Hartjes voor de zomer: het eerste en het laatste

Tig zomerjurken passeerden hier, de voorbije maanden. Meters katoen, en nog meer meters fronsdraad. Eerst als hoop voor wat er zomergewijs komen zou, vervolgens als koppige volharding onder een twijfelachtige wolkenhemel. En tot slot tijdens een hittegolf, als beloning voor al die jurkjes met een open rug.

Het allereerste zonnegoed dat ik maakte is al een half jaar oud, maar kreeg hier nog geen welverdiende vermelding. Het betrof nochtans de verjaardagsjurk van mijn goede vriendin Liv, ook wel 'kleine Liv', mijn favoriete vierjarige. Mejuffrouw heeft een sterk karakter en veel gevoel voor humor, evenals een duidelijk idee over wat ze wil en niet wil. 'Dansjurken' wil ze. En laat ik intussen behoorlijk onderlegd zijn in het fabriceren van dansjurken: niet moeilijk om een verjaardagscadeautje te vinden.

Voor het model kreeg ze zes schetsen. Had ik geld moeten inzetten op haar keuze, dan was ik er - samen met velen onder u - ongetwijfeld rijk van geworden. Oh heerlijke voorspelbaarheid der vierjarige prinsessen.

Voor de stof viel haar pinboardafspeurende oog op een van de paneeltjes van Bambiblauw. Moeder noch maker protesteerden.

Het model is een Tinny en die werd - dat zie je misschien op de foto's, al vaak en met veel plezier gedragen. Dat motiveert voor een herhaling van het proces wanneer Livje vijf wordt. Haar ouders zullen eens lachen en hun wenkbrauwen ophalen, maar ik mag haar wat dit betreft alvast categoriseren onder de 'makkelijke klanten'. 

Nog een kroontje op haar jarige hoofd en het feest kon beginnen.

En dan maken we een sprong in de tijd van een goed half jaar. Van het ene ♥ Livje...

... naar het andere! Ander bouwjaar, maar op zijn minst even ♥.

Op een dag waarop niets me leek te lukken zoals het hoorde, concentreerde ik me dan maar op mijn zenactiviteit bij uitstek: naaien voor de dochters. Deze keer geen hartje verwerkt in een middenachtersluiting, maar gewoon een gat in een niet-gevoerd rugpand, voorzien van een rond beleg dat ik vaststikte met wat siernaadjes.

Voor het rokje gebruikte ik twee lapjes paneelstof, die eigenlijk kussens hadden moeten worden voor Van Katoen maar niet meer door de productielijn geraakten. Die paneeltjes waren te nipt voor een rokje maat 128, dus ik zette er wat driehoeken tussen.

Om het model een retrolook te geven die bij de stof paste, maakte ik geen klassiek jurkje met een rok die start in de taille, maar schuinde ik de zijnaden wat uit en liet ik het rokje iets lager beginnen. 

In het voorpand stopte ik kleine rushes tussen het knopenpat, waarop ik wat sierknoopjes naaide. De jurk sluit met drukknopen maar die zitten goed verstopt. 

Ik maakte het geheel een beetje op de groei: ruim genoeg voor een laagje eronder, of voor een scheut tegen volgend jaar.

Liv was blij met de nieuwe aanwinst en wilde op de foto, maar liefst niet binnen. Hoe zou je zelf zijn: rondlopen in een kersverse opperzomerjurk, bij 32 graden, maar met een onweer dreigend in de verte.

Terwijl ik geniet van foto's waarop we de laatste zonnestralen vingen...

... gutst de regen hier met bakken uit de lucht. Tijd voor verfrissing, tijd om de zomer uit te zwaaien en de naaifocus in de richting van de stapel wolletjes te draaien.

Tijd ook voor het serieuzere werk...

... want daar is nog wat werk aan de winkel. ;-)

Zes jaar Zanne

Ik keek het niet na, maar ik vermoed dat het de eerste keer is dat ik een verjaardagspost zal moeten antidateren om op het einde van de rit aan een soldatenrecht rijtje twaalfdeseptembers te komen. Ik laat het nu even voor wat het is: een 13 in het rijtje past best bij een tijd waarin de dingen allemaal even trager moeten dan we soms wel zouden willen. Maar dat geeft misschien wel tijd om er met meer aandacht bij stil te staan.

