Et moi je veux nager

Calypso, dat klinkt een beetje als een sorbetcoupe met een blauw parasolletje. Ik maakte er eentje met twee bolletjes.

Want Calypso, dat is ook het nieuwe badpakpatroon van mijn maatje, mevrouw Khadetjes. Hoewel ik het er ettelijke waard had gevonden, hoeft u geen enkele euro te spenderen om van haar te leren hoe uw dochter in uitzonderlijk elegant zwemgerief te stoppen. De vormgeving van die uitleg alleen al is een applaus waard.

Wat de dochters betreft was het vooral Zanne die tropische dansen uitvoerde naast mijn naaimachine, in afwachting van haar zwemgerief. Die mooie sobere ronde ruguitsnijding, daarvoor viel ze als een blok.

Maar als ik ze u in volgorde van productie presenteer, dan maakte ik eerst Livs pinguïnversie. Qua stof mijn eigen favoriet. 

De hals is hier wat hoger dan in het uiteindelijke model, wegens geproduceerd in de testfase.

En vervolgens presenteer ik u het bewijs van de instructie van de ontwerpster. "Het enige wat je niet mag doen is het badpak op de groei maken, want dan zullen de bandjes afzakken."

Ik dacht: ze heeft toch iemand nodig die bewijst dat wat ze zegt 100% waar is? En dus bewees ik: als je het op de groei maakt zakken de bandjes af. En heb je hulpmiddelen nodig als dochterlief werkelijk zonder badpak zit en het dus meteen nodig heeft.

Uiteraard dacht ik in werkelijkheid: "puh, ik maak dat op de groei, hier zijn al zoveel badpakken op de groei gepasseerd, en dan gaat dat lang mee." Maar neem van mij aan dat de juf streng maar rechtvaardig is... en dus gelijk kreeg.

Gelukkig had ik een lapmiddel in huis.  Dat eenvoudig wegtornbaar is, eens ze in de juiste maat is gegroeid.

En gelukkig gebeurde het niet bij Zanne. Die spijt heeft dat ze haar eigen rug niet kan zien.

Zanne draagt de definitieve versie, en dat doet ze met plezier. En met stijl. Haar badpak zit dan ook als gegoten.

Naast 'Mevrouw Khadetjes' en 'Mevrouw Calypso' (ik stel me daar dan bij voor dat ze op een tropisch strand ligt met haar badpakdochter) noem ik haar vanaf nu ook 'queen of tweelingnaald'. Want ze klopte op het nageltje 'jawel, dat kan wel zonder knappen', en ze bleef kloppen tot ik het testte en geloofde.

En heel blij ben met de fluo roze afwerking die netjes over de elastiek zit, en die anders een zigzag was geweest.

Er waren wat hindernissen te nemen dus, maar het team viert de overwinning, en ik zou de uitdaging ten zeerste aanraden.

In de plaatselijke zwemkom vergat ik jammer genoeg mijn fototoestel. Maar deze mooie blend-in wil ik je telefoongewijs niet onthouden. :-)

Do the Calypso, everyone!

(Stofjes komen van Spoonflower.)

Over nieuwe horizonten en het buikgevoel van de walvis

Op de middelbare school kreeg mijn oudere zus bij Plastische Opvoeding ooit de opdracht: ‘knutsel een lunchdoos voor het beroep dat je later wilt uitoefenen’. Haar opdrachten P.O. werden niet zelden gezinsgroepswerk. (Zij gaf me bijles wiskunde, elk zijn talent, zeker?) Ik weet nog dat we uren knutselden aan een mini serre, met bonsai tomaatjes en worteltjes in vierkante centimeters potgrond. Mijn zus koorddanst vandaag professioneel op het snijvlak tussen onderwijs en arbeidsmarkt en doet geen tomaten maar mensen groeien. Maar ze hield er toen wel een lekkere lunch en een verdiende tien aan over.

Als ik dezelfde opdracht had gekregen, destijds, dan had ik misschien mijn naaimachine geïnstalleerd en een boc’n roll avant la lettre geproduceerd. Niet dat die naaimachine-activiteiten zich toen al ten volle hadden ontplooid. Dus ik moet herformuleren: 'iets stofs' was een mogelijkheid als die huistaak vandaag in mijn schoolagenda stond. En kijk. Poef. Die job belandde zomaar even op mijn lunchbord. Vanaf nu fiets ik dagelijks 18 km richting de gezondste job die al op mijn menu stond: de batterij van mijn fiets net zo krachtig als die van mijn lijf. 

