Een streepje rok

Tijdens het schrijven van mijn maxirokhandleiding wilde ik oorspronkelijk ook voor midi gaan. De keuze voor het juiste percentage showbeen is afhankelijk van verschillende factoren. Al dan niet aanwezige complexen, bijvoorbeeld. Maar ook gelegenheid, fiets- en wandelbaarheid, of combineerbaar schoeisel. Of de benen in kwestie de zon al tegen het lijf liepen is een factor die kan meespelen. En in niet nader genoemde gevallen hebben eventuele partners zo ook hun voorkeuren. Enfin, ik wilde dus voor een brede range aan mogelijkheden gaan bij het aanbieden van tips over rokken en splitten.

Helaas. Voor een midiskirt bleek de handleiding waardeloos. Waar een recht model in lange versie met elegante tred gedragen kan worden, werd de rok in scheenbeenlange uitvoering een rechte, vormeloze balk. Een ding met - indien gekozen voor een split aan beide kanten - schortallures. Het voorpand viel niet, het flapte. En hoewel ik er in de peuterversie van Hide ’n Seek ooit voor koos om een van de patroondelen ‘kontflap’ te dopen: een damesrok, dat hoort niet te flappen.

Edoch. Ik vond de teststof te leuk om als UFO* te parkeren. Het streepjespaneel - net als de maxistof gescoord bij Pauli - is erg stevig (denk punto di roma) uiterst makkelijk verwerkbaar en aangenaam om dragen. Dus ik stikte 1 zijnaad dicht, en schuinde die uit. 

Ook de bovenkant van de rok kreeg een kokersnit, aan de kant van de split behield ik de lijn recht naar beneden. De doorloop van de streepjes is bijna goed / goed genoeg.

En kijk, een doordrager was geboren. Ik droeg de rok deze zomer al in eerder elegante combinaties als deze, maar ook met een losse top en sneakers. 

Telkens ik iets voor mezelf naai en wil bloggen, herinner ik me weer waarom ik dat eerder zelden doe. Die wederhelft van mij heeft vele talenten. (Bijvoorbeeld zich uitspreken over al dan niet elegante kledingcombinaties en percentage bedekt versus onthuld been.) Maar fotograferen… helaas. Meestal komen we tot een oogst van bij benadering 4/100.

Ofwel richtte hij volle lensaandacht op de traaggroeiende haag helemaal vooraan in beeld. Ofwel op de fotobombers. Ofwel op het onkruid dat ad interim met te veel enthousiasme de functie van gras invult.

Vallen vervolgens af: alle exemplaren waarvoor ik lijflijke drempels moet overwinnen, én plaatjes waarop de dansende streepjes u mogelijk zeeziek maken. Het is zomer, dan eet men al eens wat later, wie weet heeft u net een volle maag op het uur dat ik dit schrijfsel de wereld in stuur.

Maar kijk. Neuters gonna neut, zegt Eva, die me tot het hele rokding inspireerde. Al mijn voorgaand geknor om een volgeladen fotoprullenmand vervalt in het niets bij het ontdekken van deze. Ook een photobomber die aandacht nodig had. En een hele hoop streepjes in alle richtingen. Maar dan streepjes die mij doen duizelen op een andere manier! ♥  

(*UnFinishedObject)

Maxirok voor dames

Maxirok, voor kleine en grote dames, schreef ik dus. En ik zou niet durven beweren dat je er ook mee aan de slag kunt voor een rondje selfish sewing, als ik dat niet zelf eerst eens had getest. Ik presenteer u: een maxirok voor mezelf, met 1 split, volgens de verse maxirokhandleiding die ik hier al voor kleine dames demonstreerde.

Ik ben grote fan van het 'snuisterassortiment' van stoffen Pauli in Leuven, maar ik geraak zelf niet altijd ter plekke. Gelukkig kon ik rekenen op mijn stromadammen, die, gewapend met de camera van hun smartphone als directe communicatielijn, gingen voelen en snuffelen in mijn plaats.