Ons Zanneke werd zes. Dit dus, dat is al zes jaar geleden. Naar goede gewoonte grabbelde Zanne zich vast aan de onplooibaarheid van aftelkalenders en lijstjes, en begon ze in juli aan een longlist die ze in augustus, met ontelbaar veel iene-miene-mutte, tot een wenslijst herleidde. Het kind leert lezen en schrijven en heeft duidelijk ambities om een erg jonge bulletjournalist te worden.

Ze vroeg een 'theefeest'. Geen idee of ze de inspiratie op televisie haalde, of dat die ontsproot uit mijn tekenwerk voor De Koffiekamer, maar een theefeest zou het worden. Met hartig en zoet, en met bloemen en hoeden en met een 'jurk tot aan mijn voeten'.

We bouwden torentjes van pannenkoeken en wraps, en er waren scones met clotted cream en lemon curd. Ik leende een jurk van mijn oma van 93, en diezelfde oma bleek de grootste fan van die scones (en van mij in haar jurk).

Zanne kreeg een High Tea, en een High Tinny. Ik maakte de versie met de kleine Peter Pan kraag en deelde de panden in stukken om er kleine flutter sleeves tussen te steken.

De rug kreeg een knopenpat, met romantische rozenknoopjes, en rond haar middel zit een lint met een strik.

Ik ben zelf niet helemaal wild van de stof - dat komt ervan als je op je naaidag nog geen stof hebt en enkel een Veritas ter beschikking hebt - maar ze is High Tea waardig, en de kleurtjes staan Zanne wel. Ze is er in elk geval echt blij mee en theefeestte in stijl.

Wat wil zeggen: in stijl meer eten dan goed is voor een theefeestwaardige wespentaille. En ook: in stijl Pokémons vangen. Thema 1936 maar anno 2016, uiteraard. 

Verder op de lijst: een zeemeerminnentaart. Zannes verjaardag, moeders Play-Dohdag, zoiets. Het bakken liet ik deze keer aan de professionals, maar het boetseren deed ik met plezier zelf en was goed voor een avondje zen. 

Ze vinkte af in haar hoofd, Miss Zes, ze keurde goed, en ze genoot.

Een Zanne die genoot van het moment en die een hele dag lachte, dat wordt gekoesterd. Een verjaardagsfeest kan misschien bezwaarlijk een doorsneedag genoemd worden, het deed me veel plezier dat de kronkels in haar pannetje een hele dag enkel genieten genereerden. 

De Z staat hier weleens voor zeuremie en voor zoektocht. Maar in dit verhaal toch vooral voor zalig weer, zeemeermin, zotte mus, zoetebek, zangvogel en ♥ Zanne ♥.

#connectingtheknots: de winnaars!

Als het de zon niet was die mijn maand augustus kleurde, dan waren het wel al jullie zomerjurken. Ik riep op om ze met me te delen - om en passant kans te maken op een aardig prijzenpakket - en u deed dat met zo velen en met zoveel moois dat ik mijn telefoon steeds binnen handbereik had, gewoon om af en toe te kunnen genieten van al die oogsnoep. 

Ik was al lang blij dat ik niet had gezegd 'ik kies de mooiste', want dat was werkelijk onmogelijk geweest. Dus voegde ik zo veel mogelijk willekeur toe als mogelijk was. Ik ging op bezoek bij al jullie jurken, en printte een lotje voor elk knotje. Die stikte ik in willekeurige volgorde aan een draad - connecting, weet u wel - en ik gaf Liv een schaar en een plaatsje achter de slinger. Ik reken haar nog tot de analfabeten, maar alles voor de compensatie der afwezige gerechtsdeurwaarder.

En toen mocht ze, onder herhaaldelijk: "knip maar, je mag er zomaar drie kiezen, het maakt niet uit", drie lotjes knippen.

De hoofdprijs:

 Het stoffenpakket en de tas gaan naar... Creative Catoo!

Tweede prijs:

De Condor kniekousen zijn voor... Lies Verlinden!

Derde prijs: 

En tenslotte: Do-Did it krijgt alle patronen van Mind the Whale!

De hashtag bracht me op onbekende plekjes in naailand - daar waar ik vaak enkel de tijd heb om te passeren waar ik al eerder over de vloer kwam. En dat was geen onaangename reis, ik toon jullie binnenkort nog eens wat van mijn favorieten! Blijf vooral met me delen wat je maakt. Via @mindthewhale of #mindthewhale, op Facebook, of gewoon via mail. Want dat geeft me zin om nog meer te verzinnen. Al is het aankomende seizoen er misschien meer eentje One to hug dan voor Just knot it: ik zie heel graag wat jullie met mijn patronen toveren!

