Een samenloop van aangename omstandigheden

U weet intussen waarom mijn blog niet eens fluistert maar zwijgt. Maar dit weekend was er een samenloop van aangename omstandigheden, die maakt dat hij vandaag toch nog een gilletje kan geven.

De eerste omstandigheid toonde ik u al meermaals maar wordt mooier en mooier. Wij wonen in een rijhuis met een tuintje van 6 op 10. Dat is 6 op 10 keer te groot voor de tijd die ik erin kan stoppen. En tegelijk te klein voor twee kleuters die op hun best zijn als ze buiten mogen spelen. Maar in de loop van het jaar verscheen er achter dat tuintje, tussen ons huis en het spoor, een zee aan speelruimte die we niet moeten onderhouden. Een natuurspeeltuintje van de stad. Met twee wilgenhutten, een picknickplekje, twee wolkenkrabbers van insectenhotels en een bijhorende weide met wilde bloemen. De hutten staan intussen in het groen. Een droom van een fotoplek. En als het gras is net afgereden, grappen we dat we een hof hebben met een tuinman. 

De tweede omstandigheid is het feit dat de dames nogmaals door de mensen van Duplo werden verwend. Met een picknickset.

Wat past er nu beter bij die burentuin? In dezelfde reeks bestaat er ook nog een ijsjesset, maar ik deed een poging tot het promoten van gezonde voeding. Eieren voor mijn geld: Zanne speelde het spel waarheidsgetrouw, liet het brood links liggen en viste het beleg er tussenuit.

Maar een druif ging er ook best in. Dat wel.

En de derde omstandigheid is de meest verzachtende: degene die zalft dat ik alle mooie nieuwe patronen even aan mijn neus moet laten passeren. Omabetty maakte de intussen al her en der verschenen jumpsuit uit La Maison Victor. In tweevoud.

Voor Liv in een hoogbejaard stofje, dat "al wel honderd jaar" in de kast van mijn grootmoeder lag. Het valt geweldig mooi, het is iets glad en flodderig in een soort roze dat mooi bij Livs vel blijkt te passen.

In het midden zit een strik van satijnlint, maar die is maar 'nep' en zit vastgestikt aan een elastiek die door de taille gaat. Want ergens op school woont denk ik een beest dat stroptouwtjes uit kledij verzamelt. Of opeet.

Voor Zanne kocht ik bij Bambiblauw een stuk Cosmic Blue van Atelier Brunette, de mooiste uit de reeks naar mijn smaak. Die kreukt wat harder rond het lijf van zo'n wriemelkind, maar zit ook geweldig luchtig en goed.

Mijn dochters voerden een test uit op de speelbaarheidsfactor.

Met glans geslaagd!

Tablet/laptophoes: ik leer het u! (Met veel plezier)

Het moet zowat de meest flauwe woordspeling uit mijn blogcarrière zijn, maar de hoes voor de Aaipad, hij doet nog steeds dienst. Intussen maakte ik een legertje hoezen voor een hele reeks padden en hun grotere broers en dat is een betrekkelijk aangenaam werkje.

Niet verwonderlijk dus dat het patroon voor die laptop/tablethoes ook ergens in Zo Geknipt 2 zal opduiken! In volle lanceringsperiode toon ik u zelf met plezier hoe dat moet, zo'n hoes. Ik ben te gast in het wondermooie atelier van Annamarieke en daar ga ik met een hoopje workshoppers aan de slag voor een hoes op maat.

Voor grote en kleine padden.

Aansluitend kan je eventueel een boek kopen, en schrijf ik daar in wat jij maar wilt! Met kusjes en groeten en alles erop en eraan.

Inschrijven? Dat kan hier! En zoals dat gaat met workshops: beperkte plaatsen, dus denk gerust wat na, maar niet te lang.

Surrogaatjurk

Ik ging naar een homesale van Hello Josephine. Good karma for me, die avond, toen ik aan de outlettafel stond. Er lag een stapeltje gerief van L'Asticot, een van mijn favoriete merken. Dat ene jurkje, waarbij menig aanwezige moeder kirde van opperpoezeligheid, was er enkel nog in een maat 4 jaar. En ik was de enige aanwezige met een 4-jarige uit de kluiten gewassen 3-jarige. Content als een kind nam ik het ding mee naar huis.

