Boy or girl?

De jongste oogappel van de familie heeft dat nulletje voor een 1-tje geruild, heeft al stoere schoenen en veel noten op zijn vrolijke zang. Stilaan neemt de ontdekkingszin het over van de huidhonger: kleine Ben is even energiek als grote broer Stan, maar deze alpinist in de dop is vooral geïnteresseerd in al wat op het eerste zicht in de hoogte onbereikbaar lijkt. 

Tijd voor nieuw knuffelig babybloed dus. Voor de momenten dat we willen cocoonen onder een dekentje, in plaats van achter een klimmer aan te gaan. We moeten nog even wachten: in januari maakt de eerste nazaat van zus Linde van mij 'Tante-Riet-tot-de-zevende'. Een geluksgetal én een geluksstofje voor de nieuweling: ik maakte alvast een ienieminiekostuum in maat 50.

Als u bij deze eerste foto denkt dat er in de familie al kond werd gedaan van het geslacht van de baby, dan heeft u het mis. Het is voor ons vooralsnog een raadsel of het een neefje of een nichtje wordt. Al weten de ouders zelf wel of de buikinhoud piemelhebbend of piemelloos is. Dat schrikte me niet af om alvast aan garderobeaanvulling te doen: met een beetje dubbelzijdigheid kom je ook al ver in de unisexwereld. Ik ben normaal niet zo van het roze-voor-meisjes-en-blauw-voor-jongens, maar in de omkeerbare wereld maakte ik deze knipoog toch.

Het broekje is volledig gevoerd en heeft voetjes uit nicky velours. De kleur van de voetzooltjes kan je zelf kiezen door de broek binnenstebuiten te keren.

Als het een jongen wordt, denk ik niet dat de papa in kwestie er zo'n  hippe fuschiadragende vogel van zal maken. Maar niemand hoeft dan te weten dat hij met zijn versegeboren voetjes tegen die roze zachte zooltjes aan zit, en aan de buitenkant zie je gewoon blauw!

In het vestje is het kleuraccent wat subtieler: enkel het lintje om de overslag dicht te houden is roze aan de ene kant...

… en aan de andere kant blauw. Ook dit kan je dus binnenstebuiten draaien.

Ik baseerde me op een patroontje voor het pakje, maar omdat ik uiteindelijk breedte, mouwbreedte en mouwlengte aanpaste en van een gewone t-shirt een overslagje maakte, kan ik stellen dat ik eigenlijk alleen de curves van de raglan heb bewaard. Ook aan het broekje werd aardig gesleuteld. Voor de muts hield ik me wel vrij goed aan het patroon. Geen omkeerbaarheid hier: dat maakte de top wat te dik om nog mooi te kunnen knopen. Dan maar twee mutsjes!

En ook hier de eeuwige vestimentaire oneerlijkheid: is het een jongen, dan heeft mijn zus meteen een cadeautje-met-roze-streep voor de buurmeisjes op de ziekenhuisgang. Wordt het een meisje, dan is ook de blauwe versie prima bruikbaar en heeft het gelukskind dubbel geluk!

Het leven is - nog even - een sprookje

Ze is vier. En sinds ze vier is, is ze 'bijna vijf'. Zo gaat dat als je nog nooit 'een nieuwe voordeur' hebt gekregen en je levenshuis nog vrolijk opendeur speelt voor alle indrukken die het bereiken. Op donkere dagen durf ik wel eens te beseffen dat een deur aan zo'n levenshuis, een deur die maar af en toe open gaat en niet meer elke indruk gulzig ontvangt en een plaats geeft, gebouwd wordt op basis van teleurstellingen. En vorm krijgt door het besef dat de wereld niet zo lief is als je dacht toen je hem binnen wandelde. 

Vier jaar, bijvoorbeeld, dat is de tweede kleuterklas en de start van de verjaardagsfeestjes. In veel klassen: de start van het besef dat niet alle kindjes 'naar het feestje mogen'. De start van de hartenbrekerij, voor kleuters én hun ouders. Ik ben ook niet zo naïef dat ik denk dat je kind ver komt als je elke teleurstelling voor zijn of haar voeten wegveegt of compenseert. Een beetje deur doet je weerbaar in het leven staan. Maar af en toe kan het geen kwaad om wat omzeilwerk te doen, zeker als er nog andere voordelen aan verbonden zijn! 

Zo riepen wij met alle ouders van Livs klas de klasverjaardagsfeesten in het leven. Vier feesten op een jaar, voor de jarigen van dat seizoen, en de hele klas mag komen. Spelletjes en lekkers en allemaal samen spelen, géén cadeautjes, géén lijstjes met jij-mag-wel-en-jij-mag-niet: gewoon feest. En ze genieten ervan!

Gisteren vierde de klas Sprookjesstyle en wie zin had mocht zich verkleden.