Proficiat aan de winnaars, bezorg me snel jullie gegevens via mindthewhale@gmail.com!

Nog een laatste keer, een dikke dankjewel aan Petite Couture, Bellelien, Madeline de stoffenmadam, Pieke Wieke, Bambiblauw en Kousen en Karton om voor zo'n mooie prijzen te zorgen!

La vie en rose: een poging.

La vie en rose, het is niet ons talent. Mijn Zannezoet en ik, wij zijn niet altijd even goed in staat om van de kleine dingen te genieten. Of van het moment, van het 'nu' zonder zorgen over het toen of het morgen. Het is een trage leerschool, en een behoorlijk confronterend spiegeltje in mijn kielzog, worstelend met dezelfde knopen. Maar kom, de zon schijnt, en wij doen ons best.

We leven van de grote verdrieten, maar ook van de kleine successen. Onder dat laatstgenoemde valt tegenwoordig ook: stoffenkeuzeharmonie. Sinds ik mijn aversie voor roze liet varen (met als doorslaggevend argument: ze staat er nu eenmaal mee) en sinds ik haar laat kiezen uit een Pinterestbord en niet uit een hele stoffenwinkel, loopt het naaigewijs tussen ons allemaal very smooth. En we vinden een oplossing voor de kleine incidenten.

Zo pinde ik met succes de mooie stof die ze voor haar boekentas koos. Maar ergens in het doorlopen van de bestelprocedure bij Bellelien, viel haar oog op de goud gevlekte double gauze 'jewel song' van Nani Iro. Dat was de topper, dat zou het worden.

Double gauze, voor een boekentas? Ik had zelf eigenlijk weinig ervaring met de stof, dus checkte even bij mevrouw Khadetjes, en ik kon haar #schaterlach zo'n 140 km verderop horen klinken. Een no-go dus. Dus beloofde ik Zanne 'wel iets anders' met die stof. En het puzzelstuk viel al snel op zijn plaats.  Ergens op Instagram viel mijn oog op het St. Tropez Swing patroon van Rebecca Page, en dat leek me wél double gauze materiaal.

Een zalig patroon voor een hittegolf, dat ik maakte met een minimaal aantal aanpassingen. Ik knipte het biaislint aan de hals ook uit de stof, en deed van stitch in the ditch om geen zichtbaar stiksel te verkrijgen. 

Het detail waar ik voor viel was de opening aan de rug, die ik lichtjes aanpaste (verlengde) en waarin ik een drukknopje verstopte zodat de twee overlappende pandjes niet kunnen gaan draaien tijdens het dragen.

Het is een zalig luchtige stof en ook een zalig luchtig modelletje, ik had er dezer dagen bij 32°C met heel veel plezier zelf in rondgelopen.

Ik wilde graag een stukje van de mooie zelfkant van de stof behouden, dus hield ik de achterkant lang, en kortte ik de voorkant wat in. Want anders bedekte het helemaal roze naaisels 2, en dat zou toch ook zonde zijn. Ik vind het net leuk zo, met die 'slip' in donkerroze.

Roze naaisel 2 is een shortje in een plezant gordijnachtig stofje dat ik bij stoffen Pauli vond. Het patroon vermelden durf ik bijna niet: ik vertrok van een short uit een oude Knippie (uit Zannes geboortejaar 2010), maar dat was een bubble short waarvan ik in feite alleen de kruisnaad en de gulp behield. 

Want ik wilde graag een short met plooitjes en een zoom.

Intensief hacken, daarop wordt je soms afgestraft: versie 1 (valse gulp, te enthousiast stof weggewerkt bij het plooien, maatje kleiner) ging rechtstreeks naar onze afzetmarkt voor de klein geworden kleding. Wegens: te nipt, en te veel poepopvouwwerk nodig om er überhaupt in te geraken. Die afzetmarkt heeft gelukkig een uitzonderlijk goede (of in elk geval uitzonderlijk gelijklopende) smaak, dus de short is daar in goede handen en de dames kunnen twinnen. Bij versie 2 voegde ik - buiten een maatje groter en een echte gulp - ook nog een gesplitst achterpand en zakklepjes toe. Het moest een beetje uitdagend blijven, nee?

Wij zijn dan misschien geen rasechte roze gebrilden, Zanne en ik. Maar bij mooi weer en veel verzachtende roze omstandigheden, kan het leven ook best lollig zijn, niet?

