met als bijzondere vraag: "Ik wil iets over mezelf in een micro." Veel klasgenootjes vierden hun eerste communie en Liv volgde de voorbereidingen mee, dus enige zingeving leek haar wel op zijn plaats.

Ze nam uiteindelijk zelf de micro in handen. We verzonnen een zoektocht met verschillende opdrachten doorheen het huis, en Liv deed de speluitleg als welkomswoord. Ze oefende wel twintig keer, en gebruikte de micro als schild tegen het zwaard der verlegenheid. Het schild hield stand. Moederlief blonk.

Gasten hielden bijvoorbeeld halt in het Museum van Livs Leven.

Of passeerden de gang met fratsen. (Soms handig, toch, een blog als archief.)

Het plan 'een album van haar geboorte tot nu' is eigenlijk deel 5 van de hoe het was en moest zijn. Het werd gereduceerd tot tien foto's die de gasten moesten rangschikken volgens leeftijd. (En dat album is toch veel leuker achteraf, als de lentefeestfoto's er ook in staan, niet?)

De winnaar kreeg een mand vol dingen die 'typisch Liv' zijn. Bijvoorbeeld confituur van opa en oma, een bloemkool, een fles plat water en een pak honingwafels. Daags voor het feest kreeg Liv een hilarische ingeving: "De verliezer wordt gestraft en krijgt een mand vol alle dingen die ik niet lust. "

Had die verliezer even geluk dat Liv weigert te genieten van een aantal geneugten des levens? Neef Jens ging naar huis met een mand gevuld met o.a. een bakje aardbeien, een tomaat en een fles spuitwater. Valt best mee als straf, lijkt me.

Hoe het moest zijn en hoe het het echt wel was.

Samengevat. Het werd een droom van een lentefeest. Niet zoals ik het had gedroomd. Maar zoals het gedroomd was. Alle nachtmerries werden verjaagd door de gasten die op voorhand mooie dromen voor Liv verzamelden, en die we bundelden aan een uit de kluiten gewassen dromenvanger. Zo vrolijk en zorgeloos ze kan zijn overdag, zo bang en verdrietig wordt ze als er enge verhalen haar pad kruisen. We haalden dus het grof geschut boven op zoek naar vredige nachtrust voor het feestvarken.

We dronken en aten Livs favorieten. Zoals erwtensoep met spekjes. Bij een buitentemperatuur van 30°C.

En zoals hapjes met boulet (want Liv Billet wordt op school weleens Liv Boulet) en macaroni met hesp en kaassaus. En andere heerlijkheden, bereid door de liefste feestplanhelper en haar toegewijde kompaan. 

Er waren familieleden en vriendjes - sommigen met een gezamenlijke voorgeschiedenis van wel zeven en een half jaar. (En dat is heel wat als je acht bent.) En moeders-van-vriendjes die foto's maakten waar het mij aan fototijd ontbrak.

Er was zon en er was water en heel veel lol...

... en een dolcontente ♥ Liv ♥, een hele dag lang queen of her castle.

Zei ik al hoe trots ze me maakt? Als bewijs krijg je ook nog eens de hele rimram aan aandenkens voorgeschoteld. Een moeder kan niet fier genoeg zijn.

Liv is Zweeds voor leven: part I

Waar het hart van vol is... loopt een blog van over. Of zo. Mijn ogen wandelden gisteren blinkend door een snoepjeswinkel, aka mijn fotobibliotheek, en het zoetste snoepje ziet u hier.

We vierden Livs lentefeest. En omdat deze fiere moeder bezwaarlijk objectief kan blijven bij het selecteren van beeldmateriaal om te berichten over dat heuglijk feit, is het mapje met gekozen exemplaren zo lijvig dat ik de verslaggeving opsplits in twee blogberichten. Want mijn mondhoeken lijken wel met elastiekjes aan mijn oren vast te hangen als ik eraan terugdenk. Maar wie weet lijken uw oogbollen in de wasmachine te zitten als ik u 37 foto's als ontbijt serveer. 