Liv had zin. (Ook in poseren met behoorlijk wat show.) Het was even zoeken naar de juiste sprookjesfiguur. Ze is bang van zowat alle sprookjes. Maar bij Roodkapje slaagde ik erin om het enge deel vliegensvlug te vertellen en het happy end in veel geuren en kleuren uit de doeken te doen. Waardoor Liv voor het eerst van haar leven een sprookje uitluisterde en voor Roodkapje koos.

Boordstof, een restje dekbedovertrek, wat pomponnenband en een stuk (gelukkig voorradig ) roodkapjesstof werden met de overlock in een mum een rokje.

Voor de cape nam ik de kap van een trui en de rest van de dekbedovertrek. Ik tekende de halslijn over, en daar zette ongeveer 4/5 van een cirkel aan vast. Een knoop, een overtrokken elastiekje en hup, daar was het 'kapje' in roodkapje.

De Sint wist van het sprookjesfeest op til en bracht een mandje. Omdat cadeautjes niet bij het concept horen (oef) vulden we het mandje met papieren appels, met een bedanktekening voor de jarigen.

Het verhaal wil dat Liv dat mandje de hele namiddag trouw heeft vastgehouden. (Al zit de boodschapper van die legende niet verlegen om een grapje meer of minder en weet ik niet of ik het moet geloven.)

Volgende feestronde zijn wij mee aan de beurt. Ik heb er nu al zin in, en Liv ook!

Retrotricot en een dikke duim (+tutorial)

Ik beloofde een tutorial voor de trui met duimgaten. En dat was stevig in sommige oren geknoopt. Op Facebook zag ik een foto van Livs klasgenootje Viktor, apetrots met zijn vers door mama gemaakte drakenhoodie. "Dat hij bijna aan mocht", stond erbij, "nog even wachten op de duimmouwen". Een digitale schop onder mijn kont zeg maar: een mailtje naar de mama en die avond stond ze gewapend met haar naaimachine op mijn stoep. Ik begon aan een SVDHZ-hoodie voor Zanne en legde tegelijk stapsgewijs aan Viktors mama uit hoe je duimgatmouwen maakt. Of 'dikke duimen', zoals de kleine draak zulke gaten noemt.

Pas toen mijn hoodie half was geknipt, besefte ik dat ik eigenlijk gewoon foto's kon maken van de stap-voor-stap mouwen van Viktors truitje. Maar toen was ik al zover dus stak ik snel Zannes hoodie nog in elkaar. De stof zat in een gigantische vuilzak vol zolderleegmaakstoffen van de moeder van Zannes kinderverzorgster. Het lijkt tricot, maar rekt maar een heel klein beetje en is, zo vertelde mijn strijkijzer me, heel synthetisch. Maar ik vind ze wel iets hebben. Al was dat 'iets' bij Viktors mama de associatie met het kostuum van deze kerel, wat ik niet bepaald stijlvol kan noemen.

Zanne mocht van kostuum wisselen na haar zwemuur en was moe…

… maar duimgatgewijs in haar nopjes!

Maar hoe maak je dat nu, dat was uw vraag, neen? Wel, eigenlijk is dat heel eenvoudig.

Je kunt de boord in 1 stuk maken, maar dan is het doorstikken van het duimgat veel moeilijker. Het makkelijkste is om je boordstof in twee stukken te knippen. De grootte bereken je zo.

A = de afgewerkte hoogte van je mouwboord. Voor een kleuter is dat ongeveer 4,5 cm, voor een lagereschoolkind zou ik 5 cm nemen en voor al wie ouder is dan twaalf jaar, volwassenen incluis, 6 cm.

B = de afgewerkte omtrek van je mouwboord. Als je met boordstof werkt, neem je hiervoor 80% van de omtrek van je mouw. Gebruik je hiervoor de stof van je trui en is die niet zo rekkend (bijvoorbeeld sweaterstof of in mijn geval retrotricot) dan neem je 90% of zelfs dezelfde omtrek als je mouw.

Voor elke mouwboord knip je twee lapjes op deze maat (dus vier lapjes in het totaal).

Leg twee lapjes met de goede kant op elkaar. Stik, op 2 cm:

- eerst een stukje van 1 cm vast;

- daarna een stukje van 3 cm vast, exact in het midden van de hoogte;

- onderaan nog een stukje van 1 cm vast.

Vouw open en strijk de naden open, dan ziet dat er zo uit:

Vouw nu het geheel dubbel, zodat de opengestreken naadwaarde op elkaar komt te liggen. Als je nauwkeurig hebt gestikt, liggen nu de gaten in deze naad exact op elkaar.

Stik rondom de gaten: vertrek aan de open kant, stik op 0,5 cm van het gat rondom, en ga een paar keer op en neer aan het korte 'balkje' bovenaan (gele streep op de foto). 

Maak daarna de boord 'rond': plooi de boord open aan de onafgewerkte kanten en speld die kanten met de goede kant tegen elkaar. Stik op 1 cm.

Na wat vouwen en strijken en fatsoeneren is je boordje dan af.