Ik maakte mezelf een sleuteltasje en een etui voor ‘essentials’. Voor wanneer ik, na die fietstocht, energiek maar enigszins verwaaid op het werk arriveer. De opmerkelijke geest ontdekt wat bekenden op deze zoekplaat:

Vormelijk rinkelt deze bel. De stoffen zijn van de hand van iemand die op dit blog geen introductie meer nodig heeft: Loxia08 en Spacer Limonium Rainbow, ofwel: restjes van de samenwerking met Lotte Martens. Een project dat u en mij een Just knot it op papier bezorgde.

Die restjes zorgen voor meer dan een staartje aan dat project. (Ha!)

De samenwerking leerde ons dat de mix Lotteteam+Riet iets is wat werkt en potentieel heeft. Ik werk dus sinds heel kort tussen de stofjes, in Lottes atelier. Mijn gloednieuwe sleutelbosaanvulling vang ik in een driehoek met een knop in de top.

Opkalefatergerief zit in de buik van de walvis.

Samengevat zwemt die walvis gewoon met me mee. Ik arriveerde in het atelier met mijn patronen onder de arm: beide verhalen lopen door met als bedoeling elkaar te versterken. We gaan synchroonzwemmen en kijken of de staartslag van een walvis wat tempo in dat waterballet kan brengen.

Als je dus binnenkort oude of nieuwe patronen ziet verschijnen in shiny uitvoering, dan is dat omdat de walvis naar een nieuwe oceaan zwom. Heel wat buik aan zo'n vis, wiens buikgevoel zegt: aan de horizon klimt de zon!

Van 7 tot 77 jaar: een kamer voor Zanne

De dag dat ik stop met naaipatronen tekenen, word ik professioneel Ikea-hacker. (Bij wijze van voorbeeld, uiteraard. Want kringwinkelhacken is misschien nog leuker.) Maar 'iets persoonlijks maken van iets dat al bestaat en makkelijk toegankelijk is', vind ik in elk geval een leuke uitdaging. Soms mondt dat uit in projecten met een slechts beperkt potentieel wat betreft algemeen gebruik. Een olifant uithollen is misschien niet zo bruikbaar hackadvies voor klanten van mijn nieuwe zaak. Maar ik mag hier met trots vertellen dat het langgerekte verhaal 'kinderkamers' nu als volledig afgerond mag worden beschouwd, en daarin hackte ik me op algemeen overdraagbare wijze doorheen het drie-en-een-half-jaar durende proces. (Ok. Dat laatste was ook geen reclame. Maar eerlijk duurt het langst.)

Ik toon je de kamers in omgekeerde voltooiingsvolgorde. Livs plekje werd eerst afgerond. Quasi meteen na oplevering werd ze, zonder al te veel inspraak maar met open armen, Airbnb-host en gaf ze Zanne meer dan een jaar onderdak, terwijl wij kamer twee aanpakten. En die is nu klaar.

Mijn enige grote frustratie in het hele project zijn de beperkte capaciteiten van mijn fotografisch materiaal. (Noot: mijn lieve wederhelft, waarvoor veel van mijn plannen 'orders' werden, kan u vast nog andere frustraties noemen, maar is ook blij met het resultaat.) Zannes kamer is erg klein en ligt op de noordkant. Geen van mijn lenzen bleek de juiste hoek en het juiste licht te kunnen vatten, ondanks circuswaardige acrobatie in alle uithoeken van de ruimte. Ik kan dus niet veel geheel tonen. Maar neem van mij aan dat het samenhangt.

Bedoeling was om een kamer in te richten die het, als dat echt nodig zou zijn, zou trekken tot de dames het huis verlaten. Laat ons realistisch blijven: ingerichte babykamers zijn er nooit van gekomen. Het duurde tot Livs achtste tot de meisjes een plek kregen die de naam 'kamer' mocht ruilen met 'opslagplaats met ergens ook nog een bed'. De kans dat ze op hun zestiende nog steeds in deze 'toestand' te vinden zullen zijn is dus groot, en dat sluit toch al enige leeftijdsadequate inrichting uit. Geen vrolijk kinderbehang of meubels in primaire kleuren dus, maar grote vlakken in een wat stoerder pallet en voor de meubels wit en hout. 

With a touch of Ikea dus. Deze 'lampion tussen de bomen' bestaat bijvoorbeeld uit bijgewerkte plankdragers. 

Die zie je wel vaker in combinatie met hanglampen, maar ik wilde graag een beetje meer 'boomgevoel'. Je weet nooit welk rustgevend effect dat heeft op mijn kleine wervelwind. Dus de dragers zaagde ik schuin af.