Het jurkslachtoffer was zich zeer bewust van alle aandacht. Thuisgekomen vroeg ze prompt: "mag ik nu dat kleedje aandoen waarin alle medammen mij schjattich vinden?". Tja. Het scherpte ook meteen haar podiumallures. Eens in het jurkje gehesen, bracht ze deze zeer elegante vertoning ten berde. Hoewel in jurk, draagt Zanne hier de broek:

Nog steeds volledig fan, liet ik de jurk aan mijn moeder zien. Die het ding, zo zijn wij dan, binnenstebuiten keerde en besliste dat het een fluitje van een cent moest zijn om een gelijkaardig exemplaar te maken. En bij een van haar vriendinnen was een kleinkind op komst, dus de jurk werd meegegeven om te kunnen bestuderen.

De jurk plus replica werden teruggebracht en uitvoerig geshowd... en toen verdween het origineel. 

Er zijn verschillende theorieën. Mijn eigen slordigheid of die van mijn moeder zijn de meest logische. Maar het kan ook een straf zijn wegens schaamteloos plagiaat. Of een geschenk aan de NMBS, want er bestaat ook een piste waarbij mijn vader het patroon én de jurk mee op de trein zou hebben genomen in een plastic zakje. (Ook het patroon is verdwenen.)

In elk geval, er kan geen 'schuldige' aangeduid worden, en we rouwen samen om het verlies. Dus maakte mijn moeder een troostjurk. De hele historie zal Zanne worst wezen. Ze fladdert vrolijk rond in het surrogaatexemplaar. En bleek vanmorgen plots ziek in hetzelfde bedje als haar zus: als ze een fototoestel ziet, gaat ze zeer gemaakt lachen van oor tot oor.

Mijn moeder bidt tot Sint Antonius dat het origineel zich nog laat zien. Ik geniet intussen van de vervanging, die er ook mag zijn!

Haar tas, uit Mijn Tas

Ik ging op bezoek bij mevrouw Fynn. Die samen met Elisanna ‘kersvers auteur’ op haar naamkaartje mag zetten: hun boek Mijn Tas ligt nu in de winkel. Mevrouw Fynn woont binnen mijn vertrouwde bewegingscirkel, dus ging ik langs voor een boek-met-krabbel. 

Ik weet niet veel. Maar dat een boek schrijven wat voeten in de aarde heeft, dàt weet ik. Dus ging ik die nieuwbakken verzameling naaigeluk met veel plezier en groeten halen bij een van de schepsters. Mijn dochter, die mij al tegenkwam toen ze vijf jaar geleden haar ogen nog niet eens open kreeg, blijkt me intussen wel een beetje te kennen. Leid ik af uit volgende conversatie:

Zij, in pyjama klaar voor bed en jufferig met haar vingertje zwaaiend: “Wat ga jij doen?”

Ik: “Een boek halen bij een mevrouw.”

Zij, gespeeld-achterdochtig en ook wat bemoederend: “En ga jij daar ook een beetje mee babbelen? Jaja. Ik weet dat wel. Jij bent toch een echte babbelmama hè!”

En ze kreeg gelijk. Want mevrouw Fynn, dat was alweer een ontdekking van charmant gezelschap in naaiblogland. En zo boekbabbelen, dat kan wel even duren. "Dat ik er waarschijnlijk niet snel iets mee zou doen, met het boek", excuseerde ik me alvast. "Dat er ook snelle makkelijke dingen in staan", werd me verzekerd! De clutch Tilly bijvoorbeeld, die zou snel in elkaar zitten.

Maar ik was al lang verkocht aan Leonie...

Dus nam ik een - wederom zeldzame - ZoGekniptPauze en naaide ik een Leonie. Voor mijn moeke, u misschien ook gekend als Omabetty. Want dit bericht deed me nadenken over het laatste naaisel dat ik voor mijn moeder fabriceerde. En ik kon, met schaamrood op de wangen, echt niets bedenken. Niets. Zou ik nu echt nog nooit iets gemaakt hebben voor diegene die mijn hand vasthield bij mijn eerste steekjes? Ik besloot er niet te lang mijn hoofd over te breken en gewoon aan de slag te gaan.

De stoffenkeuze werd bepaald door een feest in het verschiet: op mijn moeders agenda staat het huwelijk van de dochter van een vriendin, en ze showde me pas haar outfit. Vooralsnog handtasloos. In donkerblauw met wit. Voila, meer moest ik niet weten.

Ik plande allerlei accentjes die ik gaandeweg schrapte. 'Less is more' vind ik het handelsmerk van zowel Elisanna als Fynn, dus ik ging voor een super eenvoudige kleurencombinatie: donkerblauwe (moeilijk te fotograferen) stof met een witte riem. Eenvoudig en mooi, hier op mijn favoriete schuine muurtje.

