Een vol hand

Liv is Vijf. Dat is een vol hand vingers, dat is een jarige die weet wat ze wil. Vijf, dat is een heleboel noten op een zang. (En dan toch nog hardnekkig niveleersbeestje blijven zeggen tegen een lieveheersbeestje.) Haar woordenstroom stuiterbalt. 's Avonds voor het slapengaan kiest ze tussen 'tien woordjes rijmen', 'tien woordjes in het Frans nazeggen' of 'tien woordjes in het Engels'. Bij het Frans moet ze meestal heel erg lachen. Bij het Engels moet ik meestal heel hard nadenken.

Liv is vijf en is vrolijk, koppig en als ze haar zin niet krijgt, een eeuwige onderhandelaar en scènemaker. Ze wilde "oorbellen", voor haar verjaardag (pas als je zes wordt) of "een boek om mij te leren lezen" (pas als je naar het eerste leerjaar gaat) of "oorbellen en een leesboek om in de kast te leggen tot ik zes ben." En toen dat ook niet mocht wilde ze "zeep die naar aardbeien ruikt." Check. Ze knipt en ze schrijf hele bladzijden vol nonsens die ik dan moet voorlezen. Ze treuzelt en ze traagt, ze haat haasten en opstaan, ze houdt van op het gemakje en van rust.

Vijf zeg. Waar gaan we dat schrijven, wilde ik zeggen. Maar ik schrijf het dus hier.

Ik maakte een jurk voor de feesteling. Ik tekende het patroon zelf en ik ben er blij mee. Leuk/snel te maken, de feesteling is fan en ik had geluk: ze geraakt met haar maatje 110-en-een-beetje nog nèt in de stof die ik net als zovelen prachtig vind en die ik bij De Stoffenkamer vond. Ooit komt het patroon misschien wel eens tot u, op een of andere manier. Eerst nog wat andere katjes te geselen. Maar daarover later meer.

Ze perste een hele zak sinaasappels in haar pyjama, voor de gasten. Tot de motor van het machientje licht protesteerde. Ze bestelde balletjes met kriekjes en daar maakten we 'brunch' van.

Ze bestelde wafels en kreeg zon: geen aankleedgevechten over cardigans die jurkjes verstoppen: haar verjaardagsweer bespaarde ons die eeuwige discussie. Een jurk, een onderbroek. Zoets met kaarsjes in het gras.

Een blije dag. Een Liv van vijf.

Nul - een - twee - drie - vier

Traditie

Het is hier rustig tegenwoordig. Niet ‘hier’ - mijn natuurlijke habitat valt tegenwoordig nog het best onder de noemer ‘vrolijke chaos’ te vatten. Maar ‘hier’ - bloggewijs - valt er weinig te beleven.

Maar er is een jaarlijkse traditie waarvoor er toch op zijn minst iets voorpaginawaardig zou moeten tussenkomen om ze aan ons te laten passeren: carnaval. Wij kleden en verkleden, wij hoeden en wij schoeien, wij zijn pas helemaal in allerlei soorten nopjes als wij niet wij zijn, maar iemand anders. Mega Mindy, Oliviavanrox, een prinses. Een olifant in zijn onderbroek, een flamencodanseres met twee castagnetten, met hoge hakken en met flair. Of onze grote helden.

Zanne is erg fanatiek in haar heldenadoratie, maar ze kan ze ook laten vallen als een baksteen. Was het in september nog al Masha wat de klok sloeg, intussen is die Russische schone in een hoekje geparkeerd en valt er om de drie zinnen een citaat uit Pippi Langkous.

Zanne verslindt de films en serie (de originele gelukkig, niet de tekenfilm). Ze zingt alles op het wijsje van ‘twee maal drie is vier’. En bij elke berisping voor kattenkwaad haalt ze haar schouders op want: “Pippi doet dat òòòòk!” Ze kreeg van de Sint een Pippipop en presteerde het om tijdens haar turnshow met Pippi en al op het podium te verschijnen. Demonstratie koprollen: juf staat klaar om Zanne te helpen, Zanne geeft Pippi aan juf, doet haar koprol, gritst Pippi weer uit de handen van de juf en huppelt naar de volgende juf. Tja.

Geen discussie mogelijk dus over haar carnavalklederdracht: Pippi zou het worden. Over het hoe had ze ook nog heel wat noten op haar zang.

Het moest een jurk zijn met een kruis en haar haar moest in vlechten, logisch tot zover. Ik maakte voor het eerst sinds heel lang nog eens een overslagjurkje, grote zak erop en klaar.