Zodoende, part I: Livs outfit. Ik naaide zoveel shortjes dat ik uiteindelijk exact een week voor het feest aan Livs outfit begon. Een aanrader: je weet op zo'n moment al zeer goed wat voor weer het gaat worden. Het jurkje kreeg veel meer zomers karakter dan de oorspronkelijke schetsen. 

Ik zeg jurkje, maar eigenlijk zijn het er twee. Liv tekende het plan al in januari. Ze zag ergens in de toen pril verschijnende feestcollecties een rokje met een onderrok vol gouden katten, en daarover een laagje blinkende tule. Dat wilde ze ook.

Blinkende zachte tule, dat kan je niet zomaar in elke stoffenwinkel kopen. Maar we schrijven januari, aka soldentijd: in de laatste koopjesweek vonden we twee tuturokjes bij JBC waarvan de toplaag perfect aan de eisen voldeed. Maat 146, veel te groot voor Liv, maar extra stof voor ons project. En kijk, mission accomplished, het werd effectief wat dochterlief in haar hoofd had. De volledige overjurk zit in elkaar met rolzomen, het bronzen glitterelastiek dat aan de rokjes zat past prima bij het geheel.

Hoewel Liv een grote kattenvriend is - u keek misschien naar het rokje op bovenstaande foto maar huiskat Sushi figureert als modelafleider - wilde ze toch geen katten op haar lentefeestjurk. Liv is Zweeds voor leven, en dat vindt ze zelf bijzonder grappig. Elke zin waarin ze de kans krijgt om leven door Liv te vervangen, krijgen we hetzelfde mopje voorgeschoteld. Op haar feestjurk wilde ze dus graag 'Liv in alle talen van de wereld'. 

Ik geef toe, het zijn niet alle talen. En ik geef ook toe, dit onderdeel van de vestimentaire onderneming werd iets eerder voorbereid dan de rest van het last-minutewerk. Samen met Kathleen doopte ik een paar maanden geleden zowel haar Cameo als haar Bobbinhood kit. Dat was een plezante middag vol 'aarch, kijk wat dat ding nu doet!' en vervolgens vol hele kleine snippers uit een stencil prutsen. De test was hoopgevend. Aan het einde van de rit deed Eva het snijwerk nog eens netjes voor me over. Omdat er nog wat talen extra op het blad mochten, maar voornamelijk om de eenvoudige reden dat de proefdruk uitwees dat ik in al mijn enthousiasme twee keer het woordje 'is' was vergeten. (Waar het hart van vol is, slaat het hoofd van tilt.)
Dankjewel, dames!

Liv koos een mooie lap satijn uit bij Pauli, in warm-mint (bestaat dat?), een kleur die volgens kleuranalyse volgens mij bij haar huistype past. Maar mijn fototoestel heeft het - net als Jani- blijkbaar niet op kleuranalyse begrepen. Op elke foto ziet de kleur er anders uit. De gouden print valt hier en daar onder de noemer 'blurry but perfect', moeder en dochter konden tevreden over naar de ontwerpfase. 

Ik durf het jurkje niet zo goed te wassen, omdat de lettertjes er bovenop lijken te liggen en dat effect door het dragen hier en daar al verdween. Al is een jurk als wanddecoratie ook maar jammer. Vooral omdat ik er met opzet voor zorgde dat de onderjurk doordraagbaar is. Meisjes van acht hebben doorgaans het lak aan beweringen rond eventuele overdressedheid van hun outfit, maar ik kan me gelegenheden voorstellen die fragiele laagjes tule niet zouden overleven. Het onderjurkje werd dus een heel eenvoudige halterjurk, met een plooitje aan de hals.

Aan het rokdeel zitten brede plooien om de print goed tot zijn recht te laten komen. 

In de zijnaad zit een blinde rits, en daar moeten we het toch even hebben over de nadelen van last-minute werk. Die rits is blurry but not perfect. En ik had niet de tijd om ze er nog eens opnieuw in te stoppen. Maar doordragen is 'voor later', doel van de dag was gelaagdheid, en met de tule erover kraaide geen haan naar trekkende zijnaden. (Of dat gekraai kwam toch niet tot bij mijn oren.) De hals van het tule jurkje werd afgewerkt met een smal kanten lintje en de rugpanden zijn gewoon afgewerkt met een rolzoom en vallen wat open.  De jurkjes worden samen met de halterjurk geknoopt in de hals, met als gevolg een sierlijk lintenspel op Livs rug. 