In de accessoires mocht het natuurlijk wel helemaal kinderkamer worden: Zanne is tenslotte zeven. (Al zet ze daar zelf graag een 1 voor.) De boom shines his light on een vrolijk knuffelkonijnkussen, handgemaakt door moederlief, met een patroon uit My handmade world van Jo handmade design. Ik had de eer een rol te spelen in de ontwikkeling van dat boek, en ik ben grote fan van de ontwerpen en de precisie waarmee ze zijn uitgelegd. 

Het konijn zit aan het voeteinde van Zannes bed, ook wel 'de dagkant'. Aan haar hoofdeinde is 'de nachtkant', waar ze haar ogen sluit onder een zwarte hemel en onder een wandklok die - al zie je dat niet op de foto - eruitziet als de maan en heel zachtjes oplicht als het volledig donker is.

De wolkenkapstokjes hangen aan schuin afgezaagde blokken uit de blokkendoos, en dienen voor postkaarten en tekeningen. (Of later voor het combineren van outfits, we spreken over Zanne, niet te vergeten.)

Aan de overkant van de kamer staat haar bureau. Klaar voor het ontwikkelen van een verlichte geest. (Of, als ze op haar moeder lijkt: klaar om vol krassen en penvlekken te staan. Stiekem ook wel klaar voor een vuurvlek door het clandestien afbranden van de randen van handgeschreven brieven tijdens zogezegde studie-uren.)

De legger boven het bureau rust op niet-afgezaagde Ikeahaken en kreeg op Zannes vraag wat groene invulling.

Vlinders en goud, dat had ze ook gevraagd! Met de tijdloosheid in gedachten hielden we dat vrij klein en 'accessoiriaal'. Ik verzamelde een tijdlang alle kleine gouden potjes en bekers in de kringwinkel, en vulde aan met de huidige markttendensen.



De kleuren kunnen hopelijk wat mee in de tijd, maar zijn ook behoorlijk 'nu'. Dat had als voordeel dat het niet moeilijk was om met piepkleine dingen wat kind in de kamer te brengen. Leuke postkaartjes van Dille en Kamille bijvoorbeeld.





Het ladekastje op Zannes bureau is een nostalgische Ikea-hack. Ik kreeg het zelf van mijn meter toen ik ongeveer even oud was als Zanne nu, tijdens een logeerpartijtje naar het 'verre' Antwerpen. We schuurden de vlakken en ik verfde het met restjes van de muurverf.

Op de voorkant kleefde ik een vlinder met daar overheen een laagje goud nepleder.

Dat het een traag proces was, was niet alleen te wijten aan ons eigen verbouwtempo. Het duurde ook even eer ik de ruimte-cliché's van me kon afwerpen. 'Een kleine kamer op het noorden, dan zet je het bureau aan het raam en win je ruimte door er een hoogslaper van te maken', zat heel lang in mijn hoofd. Bij Liv werkte het hoogslaperplan prima, maar zo'n bed vulde bij uittekenen in Zannes kamer zoveel ruimte. Hij kon, omwille van raam en deur, ook alleen in lengterichting in de kamer.

Tot ik plots in wielmodus geraakte - verplaatsbaarheid is altijd een plus - en de puzzelstukken op hun plaats rolden. Het bed werd een zalige zithoek aan het raam, dwars door de hele ruimte. Ik kreeg het niet in zijn geheel op de foto, maar het trekt de ruimte open in de breedte. De omkasting maakte mijn man met - oh ja - meubelplaten uit Ikea. De frontplaat in multiplex lieten we op maat zagen bij de schrijnwerker.

Studeren met daglicht op je werkvlak vond ik een must, want ik zit zelf niet graag met mijn rug naar het raam. Maar dat loste ik anders op: het bureau in de hoek staat op wielen en past bij verplaatsen mooi in het kleurvlak aan het voeteinde van het bed. Daar zitten - want techniek en vorm gaan samen - ook stopcontacten voor de moderne student.



Bij wegrollen blijft dit over aan de overkant. Als je 's avonds die lamp aansteekt, lopen de lijnen van de bovenste groene driehoek door in de schaduw van de legplank, en krijg je een heel grappig ruitenspel.

Gebrek aan bergruimte zegt u? Daar bedachten we gelukkig iets op nog voor er zaad en eieren tegen elkaar waren gebotst tot dochters in wording. Verbouwen betekent rekening houden met de ruimtes die er zijn. Als je niet de mogelijkheid hebt om alle binnenmuren te slopen, moet je soms door die muren heen denken. Zannes kamer is de laatste die je tegenkomt op je wandelweg naar boven. Rechts voor haar kamerdeur eindigde de gang in een 'doodlopend straatje' voor je de zijmuur botste. 