Dat resulteerde in deze rok.

Ja, die binnenkant is oranje.

We moeten zelfs stellen: fluo-oranje. De aankoop van de stof moet je je als volgt voorstellen. Aan de ene kant van de lijn een fronsende ik. Op mijn scherm een soort regenboog aan paars, die bij elke halve kantelgraad van de telefoon een andere kleur leek te krijgen. De stof deed me nog het meest denken aan een zeemeermin. En dat gecombineerd met een oranje binnenkant. Euh. What where they thinking?

'They', aan de andere kant van de lijn, waren intussen getransformeerd in twee kirrende kangoeroes. Hoe harder mijn wenkbrauwen zich richting aarde bogen, onder invloed van twijfel en zwaartekracht, hoe meer de dames in de winkel op en neer stuiterden van enthousiasme. Nummer 1 verborg me nooit haar liefde voor maxirokken. Nummer 2 is dan weer bedreven in het stijlvol in beeld brengen van zeemeerminnen. Dus ik fronste wel maar liet hen begaan, voor het dak van Pauli er skippybalgewijs af zou vliegen. Ze huppelden naar de kassa.

En toen kreeg ik de stof in mijn handen. En snapte ik het hele over the moon zijn en de trampoline-imitatie.  Er zullen vast voor- en tegenstanders zijn, maar ik vind de stof wat men bij de Noorderburen als 'onwijs gaaf' zou omschrijven.

De oranje binnenkant schijnt lichtjes door de blauwe (niet paarse) buitenstof heen. Ik doorstikte - de boel was toch al gewaagd, waarom niet - met oranje stikzijde.

Ik gebruikte ook oranje overlockgaren om de bonterigheid compleet te maken. Opperzichtbaar dus, met al dat openflappen van zo'n maxirok, maar de stof vroeg erom.

Ik maakte de versie met 1 split. Het ding zit als een joggingbroek. Maar dan nòg comfortabeler. Het gaat hier om mijn maxirokontgroening, dus dat elegant zitten vraagt misschien nog wat oefening.

Staan kan ik al. En op eerder toevallige wijze bezorgde Omabetty me tijdens het maken van de rok een paar schoenen dat, net als de rokbinnenkant,  het gebruik van reflectiekledij op de fiets overbodig maakt.

En over die fiets gesproken: ik belandde tijdens de 'roktestrit' ook op een bluebike, en toen werd het een beetje te compleet qua matchy matchy oranjeblauw.

Ik leek helemaal fan van een of andere voetbalclub. (Al heb ik geen idee of er eentje bestaat die me met deze kleurencombi meteen tot de harde supporterskern zou toelaten.)

In elk geval: ik fietste van Brussel Noord tot aan de Heizel, met de rok. En hoewel een vriendin me de truc met het muntje tipte, geraakte al de flapperigheid niet in de wielen verstrikt. Ik moet hier en daar nog een balk-figuur-complex de kop indrukken voor ik helemaal voluit durf gaan in de kleerkastaanvulling. Maar voor de geïnvesteerde naaitijd moet ik het alvast niet laten, want we klokten af op 35 minuten.

Met print voor mezelf durf ik voorlopig nog niet aan. Jij wel? Laat me zeker weten mocht jij met de handleiding aan de slag gaan!

Eva's ijsjes en een gratis maxirokpatroon

Ik dacht, ik start eens wat schreeuwerig en in het groot voor wie geen zin heeft in mijn gebruikelijke uitvoerige blogzang en meteen to the point wil geraken. Want die point moet je hier meestal tussen een hooiberg aan tekst zoeken. Dus:

Online en wel hier. Ik schreef een handleiding voor een rechte maxirok in rekbare stof voor meisjes en dames. Of voor heren, indien interesse, enfin, voor iedereen met een heupomtrek tussen 57 en 135 cm. (Want als je een heupomtrek hebt kleiner dan die ondergrens, sta je volgens mij nog niet stabiel genoeg op je benen om gehuld in een dergelijk kledingstuk door het leven te schreiden.) Hupla, we zijn alweer een alinea verder gebabbeld, maar dus: wie aan de slag wil kan meteen hier terecht. 