Maar dan de details: geen appreciatie voor de door moederlief met zorg zwart geverfde schoenen, want Pippi Langkous heeft schoenen met pùnten. Er moest een meneer Nilsson bij (een grappige naam als je weet dat Zanne door haar duimverslaving enorm lispelt). Gelukkig hadden we daarvoor een hulplijn met een abonnement voor Planckendael: in het winkeltje aldaar hadden ze een doodskopaapje dat verkeerdelijk als een komodovaraan werd aangerekend en daardoor goedkoper werd. Ik betwijfel of dat in het echt ook zo zou zijn.

Ze sleept hem overal mee heen. Daarnet vond ik hem geparkeerd op het toilet, met zijn staart in het handdoekhaakje geklemd. 

De kousen waren nog een extra discussiepunt. Met een meter-kousenexpert twijfelde Zanne niet over haar verlanglijstje bij nieuwjaar: kousen met groen en oranje.

Maar Pippi Langkous heeft ‘kousen met knopen en touwtjes aan haar onderbroek’. En dus maakte ik mijn driejarige werkelijk jarretels. Gelukkig werd ik onlangs een overtuigd ringbreier: de beenverwarmers waren treintijdverdrijf.

Liv mag dan iets minder fanatiek zijn wat helden betreft, ze blijft haar helden wel langer trouw. Bij het begin van het schooljaar ging ze op bezoek bij de brandweer.

Sindsdien schrijft ze trouw in elk vriendenboekje: ik word later brandweermeisje bij de brandweer van Aarschot, want daar hebben ze alleen maar brandweerjongens.

Danku Knippie voor het patroon, danku Omabetty voor het vervaardigen van het pak en voor de aanpassing naar Belgische brandweernormen.

Voor school stemde Liv in met doorsneeschoeisel, thuis draagt ze het liefst haar flamencoschoenen onder het brandweerkostuum. Zeg nooit brandweerman tegen een brandweermeisje!

Pak elkaar eens vast, zei ik, fototoestel in aanslag.

“Hihi, nu zijn wij getrouwd!” knuffelden ze. ’t Zijn schatten, die meisjes, en in kostuum zijn ze op hun best.

Eekhoorn voor Emlin

Ze is er, ze is er, ze is er, ze is er! Ze is er en ze heet Emlin, aka ons nieuwe nichtje.

Ze is er al eventjes in feite. Al weken schreeuwde ik hier van mijn blogdak dat er een kindje woonde in de buik van mijn zus, en intussen is ze er al meer dan een maand en ik kwam u dat nog niet vertellen... Dat heeft te maken met een jaar dat is gestart als een wervelwind, dus vulde ik de karige vrije tijd liever met bellen naar de andere kant van Vlaanderen om te horen hoe het met Emlin is, dan met bloggen.

Emlins bevalhistorie deed ons allemaal even schrikken, maar intussen staan moeder en dochter alweer allebei hun vrouwtje en loopt het daar wat betreft baby-in-huis van een leien dakje. Na een dochter die je op zijn minst 'kloek' kon noemen was mijn babybeleving er eentje van 'de dikke zijn de sterken', dus ik sta verwonderd te kijken naar dat petotje dat na een maand net over de drie kilogram weegt maar wel krachtig drinkt, vinnig rondkijkt en rustig slaapt, geheel volgens de babybasisvaardigheden.

Ik had alweer de eer en het genoegen om tantegewijs de babyhuisstijl te verzorgen. (Vriendelijk verzoek hem niet zomaar te kopiëren zonder vragen, mocht u hem mooi vinden...) Inspiratie vonden we in de mooie ligging van het huis waar Emlin zal opgroeien. Dat staat ergens op een berg in de Vlaamse Ardennen en het verste punt in de tuin ligt al 'in het dal'. Vanuit de keuken sta je oog en oog met de bomen in dat dal. Geen natuurdocumentaires op televisie nodig ten huize Emlin: met wat geduld ontdek je live eekhoorns die van boom naar boom springen.

De buitenkant van het kaartje is gedecoreerd met eekhoorntjesbehang, aan de binnenkant speelt er een veelkleurig exemplaar de hoofdrol.

Ook de doopsuiker kreeg vorm in mijn handen, maar die nu al showen zou wat sneu zijn voor het bezoek. Dus toon ik u nog even de grootouderlijke ondersteuning aan de Emlinvormgeving. Omabetty nam dit patroon ter hand en voorzag deze uit de kluiten gewassen eekhoorn, die de kinderdoopsuiker vergezelt.

En als u als wielertoerist in de Vlaamse Ardennen de Emlinberg beklimt of afdaalt, zorgt Opejan ervoor dat de eekhoorn u inlicht over het feit dat het leven alweer de vlag heeft gehesen!