Goed voorbereid op het weer, zei ik, het werd dertig graden dus geen vestjes nodig? Dat was even buiten Liv en haar wens nummer 1 gerekend. Op de foto ziet u de proefdruk - die met de ontbrekende issen dus - aan de voeringkant van een bomberjas. Oh jawel. Dertig graden. Bomberjas.

Want nog voor het Liv-Leven plan op tafel kwam, vroeg ze al een ding met kameleonpailletten voor haar lentefeest. Zij wilde eigenlijk een hele jurk in dat soort stof. Dat werd een vriendelijk veto. Aan het begin van de plannen mocht ze kiezen tussen een weekendje-enig-kind of een lentefeest. Ze koos een feest, en 'iets in een micro over mezelf' - daarover later meer - maar ik had niet meteen een rode loper en een kind als een discobal in gedachten als we het hadden over die micro. Dus beloofde ik haar van in het begin een vest. En daar stapte ze niet vanaf. 

In diezelfde JBC tijdens diezelfde solden kochten we een trui voor dames. Het rugpand en de mouwen bestaan uit een soort ongelooflijk zachte viltachtige stof die eruit ziet als heel soepel leder. Het voorpand waren pailletten all over. 

Geen van beide stoffen werden met liefde verwerkt, maar uiteraard bakken van dat laatste toen ze zich fier in haar bomber hees. 

Ik knipte de hals uit dezelfde stof en recupereerde de mouwboorden. Als accentje vond ik een soort van imitatie paspelzak uit die schuin over de volledige breedte van het zijpand loopt. 

Zij vindt het geweldig dat mensen haar rug aaiden om de blinkdingen om te keren. (Tijdens de volle 10 minuten bomberdraagtijd op het feest...)

Ook van haar schoeiselkeuze stapte Livjelief niet af, hoewel we gouden sandaaltjes als reserve hadden klaarliggen. Die schoenen lagen wel al heel lang in de kast. Wat dat betreft volgden we braaf allerlei stressgevende feestplanners en bezochten we de schoenenhemel-om-de-hoek toen het daar vol feestvarkens-to-be liep. Eigenlijk hadden we allebei groene schoenen met gouden bliksemschichten op het oog, maar die bestonden tot ons verdriet maar tot maat 32. Dus gaf ik Liv min of meer carte blanche en werd het ook hier iets 'schitterend' en gniffelend: sneakers met konijnenoren en een pluimstaart. (En een vriendelijk verzoek aan Ocra om vanaf nu gewoon de groei van Livs voeten te volgen met hun prachtcollectie.)

De schoenen waren dan wel weer inspiratie voor Vanille Charlotte voor Livs verrassingstaart. De trouwe bezoeker weet dat ik me zelf al wel eens durf wagen aan enig suikerpastageknutsel. Maar deze keer leek de hoeveelheid te organiseren  aangelegenheden al ruimschoots hooi voor mijn vork, en liet ik de taart over aan de pro's. Ik stuurde een foto door van de gekozen stoffen en accessoires en gaf Veerle carte blanche. Het waren de schoenen die inspiratie gaven voor een konijnentaart in warm-mintgroen met goud - en de schattigste konijnensnoet. Hier zie je ze in vol ornaat. Liv was in de wolken. (En verorberde een oor. Oor twee was voor Zanne, oh zoete zusterliefde.)

We vulden aan met onderstebovenflan (Livs favoriet), fruitsla-die-nog-geen-sla-is (wegens fruitkieskeurig feestvarken), rabarbertaart van Kir (waarover later meer) en home made ijsjes met yoghourt en fruit (want het was dertig graden). Over de rest van het feest zet ik volgende week nog een lenteboompje op. En zal ik dan nu dat jurkje eens wassen?