Het verhaal bij de rokken luidt als volgt. Zanne is fan van haar juf. En Zannes juf is fan van maxi-jurken en -rokken. Dus ik bekeek - na een beleefd goeiemorgen - ook eens de juf in haar geheel in plaats van enkel haar vriendelijke ochtendglimlach. Ik ontdekte dat de mij aangewezen voorbeeldjurk twee splitten had, eentje in elke zijnaad. Ik keek wat rond, maar vond niet meteen een Nederlandstalige handleiding om aan die vraag te voldoen. Dus ik tekende er zelf eentje. Resultaat:

Ik combineerde de Bambiblauwe poezenstof met een Miss Madeline top. Dat was even geleden, en ik was alweer vergeten hoe snel zo'n top in elkaar steekt. Zanne, haar moeder en (volgens de overlevering) ook de juf vonden het een prima combi.

Zoals wel vaker bij dochterlijke wensen, als het om naaiwerk gaat: mijn 'we-vergelijken-niet'-mantra klinkt plots wat trillerig en met enige twijfel wanneer ik lol heb in het maken, en dochter twee eist dat de weegschaal in evenwicht gebracht wordt.

Livs kopievraag en de vrolijke lap Eva's ijsjes - nieuweling uit de Eva Mouton collectie van About Blue Fabrics - belandden zowat gelijktijdig op mijn naaitafel. Deze lichte french terry bleek nog beter geschikt voor het model. De rok zat sneller in elkaar dan de tijd waarop Liv een ijsraket verorberd krijgt. (De eerlijkheid gebiedt me de kanttekening te maken dat Liv een heel trage ijseter is. En dat de vergelijking het best smaakt met een korrel zout. Maar bon, meer dan een uur had ik in elk geval niet nodig.)

Je kunt je afvragen of een maxirok wel iets voor (kleine) meisjes is. Ook ik stelde me de vraag tijdens het maakproces. Maar we deden naast het fotograferen ook een aantal bewegingstests. De looptest en de sta-eens-niet-zo-bijster-elegant-test werden uitgevoerd door Liv en dat lukt allemaal zonder noemenswaardige problemen. 

Zanne nam voor haar rekening: de queen of the world test...

...de plunder-het-gras-test...

... gevolgd door het uitstrooien...

... gevolgd door het reinig-het-met-gras-bestrooid-haar-van-je-zus.

Ik kon op geen enkel moment zeggen dat het dragen van een maxirok stoorde. (Al helemaal niet op momenten dat het dragen van een maxirok niet relevant was.) Maar mocht comfortabel spelen een drempel zijn, daar zou ik me dus alvast niet door laten tegenhouden.

De binnenafwerking bij zo'n kinderrok is wel van belang, want niet zelden flappen voor- en rugpand alle kanten op. Maar ik klaarde dat netjes, vind ik zelf, en de handleiding legt je uit hoe jij dat kunt herhalen. 

Ook voor Liv is het topje een Miss Madeline, maar dan zonder de ruglus en met een eenvoudig halslintje in plaats van een vlecht. 

In zijn geheel om in de bijten, die Liv in lollypak, want toevallig had ik de juiste kleurtjes bijpassend tricot en boordstof in huis.

Intussen maakte ik volgens dezelfde werkwijze al twee rokken voor mezelf. Waarvan eentje met 1 split, want dat staat ook in de handleiding. Gevolg: beide dames azen nu op een dergelijk exemplaar.  U voelt het aan uw ijstheewater: er gaat hier nog gemaxi't worden. Want tegen deze twee zomersnoeten zegt mijn naaimachine zelden neen.