Voor de voering gebruikte ik een stofje uit de sew-bee-do reeks van Veritas. Ik voegde wel een binnenzak en een sleutellintje toe.

Niet dat de tas zo gigantisch is dat je er je sleutels in zou verliezen. Maar het is een knipoog naar mijn moeder, wiens sleutels steevast over een aanzienlijke portie zigeunerbloed lijken te beschikken...

Merci moeke, om altijd en in alle omstandigheden mijn moeke te zijn!

Introducing: Lotta, the youngest in the Compagnie M. family!

Voor velen onder u niet nodig om Marte van Compagnie M. voor te stellen: wie af en toe een beetje bladert door het dikke boek dat Naaiblogland heet, kan niet naast haar frisse patroontjes kijken. En ook niet naast de vele versies die intussen door dat Land zwerven. Ze stelde zichzelf aan me voor, een paar weken geleden op een blogmeet, en dat was aangenaam kennismaken!

't Is dan ook met veel plezier dat ik u allen vriendelijk mag verzoeken om uzelf een plezier te doen en het nieuwe Lotta-patroon in huis te halen. Ik gooide vorige week eventjes alles wat Zo Geknipt heet aan de kant en neem deel aan Martes Pattern Tour. Meer zien dan deze sneak preview? Ik vertel er meer over op het blog van Compagnie M.!

No need to introduce Marte from Compagnie M.: anyone who occasionally leafs through the book 'Sew-blog-land' can't miss her refreshing patterns and the many versions that have spread all over that 'land'. Marte introduced herself to me at a blogmeet and it was nice to get to know her!

So here's a polite request: do yourself a favor and buy the new Lotta pattern. I took a little pause from all the sewing for our new book in order to take part in Martes Pattern Tour. Want to see more than this sneak preview? I tell you all about it on the Compagnie M. blog!

Benieuwd of het vandaag jouw geluksdag is? Waag hier je kans om patroontje te winnen. Het leven is aan de snelle vogels: je hebt drie dagen de tijd om deel te nemen!

Want to know whether it's your lucky day today? Take your chance and win a copy of the pattern! Life's for the early birds: you have 3 days to participate!

a Rafflecopter giveaway

Workshop: turnzak met een hoekje aan

Herinnert u zich deze nog? 

Helders turnzak, het zakje 'met een hoekje aan'? Een plezant en snel projectje en toch net iets meer dan gewoon een recht zakje. Een hoekje meer, laat ons zeggen.

De werkwijze voor dit zakje komt, u raadt het al, in Zo Geknipt 2! Dat boek wordt net als de eerste versie, een mix van snelle en wat ingewikkelder patronen. Dit is een voorbeeld van de een-avond-projecten. 

Geen geduld tot het verschijnen van het boek? Dan hebben de snellen onder u kans op een sneak-preview. Nu zondag geef ik een workshop in het Naaikaffee in Aarschot en er is nog een beetje plaats! Je leert er dit turnzakje maken in kleuter- of lagereschoolversie. Weinig tot geen ervaring nodig.

Liever aan de slag met tricot voor schattig babygoed? Missy N is ook present en geeft een workshop Sam-maken. Ook dubbel en dik de moeite: zo'n Sam is een van de enige patronen die ik in mijn leven al meer dan 1 keer maakte. En voor een bandwerkhater als mezelve, wil dat al wat zeggen!

Riet en De Projecten

Het is sterker dan mezelf. Ik ben de ja-zeg-kampioen. En dat is meestal niet omdat ik geen neen durf zeggen. Het is omdat ik geen neen wìl zeggen: de uitdagingen rollen in mijn vizier, kleuren mijn leven en, (of beter, maar), zijn niet zo lief voor mijn lijf. 

Ik heb nooit anders geweten. Van een caviakot tot een stoeltjeslift voor de Barbies van mijn zus. Van een theaterwaardig arsenaal Kulderzipkenkostuums en talrijke andere projecten voor de Chiro, tot een studie waarin het ene project het andere overlapte. Van een bricolagetrouwfeest met anderhalf jaar voorbereiding, naar een kind of twee. Van kroost naar een blog, en toen begon het pas goed: van een blog naar allerlei neveneffecten. En altijd hetzelfde liedje: dagen, weken, maanden vrije tijd die die naam niet krijgen mag. Een hoofd dat non-stop draait. Een ademhaling die non-stop te hoog zit en die omgekeerd evenredig is met een mij parten spelende bloeddruk. (En een moeder die me op het hart drukt te luisteren naar mijn lijf. Maar die zich zelf geestdriftig laat verleiden tot opeenvolgende knotsgekke avonturen.)