Vrienden van in de wieg

Terwijl achter mijn computer en naaimachine Skip the Rope groeide, bokste Katrien van KaatjeNaaisels ook een nieuw patroon in elkaar. Wij zaten dus in hetzelfde schuitje van testen, laten testen, hertesten, tekenen en hertekenen. 

Katrien weet als vroedvrouw vast als geen ander dat ouders soms bizarre huwelijken arrangeren tussen kinderen die samen in het moederhuis belanden, wegens min of meer gelijktijdig aan de baarmoeder ontsnapt. "Stel je voor dat die twee later trouwen." Uitspraken van geluksdronken nieuwbakken ouders, voorspellingen die in een verwaarloosbaar klein percentage ook werkelijkheid worden. 

Maar kijk, Skip the Rope en de Nena top/jurk werden min of meer samen geboren, en zijn wel degelijk voor elkaar gemaakt! 

Ik maakte voor Liv de topversie in dunne jeans die ik vond bij Huis van Katoen, en combineerde met een bladerenstofje uit de collectie van La Maison Victor. 

Ik maakte beide rugpassen en de tunnel voor de elastiek in contrasterende stof.

De schattige lintjes zaten in een doos die ik kreeg van de schoonouders van mijn zus. Zij hadden in lang vervlogen tijden een fourniturenwinkel en ik kreeg onlangs een pakketje overgebleven schatten. Kraagjes, kant, en heerlijk mooie lintjes.

Het resultaat is een top die ik zelf zou dragen. Ik neig meer en meer naar stofjes die niet al te kinderlijk zijn. Als er genoeg frullerijtjes aan het geheel zitten, vinden de dochters dat allemaal prima. 

Ik hield me voor mijn doen uitzonderlijk goed aan de instructies. Ik doorstikte enkel de zijnaad dubbel - ik zie graag stiksels in zijnaden als het om jeans gaat - en ik deed van follieke aan de tunnel. Geen kat die dat ziet, maar ik vind dat grappig dat de roze elastiek een klein beetje komt piepen aan 1 zijkant. (Als u dit een vreemdsoortige foto vindt, dan hebt u gelijk. Ik stak gewoon even mijn hand in de top om het te kunnen fotograferen.)

Aan de andere kant voorzag ik een sierstrikje. (Genoeg frullerijtjes, ik zei het toch?) Het strikje is vals: de top stropt met elastiek en de strik naaide ik vast. Want frullerijtjes en frullekindjes, dat geeft wel eens knopen. 

Ik vind de plooien op de schouders erg elegant, en door de contrasterende achterpas vallen ze nog wat harder op. 

De armsgaten zijn afgewerkt met biaislint, en ook hier ging ik voor contrast. Geen kat die dat ziet, zegt u? Tja, opnieuw, u heeft gelijk. (Maar ik naai ook niet voor katten.)

Nena is in onze kleerkast met haar prille leeftijd alvast getrouwd met een van mijn favoriete Skip the Rope shortjes. Het exemplaar dat ik maakte in de plooitjesversie, in geweven jaquard.

Die jaquard heeft een gouden glitter die je helaas niet kunt zien op de foto's, maar toen ik dochterlief vanmorgen naar school zag huppelen werd ik er blij van: een top met zo veel detail op een eenvoudige short in een stof met zo veel detail, het marcheert vind ik.

Een combi die vraagt om meer! Al maak ik vast ook wel eens een Nena jurk. Want met 18 verse shorten in de kast zijn de dochters bang dat het een jurkloze zomer wordt...

Allen naar de shop van KaatjeNaaisels dus, het is er het weer voor! Het patroon kost 8 euro. Tijdens deze blogtour is er een korting van 10% met de code HAPPYNENA. Waar wacht je nog op?

Op zoek naar meer inspiratie? Deze dames tonen je Nena in al haar glorie:

Bel’Etoile ♥ Mamadammeke ♥ Me Toezie

Made by Mazella ♥ Bellevi ♥ Woohoo!

Liesellove ♥ Lily & Woody ♥ Dodidit ♥ Inspinration

WenSJe ♥ So Popo Sew ♥ Mijn leven met 4 helden

Lola with love ♥ P’titmonstres ♥ Leven met Liv ♥ 3 meisjes op het strand ♥ Sew-Les