Liv is Zweeds voor leven: part II

Na part I over de lentefeestkledij, part II, dus. Liv is Zweeds voor leven. In dit specifieke geval is Liv ook Nederlands voor het geluk der eenvoudige dingen, zin voor traagheid en voor relativering. "Het is al lang goed" is Livs leuze. Ik deed een poging om er naar te leven in de feestorganisatie. En wonderwel, dat lukte.

De moraal van het verhaal dringt langzaam door. Ik heb van alles in mijn hoofd als ik aan een project begin en kan daar soms doorgaans moeilijk van af stappen. Maar ik leerde: mijn hoofd is een eenpersoonswoning. Zonder ramen. Er is niemand die er in kan kijken. Er is dus ook niemand die kan weten hoe ver het uiteindelijke resultaat van de wilde brainstorm af staat. En meestal is het uiteindelijke resultaat "al lang goed".

Hoe het moest zijn en hoe het was, deel 1.

Het begon met de uitnodiging. Ideaalbeeld was: ik teken op het raam, Liv staat daar achter, en dan neem ik een foto en zie je de gelaagdheid van het glas en daarachter een wazig Livje. Resultaat was het volgende:

Wazig Livje check. Gelaagdheid - hoewel wel degelijk aanwezig - niet met het blote oog waarneembaar. En al helemaal niemand die nog iets van glas ziet. Hoewel het echt een tekening op glas was.

Die gelaagdheid zie je pas bij driedubbel dik veiligheidsglas, en niet als je de boel op een stuk vlakglas tekent en er dan mee de weide in trekt om te doen of je raam toegang geeft tot een prachtig groen uitzicht. Ik had evengoed gewoon met Photoshop de tekening op een foto kunnen plakken. Maar het was 'niet lelijk en zeer Livs', vond zij, dus ik liet het gaan en mepte op de bestelknop.

Hoe het moest zijn en hoe het was, deel 2.

We twijfelden een hele tijd om een zaaltje te huren voor het feest. Want onze tuin is een van de uitlopers (let op het woord...) van een 10 jaar durende verbouwing. Net dat plaatje dat je wat achter de showkiekjes moffelt als je het geheel laat zien. Uiteindelijk hakten we in het voorjaar knopen en gingen we voor het ambitieuze plan om het terras aan te leggen tegen het lentefeest. En dan weet u hoe dat gaat. Aannemers die afhankelijk zijn van het weer, een paar weken na regen komt nog meer regen... en er kwam steeds meer kracht op het stokje dat een opening klemde tussen de betongietdag en de lentefeestdag... tot het stokje uiteindelijk brak. Gevolg: tegen het lentefeest was het terras wel gegoten, maar er mocht nog niet op gefeest worden.

Wat jankerige paniekserenades leken me wel op zijn plaats dus even liet ik me in alle toonaarden gaan. Maar tegelijk was er geen tijd voor wentelen in ongeluk: we verzonnen een last minute tuinkamer in de helft van de garage, die in no time - en met dank aan noeste grootouderlijke arbeid - feestklaar werd gemaakt. De ene week nog een donkere, vuile en vooral volgestouwde garage, de volgende week een witte tuinruimte met plantenhangers uit betonnet (want dat was toch in veelvoud voorhanden) en tegen het plafond geniete doeken voor een min of meer egaal geheel. De tuinkamer, Bistro Billet in de volksmond, is post-feest al een hele week mijn half-buiten-kantoor.

Hoe het moest zijn en hoe het was, deel 3.

Ik verzamelde een paar maanden lang kleine flesjes van ahornsiroop en konsoorten. Eva pende daar met veel geduld Livs naam op, als uiterst aangenaam gezelschap op een uiterst rampzalige dag. Net als op Livs jurk, in (bijna) alle talen van de wereld. Bedoeld als vaasjes voor op tafel, maar ook als hangvaasjes voor aan de betonnetten.

