De dag dat ik stop met
naaipatronen tekenen, word ik professioneel Ikea-hacker. (Bij wijze van voorbeeld, uiteraard. Want kringwinkelhacken is misschien nog leuker.) Maar 'iets persoonlijks maken van iets dat al bestaat en makkelijk toegankelijk is', vind ik in elk geval een leuke uitdaging. Soms mondt dat uit in projecten met een slechts beperkt potentieel wat betreft algemeen gebruik. Een
olifant uithollen is misschien niet zo bruikbaar hackadvies voor klanten van mijn nieuwe zaak. Maar ik mag hier met trots vertellen dat het langgerekte verhaal 'kinderkamers' nu als volledig afgerond mag worden beschouwd, en daarin hackte ik me op algemeen overdraagbare wijze doorheen het drie-en-een-half-jaar durende proces. (Ok. Dat laatste was ook geen reclame. Maar eerlijk duurt het langst.)
Ik toon je de kamers in omgekeerde voltooiingsvolgorde. Livs plekje werd eerst afgerond. Quasi meteen na oplevering werd ze, zonder al te veel inspraak maar met open armen, Airbnb-host en gaf ze Zanne meer dan een jaar onderdak, terwijl wij kamer twee aanpakten. En die is nu klaar.
Mijn enige grote frustratie in het hele project zijn de beperkte capaciteiten van mijn fotografisch materiaal. (Noot: mijn lieve wederhelft, waarvoor veel van mijn plannen 'orders' werden, kan u vast nog andere frustraties noemen, maar is ook blij met het resultaat.) Zannes kamer is erg klein en ligt op de noordkant. Geen van mijn lenzen bleek de juiste hoek en het juiste licht te kunnen vatten, ondanks circuswaardige acrobatie in alle uithoeken van de ruimte. Ik kan dus niet veel geheel tonen. Maar neem van mij aan dat het samenhangt.
Bedoeling was om een kamer in te richten die het, als dat echt nodig zou zijn, zou trekken tot de dames het huis verlaten. Laat ons realistisch blijven: ingerichte babykamers zijn er nooit van gekomen. Het duurde tot Livs achtste tot de meisjes een plek kregen die de naam 'kamer' mocht ruilen met 'opslagplaats met ergens ook nog een bed'. De kans dat ze op hun zestiende nog steeds in deze 'toestand' te vinden zullen zijn is dus groot, en dat sluit toch al enige leeftijdsadequate inrichting uit. Geen vrolijk kinderbehang of meubels in primaire kleuren dus, maar grote vlakken in een wat stoerder pallet en voor de meubels wit en hout.
With a touch of Ikea dus. Deze 'lampion tussen de bomen' bestaat bijvoorbeeld uit bijgewerkte
plankdragers.
Die zie je wel vaker in combinatie met hanglampen, maar ik wilde graag een beetje meer 'boomgevoel'. Je weet nooit welk rustgevend effect dat heeft op mijn kleine wervelwind. Dus de dragers zaagde ik schuin af.
In de accessoires mocht het natuurlijk wel helemaal kinderkamer worden: Zanne is tenslotte zeven. (Al zet ze daar zelf graag een 1 voor.) De boom shines his light on een vrolijk knuffelkonijnkussen, handgemaakt door moederlief, met een patroon uit
My handmade world van
Jo handmade design. Ik had de eer een rol te spelen in de ontwikkeling van dat boek, en ik ben grote fan van de ontwerpen en de precisie waarmee ze zijn uitgelegd.
Het konijn zit aan het voeteinde van Zannes bed, ook wel 'de dagkant'. Aan haar hoofdeinde is 'de nachtkant', waar ze haar ogen sluit onder een zwarte hemel en onder een wandklok die - al zie je dat niet op de foto - eruitziet als de maan en heel zachtjes oplicht als het volledig donker is.
De wolkenkapstokjes hangen aan schuin afgezaagde blokken uit de blokkendoos, en dienen voor postkaarten en tekeningen. (Of later voor het combineren van outfits, we spreken over Zanne, niet te vergeten.)
Aan de overkant van de kamer staat haar bureau. Klaar voor het ontwikkelen van een verlichte geest. (Of, als ze op haar moeder lijkt: klaar om vol krassen en penvlekken te staan. Stiekem ook wel klaar voor een vuurvlek door het clandestien afbranden van de randen van handgeschreven brieven tijdens zogezegde studie-uren.)
De legger boven het bureau rust op niet-afgezaagde Ikeahaken en kreeg op Zannes vraag wat groene invulling.