Mix 'n (perfect) match: een boekentas in kurkleer

Ik tekende het Mix 'n Match patroon een hele tijd voor K-bas de heerlijkheid der kurkleder in naailand introduceerde. Maar zodra de webshop het levenslicht zag, wist ik dat ik best voor relatiebemiddelaar wilde spelen in een huwelijk tussen beiden. Voor mezelf, was het plan, toen, bij de lancering. Maar daar fietsten naar schatting 26 projecten tussen. Zannes start in het eerste leerjaar schuifelde op het voorplan voor ik de kans kreeg om een stofcombinatie voor mezelf te bedenken. 

Zanne bleek - tegen haar gewoonte - een snelle beslisser wat betreft boekentaslooks. Bij het kurkleer is er maar eentje met gouden bling, dus dat was snel geklonken. Voor de accentstof kreeg ze een pinboard voorgeschoteld met een selectie van 12 stoffen, en ging ze zonder al te veel 'ienemienemutte' beslist voor de Golden Garden van Alexander Henry, die we vonden bij Bellelien. 

Ik zocht alle nodige spullen bij elkaar en voorzag me van topgezelschap. Want u gaat me nooit horen beweren dat het om een tussendoorprojectje gaat, zo'n schooltas, en wie ten strijde trekt doet dat bij voorkeur niet alleen.

Et voila. De schooltas blinkt. En ik ook, best wel.

Het vroeg hier en daar wat 'omdenken', een patroon voor een stoffen boekentas gebruiken voor een exemplaar in kurkleer. Maar eigenlijk minder dan ik dacht. Het materiaal laat zich bijzonder goed keren en zelfs strijken, daar waar ik kraken en smelten verwachtte.

Het eindresultaat is dan ook volledig naar de zin van onze kleuter-af.

Ze is roze genoeg voor haar, niet te roze voor mij. En ze staat als een huis - wegens iets enthousiaster verstevigen dan het patroon voorschrijft. Dat is niet absoluut noodzakelijk, en kan alleen als je machine een havy duty diploma behaalde, maar hoe steviger, hoe degelijker uiteraard. Het kurkleer is zo al een stuk steviger dan een laagje canvas, en bovendien verbazend zacht. De term 'soft touch' is vast uitgevonden door iemand die een handvat van kurkleer in zijn handen had.

Het moeilijkste aan het hele patroon is het bevestigen van het biaislint - wat zowat de laatste stap is - dus als dat op de cruciale plaatsen mooi lukt, dan maakt dat me extra tevreden. De mindere plaatsen zitten - hoera - op minder zichtbare plaatsen.

Het blijft een aardig werkje, zo'n boekentas, maar ik blijf stellen: het loont. Een kledingstuk komt maar een paar dagen per seizoen uit de kast, op zo'n tas kijk je elke dag. Ik kon daar, als ik Liv het voorbije jaar met haar exemplaar naar school zag vertrekken, oprecht content van worden, dwars doorheen mijn ochtendhumeur.

Ik maakte het patroon zonder al te veel aanpassingen, ik verzon, laat ons zeggen, enkel een paar 'toevoegingen'. Kwestie van het een beetje spannend te houden. Zo zullen kenners opmerken dat het paspel normaal aan de buitenkant van de rugriemen zit.

Maar ik draaide hem om, omdat de hals-ergonomie in het geval van de boekentasbesteller minder belangrijk is dan de fiets-ergonomie: ik voorzag een klikgesp om afglijden van de rugriemen tegen te gaan.

Het biaislint aan de zijkanten verving ik door stroken kurkleer.

En aangezien mijn dochters de gewoonte hebben om allerlei sleutelhangerachtigs aan hun tas te hangen, niet per se strokend met het kleurenpallet van het geheel, voorzag ik alvast een ringetje aan de zijkant. Zodat die halve sjiekenbak tenminste niet op de klep belandt.  

Mooie metalen passanten deze keer - K-bas heeft schoon gerief - en folliekes in kurkleer aan de tassenband, in plaats van gewoon wat omrollen en doorstikken.

De binnenkant kreeg nog een 'zwemcentzakje'. Omdat restjes kurkleer inspireren.

Jammer toch, dat ik te lang treuzelde om mezelf een exemplaar toe te kunnen eigenen. Eva had meer verstand. Hou haar blog dus in de gaten, binnenkort laat ze zien welke parel er aan de andere kant van de tatertafel werd gefabriceerd!