Ziet u hangvaasjes, hieronder? Ik zie klimop. Het gevolg van een snoeibeurt aan de haag van mijn ouders. Een wat verbouwereerde schoonbroer kreeg de doos met afgeknipte stengels in zijn handen geduwd bij de start van het feest. Een, ik geef het toe, wat ruwe ontvangst - het enige stresshalfuurtje van de hele voorbereiding. Hij hing de klimop feestelijk en groen aan de netten. De vaasjes deden dan maar vrolijk hun werk op tafel.

Hoe het moest zijn en hoe het was, deel 4.

We lieten Liv op voorhand kiezen: ofwel kreeg ze een groot feest met veel mensen, ofwel kreeg ze een beperkt rondje taart met koffie in combinatie met een weekendje enig kind, met haar beide ouders, zonder zus. Ze ging resoluut voor een feest, met als bijzondere vraag: "Ik wil iets over mezelf in een micro." Veel klasgenootjes vierden hun eerste communie en Liv volgde de voorbereidingen mee, dus enige zingeving leek haar wel op zijn plaats.

Ze nam uiteindelijk zelf de micro in handen. We verzonnen een zoektocht met verschillende opdrachten doorheen het huis, en Liv deed de speluitleg als welkomswoord. Ze oefende wel twintig keer, en gebruikte de micro als schild tegen het zwaard der verlegenheid. Het schild hield stand. Moederlief blonk.

Gasten hielden bijvoorbeeld halt in het Museum van Livs Leven.

Of passeerden de gang met fratsen. (Soms handig, toch, een blog als archief.)

Het plan 'een album van haar geboorte tot nu' is eigenlijk deel 5 van de hoe het was en moest zijn. Het werd gereduceerd tot tien foto's die de gasten moesten rangschikken volgens leeftijd. (En dat album is toch veel leuker achteraf, als de lentefeestfoto's er ook in staan, niet?)

De winnaar kreeg een mand vol dingen die 'typisch Liv' zijn. Bijvoorbeeld confituur van opa en oma, een bloemkool, een fles plat water en een pak honingwafels. Daags voor het feest kreeg Liv een hilarische ingeving: "De verliezer wordt gestraft en krijgt een mand vol alle dingen die ik niet lust. "

Had die verliezer even geluk dat Liv weigert te genieten van een aantal geneugten des levens? Neef Jens ging naar huis met een mand gevuld met o.a. een bakje aardbeien, een tomaat en een fles spuitwater. Valt best mee als straf, lijkt me.

Hoe het moest zijn en hoe het het echt wel was.

Samengevat. Het werd een droom van een lentefeest. Niet zoals ik het had gedroomd. Maar zoals het gedroomd was. Alle nachtmerries werden verjaagd door de gasten die op voorhand mooie dromen voor Liv verzamelden, en die we bundelden aan een uit de kluiten gewassen dromenvanger. Zo vrolijk en zorgeloos ze kan zijn overdag, zo bang en verdrietig wordt ze als er enge verhalen haar pad kruisen. We haalden dus het grof geschut boven op zoek naar vredige nachtrust voor het feestvarken.

We dronken en aten Livs favorieten. Zoals erwtensoep met spekjes. Bij een buitentemperatuur van 30°C.

En zoals hapjes met boulet (want Liv Billet wordt op school weleens Liv Boulet) en macaroni met hesp en kaassaus. En andere heerlijkheden, bereid door de liefste feestplanhelper en haar toegewijde kompaan. 

Er waren familieleden en vriendjes - sommigen met een gezamenlijke voorgeschiedenis van wel zeven en een half jaar. (En dat is heel wat als je acht bent.) En moeders-van-vriendjes die foto's maakten waar het mij aan fototijd ontbrak.

Er was zon en er was water en heel veel lol...

... en een dolcontente ♥ Liv ♥, een hele dag lang queen of her castle.

Zei ik al hoe trots ze me maakt? Als bewijs krijg je ook nog eens de hele rimram aan aandenkens voorgeschoteld. Een moeder kan niet fier genoeg zijn.