Een manteltje dat trouwt met een anorak

Eigenlijk ontstond het idee in de zomer. Ik las dit boek en was fan van de coverfoto. En dan vooral van dat kapje. Ik vatte het plan op om mijn dochter net zo'n jas te bezorgen (op het pelsje na), met net zo'n kapje. We schrijven juli 2013.

En kijk, daar is hij! 

Zelfs iemand die alle gebeurtenissen in het verleden nog steeds als 'daar gisteren' omschrijft, (aka Liv, de inhoud van de jas), voelt aan dat er iets tè veel tijd verstreek tussen augustus 2013 en januari 2014 om van een met rozenblaadjes bezaaid naaipad te kunnen spreken.

Augustus 2013. Ik koop bij Hippe Schoentjes een paar winterbotjes in een vingerknip: het paar waar dochter en ik instant verliefd op werden. Donkerblauw met oranje paspel en oranje gespriempje. Ik druk de dochter op het hart dat ze ze pas mag dragen als ik er een jasje heb bij gemaakt en dochter vindt dat een leuk vooruitzicht. En wacht geduldig op haar jas.

September 2013. Ik koop bij Pauli in Leuven een lap wol. "Dat is Italiaaanse wol, priiiima kwaliteit, zo leuk als mensen van die echte damesstof komen halen en daar dan iets voor kinderen mee maken!" Ik voel me gemotiveerd door de woorden van de heer Pauli. Is het daar dat ik al overmoedig werd? Wie zal het zeggen?

Oktober 2013. Ik vat het plan op om niet gewoon de jas van het boek te maken, maar een manteltje met alle kleutervriendelijke eigenschappen van een anorak. Zoals bijvoorbeeld een rits verstopt achter valse knopen.

Nauw aansluitende elastische mouwboorden onder mooie boordloze mantelmouwen.

Een mooi kraagje maar daaronder een hogere en meer aansluitende col.

En een folieke: een paspel die ook dienst doet als tunnel voor de wantenkoorden, zodat die niet in de knoop geraken tijdens het aantrekken.

Eind oktober 2013. Op weekend met een aantal handwerkfans turft iedereen ijverig hoeveel stuks er geproduceerd worden. Ik kom dat weekend tot… het tekenen van mijn patroon. Ik startte van niet-zo-heel-veel: een bestaande anorak voor de maat en een Knippie-hemdpatroon dat ik gebruikte voor de mouwkop. Met naaimachine en overlock geparkeerd in de hoek geraakte ik nog net aan het knippen van mijn patroondelen. 28 verschillende ofzo, ik wil niet eens weten hoeveel stukjes het uiteindelijk waren.

Begin november 2013. Ik begin aan de jas. Vrij ijverig. Pas een eerste versie bij Liv. Waarbij de mouwen te breed lijken. Ik speld af, ik stik smaller en… te klein. Met een backupanorak, geleend van het nichtje, en met toch al niet zo'n overvloed aan tijd, werd de jas een doorn in de ooghoek van mijn naaikot.

Vorige week pakte ik hem weer vast. De prijs van de stof indachtig, en bovenal het geduld van mijn dochter en de - op wat feestuitzonderingen na -  ongedragen schoenen op het rek. Nieuwe mouwen, zo breed als mijn stof en mijn rugpand het nog toelieten.

Ik zwoegde op uitdagingen als een dubbele rugsplit.

En op de naaivolgorde van een heel-veel-patroondelen-kruispunt, waarbij het toch iets handiger was geweest als ik over een stappenplan zou beschikken.



Maar de vertraging zorgde ook voor een extraatje: duimgaten, nu ik intussen toch had uitgezocht hoe je die maakt. 

Wel kijk, hij is er dus.

Opzet geslaagd? Tja. Ik vind hem best mooi. Maar ik heb heel veel leergeld betaald in het patroontekenen én het maken. En zelfs tijdens de fotosessie waren er stoorzenders.

Het is eigenlijk eerder een soort van prototype. Een beetje zoals in den bouw: als ik het opnieuw zou doen, dan zou ik… vanalles. De voorste strook in het midden trekt wat open tijdens het stappen. Die mocht dus breder. Het sluiten van de rits zou beter gaan als ik ze minder naar binnen had gewerkt. De valse sluiting van de knopen werkt eigenlijk met een magneet, maar die bleek net niet sterk genoeg dus ik moest nog een drukknop toevoegen voor de zekerheid. Ik zou de jas ook geen deelnaad meer geven onder de knopen omdat het net een mooi vloeiend-naar-beneden-model is. Daarom liet ik ook de voorziene lummels en rugstrookje weg. De kap gaat er niet meer komen (de extra stof kroop in nieuwe mouwen), dus maakten we de muts van vorig jaar maar assorti.