Dat straatje vulden we met een diepe dubbele kast, rechts op deze foto.

Eigenlijk zijn het twee kasten met leggers die dwars in de ruimte geschoven zijn en op wielen staan. Vanuit Zannes kamer kan je die dus opentrekken zodat ze vanuit het deurgat aan haar kleren en spullen kan. Goed voor een garderobe en een arsenaal aan studieboeken dat haar hotel-mama-en-papa-leven ruim overstijgt.

Wat ze er zelf van vond? Ze vond 'OMG'. 

Dat kwam vooral omdat ze al een jaar niet meer op haar kamer was geweest, want we deden van make-over zoals op TV. Zo lang de kamer niet af was, mocht zij er niet binnen. Een oefening in geduld maar met heerlijk resultaat: ze werd geblinddoekt, Liv had de telefoon filmgewijs in de aanslag en ze mocht rondkijken toen haar ogen waren gewend aan het licht. 

Oh my god, zei ze. Vervolgens gleden haar ogen als een ekster van detail naar detail, met focus op het goud. "Ik wist niet dat jullie dat allemaal gingen doen, want alles past bij elkaar!" zei ze. Grote glimlach hier. "Het is fout om Pinterestperfectness na te streven," lees je in veel mindfulnesshandleidingen. Voor dwangmatig behouden van woonboekjesuitzicht ben ik akkoord, maar voor even kon ik er oprecht van genieten. Een week lang liet Zanne alles in oorspronkelijke staat, omdat ik nog foto's mocht nemen. Sindsdien hangt K3 zusterlijk naast de mooie postkaartjes. En werd haar bed onze vaste voorleesstek.

Vijgen na kerstmis: een Rocco voor Zanne

Plan voor dit project was: 'de juiste kersttrui'. Naar analogie met zijn foute tegenhangers: in plaats van een rendier op een rood gedrochtelijk breisel (sorry voor de lovers), een reeks mooie nieuwe sweaters voor het hele gezin, met patroon en stof van 'collega's om de hoek', zonder Lapse ondertoon.

De lovers wonnen, helaas. Want zij stonden tijdens de feesten te blinken in hun nieuwe sweaters, wij kozen iets uit de kast. 

Ach. Laat traagheid een voornemen zijn. Uitgesteld genieten geeft langer plezier. Ik stik sweaters voor mijn liefsten. Met veel aandacht voor de persoon die ik ermee in ga pakken. Niemand weet wanneer de reeks voltooid zal zijn, maar feit is: nummer 1 is af.

Zwart-wit maar voor een keer niet voor Liv. Een kleine patroonhack van het Roccopatroon: een soort van 'Rocca' voor Zanne. Met al die bling mag er wel een beetje discotheek in de naam zitten!

Hoewel Sharon van Zonen09 haar patronen doorgaans doorspekt met heel wat opties en variaties, denk ik niet dat 'je kunt er ook toverpailletten in verwerken' meteen door haar hoofd schoot bij het ontwikkelen van Rocco. Dat past denk ik niet helemaal binnen 'with a focus on boys'. Ik kan ook bezwaarlijk beweren dat die toevoeging het naaiplezier vergrootte. Als u weet dat ik die duivelse dekselse draaidingen op hun plaats hield met washitape, tijdens het stikken, en die er nadien ook weer af moest, dan kunt u zich iets voorstellen bij mijn 'zen'. Tel daar drie gebroken naalden bij op, en dit is het resultaat.

Blauw...

Zwart.

Maal drieduizend. Opperste concentratie.

Strijkpailletten, strike a pose, één pot nat, moet ze hebben gedacht.

Zie het groeien, dat bloedje van ons, die aan het begin van dit nieuwe jaar - slik - met haar 7 jaar net in de Zonen09 tienermaten bleek te passen.

En of ik er 'mijn ticketje' aan kon naaien, aan de buitenkant, voor als de juf vraagt waar mijn pull vandaan komt. Ze weet naast pailletten ook ego's te strelen, die Zannezoet. Ik bevestigde het ding aan de onderboord en daar staat het plezant, in zijn zwart/blauw/wittigheid.

Op een traag jaar, met warmte rondom alle lijven die je warmte wenst! Welkom 2108.

Want een walvis is ook een Party Animal!