Vlinders en goud, dat had ze ook gevraagd! Met de tijdloosheid in gedachten hielden we dat vrij klein en 'accessoiriaal'. Ik verzamelde een tijdlang alle kleine gouden potjes en bekers in de kringwinkel, en vulde aan met de huidige markttendensen.
De kleuren kunnen hopelijk wat mee in de tijd, maar zijn ook behoorlijk 'nu'. Dat had als voordeel dat het niet moeilijk was om met piepkleine dingen wat kind in de kamer te brengen. Leuke postkaartjes van
Dille en Kamille bijvoorbeeld.
Het ladekastje op Zannes bureau is een nostalgische Ikea-hack. Ik kreeg het zelf van mijn meter toen ik ongeveer even oud was als Zanne nu, tijdens een logeerpartijtje naar het 'verre' Antwerpen. We schuurden de vlakken en ik verfde het met restjes van de muurverf.
Op de voorkant kleefde ik een
vlinder met daar overheen een laagje goud nepleder.
Dat het een traag proces was, was niet alleen te wijten aan ons eigen verbouwtempo. Het duurde ook even eer ik de ruimte-cliché's van me kon afwerpen. 'Een kleine kamer op het noorden, dan zet je het bureau aan het raam en win je ruimte door er een hoogslaper van te maken', zat heel lang in mijn hoofd. Bij Liv werkte het hoogslaperplan prima, maar zo'n bed vulde bij uittekenen in Zannes kamer zoveel ruimte. Hij kon, omwille van raam en deur, ook alleen in lengterichting in de kamer.
Tot ik plots in wielmodus geraakte - verplaatsbaarheid is altijd een plus - en de puzzelstukken op hun plaats rolden. Het bed werd een zalige zithoek aan het raam, dwars door de hele ruimte. Ik kreeg het niet in zijn geheel op de foto, maar het trekt de ruimte open in de breedte. De omkasting maakte mijn man met - oh ja - meubelplaten uit Ikea. De frontplaat in multiplex lieten we op maat zagen bij de schrijnwerker.
Studeren met daglicht op je werkvlak vond ik een must, want ik zit zelf niet graag met mijn rug naar het raam. Maar dat loste ik anders op: het bureau in de hoek staat op wielen en past bij verplaatsen mooi in het kleurvlak aan het voeteinde van het bed. Daar zitten - want techniek en vorm gaan samen - ook stopcontacten voor de moderne student.
Bij wegrollen blijft dit over aan de overkant. Als je 's avonds die lamp aansteekt, lopen de lijnen van de bovenste groene driehoek door in de schaduw van de legplank, en krijg je een heel grappig ruitenspel.
Gebrek aan bergruimte zegt u? Daar bedachten we gelukkig iets op nog voor er zaad en eieren tegen elkaar waren gebotst tot dochters in wording. Verbouwen betekent rekening houden met de ruimtes die er zijn. Als je niet de mogelijkheid hebt om alle binnenmuren te slopen, moet je soms door die muren heen denken. Zannes kamer is de laatste die je tegenkomt op je wandelweg naar boven. Rechts voor haar kamerdeur eindigde de gang in een 'doodlopend straatje' voor je de zijmuur botste.
Dat straatje vulden we met een diepe dubbele kast, rechts op deze foto.
Eigenlijk zijn het twee kasten met leggers die dwars in de ruimte geschoven zijn en op wielen staan. Vanuit Zannes kamer kan je die dus opentrekken zodat ze vanuit het deurgat aan haar kleren en spullen kan. Goed voor een garderobe en een arsenaal aan studieboeken dat haar hotel-mama-en-papa-leven ruim overstijgt.
Wat ze er zelf van vond? Ze vond 'OMG'.
Dat kwam vooral omdat ze al een jaar niet meer op haar kamer was geweest, want we deden van make-over zoals op TV. Zo lang de kamer niet af was, mocht zij er niet binnen. Een oefening in geduld maar met heerlijk resultaat: ze werd geblinddoekt, Liv had de telefoon filmgewijs in de aanslag en ze mocht rondkijken toen haar ogen waren gewend aan het licht.
Oh my god, zei ze. Vervolgens gleden haar ogen als een ekster van detail naar detail, met focus op het goud. "Ik wist niet dat jullie dat allemaal gingen doen, want alles past bij elkaar!" zei ze. Grote glimlach hier. "Het is fout om Pinterestperfectness na te streven," lees je in veel mindfulnesshandleidingen. Voor dwangmatig behouden van woonboekjesuitzicht ben ik akkoord, maar voor even kon ik er oprecht van genieten. Een week lang liet Zanne alles in oorspronkelijke staat, omdat ik nog foto's mocht nemen. Sindsdien hangt K3 zusterlijk naast de mooie postkaartjes. En werd haar bed onze vaste voorleesstek.