De mindmaps en moodboards mogen nog zo strak zitten als mogelijk. De timing mag nog zo ruimschoots gehaald worden: elk project kruipt in mijn rug, in mijn nek, in mijn hoofd. Niks te dipje of block of pijn aan mijn goesting: mijn hoofd wil mee, mijn lijf zegt nee.

Een van de toch wel meest in-het-geheugen-gegrifte neveneffecten van dit blog blijft Van Katoen. Voor wie pas na 14 april 2012 naaiblogland binnen duikelde: Van Katoen was een handwerkevent met workshops, een beurs, een naaimarathon en een buitenproportionele winkel met handgemaakte spullen, allemaal ten voordele van Annick for Kenya. Breek mijn mond niet open. Of ik doe u tot vervelens toe opnieuw het relaas van die dag waarop er 4.000 man langskwam om mee te beleven wat Ons Project van dat moment was.

Maar af en toe kunnen wij een reünie wel verdragen! En al helemaal als daar een extraatje aan vast hangt. Twee jaar geleden werd het VanKatoen-team op die handwerkhoogdag gekleed door Who's That Girl. Misschien weet u dat nog. Die keer toen ik aankleedpopje speelde. Of we zin hadden om langs te komen voor een presentatie van de nieuwe collectie en ons en passant eens in het nieuw te steken? Wij waren al lang blij dat de dames van WTG erin sloegen om ons met het team nog eens bij elkaar te krijgen, dus zeiden zeker geen neen en zakten af naar Gent.

We sloegen een praatje met Madame WTG herself. Over de stukken. Over de speciaal voor WTG ontwikkelde stoffen. Zo'n verhalen met geestdrift die recht vanuit de buik komen, dat geeft energie. Wij combineerden en pasten en ik ging naar huis met een zakje vol goodies aan de hand, een hoofd vol inspirerende verhalen en met de zomer rond mijn benen: welkom nieuwe rok!

Vandaag gaf ik datzelfde hoofd de rust die het broodnodig heeft in volle boekentijd. Ik nam een boekloze snipperdag. Kroop na het opstaan gewoon terug in bed. Lummelde wat, ruimde wat op. Probeerde aan trivialiteiten te denken, of gewoon aan helemaal niets. En koos tenslotte voor echte me-time: iets maken voor mezelf. Zonder na te denken of het wel uitlegbaar en universeel maakbaar was voor een boekenpubliek. Welkom nieuw shirt.

Het rokje zit heerlijk. 't Ziet eruit als katoen maar er zit behoorlijk wat stretch in: dat wordt mijn zomerfavoriet. Wie alvast wil weten wat de collectie van WTG nog brengt dit jaar, krijgt af en toe een sneak op hun Pinterestpagina. 

Voor het shirt gunde ik mezelf vandaag twee uur en ik klokte af op ongeveer anderhalf. Ik hoorde in elk geval maar 1 keer het nieuws op de radio. Een variatie op deze, maar met iets meer vorm aan de hals. Het stofje stak ooit mijn ogen uit op Oons blog en werd voor me meegebracht. De knoopjes vond ik, oh nostalgie, in de knopengrabbelbak op Van Katoen.

En toen was ik het prutsen-voor-mezelf-dagje nòg niet beu en maakte ik wat schetsboekjes. Eerst hield ik een vruchteloze zoektocht naar een boekje zonder de woorden 'lijntjes', 'ruitjes' of 'belachelijk duur voor wat het is' op zijn CV. Toen herinnerde ik me een inbindmachine in ons waskot. En ging ik aan de slag met het erg mooie mapje waarin de WTGvoorstelling stak als kaft, en met her en daar verzameld grafisch moois, om mezelf tussen het schetsen door te plezieren.

Zoals scheursels uit de immer prachtige seizoensbrochures van de Kopergietery, van de hand van Julie Tavernier.

Of een spreuk uit een verdwaalde Ouders van Nu.

Werd mijn draaiende hoofd beter van mijn boekvrije dag? Ik heb er in elk geval even van genoten.
Is mijn nek nu los? ... Tja.
En hoe komt het dat ik mijn gezicht niet laat zien? Euh, 't is nog steeds nogal walrijk.

Maar mijn kleerkast is er goed mee gevaren... en kijk, ik ben een wrak, maar een vrolijk wrak. Projecten, I ♥ it!