Als ik u zeg: die Lotte Martens, die kan er wat van, naar mijn mening, dan zegt u vast: vertel me eens iets nieuws. Want de collectie Martensmaaksels op deze blog is zo uitgebreid dat het label je wat scrollwerk geeft. Ik kan u alvast verklappen: ik ga - wat betreft die mening - niets nieuws vertellen. Mooi niet, want die Lotte, die kan er wat van. Ik vertel dus alleen maar hoe onze wegen kruisten en vervolgens mooi parallel liepen.

Het moet ergens in het midden van de zomer geweest zijn, toen ik het met haar en sidekick Eva had over hoe vaak mensen mijn jurkpatroontje Just knot it combineren met een Lotte Martens stof. Ik deed het vorig voorjaar zelf nog, twee keer. En ik zag het duo bijvoorbeeld ook passeren bij verschillende bruidsmeisjes en andere feestvarkens.

U gaf dus zelf een voorzet, het enige wat wij deden was de combi binnenkoppen! Met het komende feestseizoen in gedachten ontwikkelde Lotte een collectie unieke stoffen en ik breidde Just knot it uit met twee feestelijke opties. De rug tekende ik al voor Livs verjaardagsjurk vorig jaar, maar nu kwam ik ertoe om hem in het patroon te verwerken.

Hij maakt dat het jurkje nog sneller in elkaar zit dan de versie met strik. En die stond al op mijn lijst van 1-avond-projecten. Ok, je moet een knoopsgat maken, maar als je dat écht haat, valt het te omzeilen met een drukknop. En deze optie zorgt ervoor dat je paspel aan de halslijn kunt zetten, ook tof. Maar zonder kan het ook!

Als eeuwige liefhebber van 'something new' ben ik zelf denk ik nog blijer met een andere vorm van driehoeken. Het patroon kreeg ook een nieuwe rok: een wijd model met iets wat ik 'kruisende stolplooien' heb genoemd. 

In de testfase ging mevrouw Khadetjes met de nieuwe opties aan de slag, en haar versie toont heel duidelijk hoe die plooien eruit zien. (Ook omdat ze die zo leuk heeft doorstikt.) Mijn plan was om hiervoor stijvere stofsoorten te suggereren. Omdat de rok, bijvoorbeeld in Lottes nieuwe jacquards, zo mooi valt. Tot ik het patroon gebruikte voor een rokdeel in zijde en zag dat dat een heel andere maar ook erg elegante vorm geeft. Met 'special effect' door de dégradé in de zijde.

Het patroon kreeg niet alleen twee nieuwe opties, maar ook een papieren jas. Very proud to present: mijn eerste 'tastbare' naaipatroon, vanaf nu verkrijgbaar in de shop. 2 patroonbladzijden op A1-formaat en een uitgebreide handleiding in een nette, kartonnen jas. Je krijgt ook toegang tot de digitale handleiding.

Zoveel feestelijkheid bracht ons helemaal in de sfeer. Dus trommelden we een legertje enthousiaste bloggers bij elkaar met allerlei feesten op de agenda en planden we een feestelijke fotoshoot. Als je zoekt naar inspiratie om een bom aan kleur over je feest te laten ontploffen: wees welkom in blogland de komende weken. Douglas Moors ving dat feestje met zijn fototoestel, Hippe Schoentjes zorgde voor sprankelende voeten.

Lotte ontwikkelde vijf jacquards met Party Animals, en vijf bijpassende zijdes met dégradé. De jacquards zijn aan beide kanten bruikbaar: Zannes jurk bestaat in feite dus volledig uit 1 stof, net als die van Hanne.

De handleiding van het patroon bevat ook tips voor het verwerken van de nieuwe feeststoffen. Misschien zet jij je schaar niet zo vlot in een lap jacquard of zijde, maar geloof me, je hoeft geen diploma snit en naad op zak te hebben om ermee aan de slag te gaan. Met de juiste naald en het afwerken van je randen om rafelen tegen te gaan kom je al heel ver! Zo hou je al die prachtige draadjes netjes op elkaar. Boventransport is, indien je erover beschikt, je vriend, maar het is niet nodig om een mooi resultaat te bekomen.

Benieuwd naar meer beeld? Hou Lotte en/of mezelf in de gaten op Facebook of Instagram, of bekijk de diavoorstelling op de webshop. Ruik je de feestelijkheid van de lente al? Ik - samen met alle Party Animals - wel!

Hou ze in de gaten: 
Eva, Laurence, Sylvia, Sofie, Isabel, Lindsy, Katrien, Laurence, en al hun medewerkers en medewerkertjes. 
Merci Lotte, Anneleen, Douglas, Anneke, Eva, Marie en Wim voor de plezante shootsamenwerking!