Verder is de jas, naar analogie met het boek dat model stond, inderdaad geschikt voor tachtig jaar geleden.

Maar als prototype betekent: 'en dan nu de echte', dan zal ik toch nog eens diep moeten nadenken.

Een jaar of twee.

Ofzo.

Pimp your bike: een extra paar ogen

Ze fietsen graag, onze dochters. Ikzelf zit glimlachend naast hun knutseltafel en noteer ijverig de taalkronkels die hun brein bedenkt, mijn wederhelft is dan weer in zijn nopjes als hij zijn kroost op weg ziet op hun tweewielers. Elk zijn ding, zeker? 

Ik moet toegeven dat ik de begeleidingstaak van twee kleuters op de baan eigenlijk toch het liefst aan die wederhelft overlaat. Eentje van drie en eentje van bijna vijf, dat wil nog wel eens niet stabiel zijn of niet zo rijk aan verkeersinzicht. (Of soms gewoon te koppig om toe te willen geven dat 'het midden van de straat' geen goede plaats is voor fietsende kinderen.)

Op weg met alles erop en eraan, dus! We kiezen zo veel mogelijk voor het echte fietswerk: oefening baart kunst.  En opvallen baart ongeschonden nageslacht. Ik vertelde wel eens eerder dat wij hier nogal principieel aan fluo doen: hoe opzichtig en onelegant die zichtbaarheidsdingen soms ook zijn, een kind stuur je niet 'in zijn nakie' het verkeer in. 

De mensen van Mobiel 21, die maken daar werk van. Mobiel 21 doet waarschijnlijk niet meteen bij iedereen een belletje rinkelen, maar misschien kent u wel deze slang? 

Ik denk dat Sam, samen met de Autovrije Zondag, misschien wel hun bekendste actie is. Maar ze hebben er nog interessante en plezante!  Ik weet dat. Want ik ken de mama van Mitte, een van de mobiele eenentwintigers. En die kan daar zeer bevlogen over vertellen. Wat dacht je bijvoorbeeld van inspiratie voor een fietssuite? Dat lees je goed: suite als in 'de mooiste kamer van het hotel': wie van zijn fiets houdt, verzorgt ook best de stal. 

Enfin, die dames en heren van Mobiel 21 hebben een Facebookpagina om in het oog te houden dus. En dat is exact wat ik deed, net voor de kerstvakantie. En kijk, dat bracht me niet alleen nuttige info, ik won er ook een Pimp-Your-Bike setje voor de Zanne en Liv! Helemaal ons kopje thee: knutselen voor fietsen. De dames gingen meteen aan de slag met de spaaksterren. Iets zoals spaakkralen, maar dan zonder het gerammel.

En verder bevatte het pakket ook dingen als pluimen, stickers en een heleboel wiebeloogjes. Net wat je nodig hebt als je op pad bent met kinderen op de fiets: een extra paar ogen!

Ook zin in een passagier voor op je fietsstuur? Ze zijn zò gemaakt en leveren prima werk bij het geven van speelse maar kordate fietsinstructies: onze kinderen kijken nu samen met hun beest 'uit hun doppen' als we op pad zijn.

Een beest maken gaat zo: knip een hartje uit vilt.

Plooi het dubbel en geef twee knipjes in het midden.

Rijg een pijpenrager door de twee knipjes.

Kleef met contactlijm een pomponnetje op het hartje. Kleef hierop twee wiebeloogjes.

Gebruik de pijpenrager om het beestje vast te maken aan het stuur. Draai hem stevig rond het stuur: het dier is bedoeld als extra paar ogen maar die van Liv keek na een tijdje naar de grond. (Wat een beetje voorbij gaat aan het doel maar wat ze verder enkel hilarisch vond).

De uiteinden van de pijpenrager kan je helemaal opdraaien, of naar boven plooien met een knikje, zodat je voelsprieten krijgt.

Ook op zoek naar tips om op pad te gaan met kinderen, van heel klein tot iets groter, op de fiets? Misschien is deze brochure interessante lectuur! Wie goed zoekt, ontdekt in het boekje hoe fietsen er bij onze kroost met de paplepel is ingegaan.

Al wilde ik soms dat ze nog zingend achterop mijn fiets zat, het heeft toch ook wel iets, zo'n kleuter apentrots zelf met de fiets naar school, haar pluizenbeest vrolijk in de wind.