Bevestig het nu aan je mouw. Leg je trui daarvoor plat op tafel en leg de mouwen mooi plat. Het duimgat komt nu exact in de helft van de mouw zoals ze op deze manier ligt, bovenaan dus.

Stik op 1 cm vast aan je mouw. Ga een paar keer op en neer als je aan het duimgat passeert, want daar komt de meeste kracht op het stiksel bij het dragen. Als je de boorden vastzet met de overlock, ga je op de plaats van het duimgat best nog een paar keer over en weer met je gewone naaimachine op de plaats waar het duimgat aan de mouw vast zit.

Et voila!

Als je liever geen 'achternaad' in je mouwboord hebt, kan je zulke boord ook maken in 1 stuk. Knip hiervoor de breedte van je boordstof gewoon met 2 cm naadwaarde aan elke kant, dus B+4cm. Het doorstikken gaat nu wel wat moeilijker, omdat je de boorstof open moet rekken om ze plat onder de machine te krijgen. Maar het lukt ook, Livs duimgatentrui heeft mouwboorden zonder naad.

Nog vragen? Shoot!

Iedereen verdient een jas

Als u de voorbije weken weinig nieuws onder deze blogzon zag verschijnen, kwam dat omdat ik 'ergens' in huis nadacht of ik 'iets' nu zou weggooien of niet. Ik hield najaarspoets, grote opruim. Op twee weken tijd had ik min of meer letterlijk elk ding dat wij bezitten in mijn handen. En stelde ik me vragen bij het aanwezigheidsrecht in huis van het desbetreffende object.

Zo passeerde ook heel wat Kind&Gezin-lectuur mijn nietsontziende oog en belandde op de uitwuifstapel. Babyvoeding, babyverzorging, het zal me - op een occasionele oppasbeurt na - worst wezen vanaf nu. (Of tofu, want worst zal me ook worst wezen.) Voor we met de hele handel richting kringwinkel trokken, polste ik bij mijn naasten of iemand nog interesse had. "Borstvoedingshandboek, iemand?", vroeg ik, met een schuin oog op de bollende buik van mijn zus Linde. "Dat belandt op een stapel, maar ik lees het niet hoor!" antwoordde ze. En ik kan haar geen ongelijk geven. Een beetje basis kan geen kwaad maar je kan het ook perfect al doende en met een fikse portie boerenverstand aanpakken.

En toch denk ik dat Linde wel iets zal hebben aan 'Het leuke mamaboek' van Lobke Gielkens. Als alle babyboeken melk zijn, dan is dat boek de slagroom. Om maar eens de borstvoedingsdooddoener te gebruiken die K&G steevast uit de kast haalt bij goed groeiende baby's. Pas op, niets tegen die organisatie hoor, ze leveren goed en nuttig werk! Maar het boek van Lobke is, laat ons zeggen, wat luchtiger. En verteert misschien wat vlotter voor een maag die grotendeels door een uitdrukkelijk aanwezige buikbewoner wordt samengeduwd.

Ik maakte er een boekenhoes bij, een recept uit Zo Geknipt! Het boek heeft zelf al een mooi kaft, maar je weet nooit welke babynevenproducten daarop belanden.

We kwamen er zowaar oude bekenden in tegen!

En volledig assorti maakte ik een winterjasje voor een notitieboekje. Want al zie ik in mijn zus (net als in mezelf) niet de allergrootste zwangerschapsdagboekenbijhouder, een klein beetje geschiedenisschrijving bij de komst van een baby kan geen kwaad. En op den duur weet je toch niet meer uit welke kant van je lijf die slagroom nu weer kwam.

Stofjes, kralen en lint: De Banier

Oh en, nu u hier toch bent, iets totaal anders! Indien u Pinterestfan bent, doe ik gaarne even beroep op uw hopelijk bereidwillige medewerking. Trouwe lezers kennen misschien nog De Lelijke Zetel. Het zitmeubilair ten huize Leven met Liv stamt uit de tijd dat wij jong en dartelend waren en zo snel mogelijk een appartementje wilden vullen met spullen van Onstwee. Liefde is blind, dus dat gebeurde met weinig oog voor het kakofonisch effect van die verzamelactie. Gevolg: wij zijn niet zo'n fan van de esthetische kwaliteiten van onze zetel. Hij zit/ligt/slaapt goed. Maar je moet je ogen dicht doen. En bovendien: de najaarspoets zorgde ook voor verplaatsing van meubilair, en de Lelijke Zetel blijkt niet te passen op de plaats waar hij terecht zou moeten komen…

Op zoek naar vervanging dus. Een paar weken geleden was ik in een winkel voor een uiteenzetting en daar spelen ze Pinterest Safari: de aanwezigen van die avond kunnen een (stuk van) een zetel winnen. Of ander moois. In elk geval: tot 27 november 12u verzamel ik likes op Pinterest. Heeft u een Pinterestaccount? Klik door, schenk mij uw like en ik schenk u mijn eeuwige dankbaarheid en misschien binnenkort virtuele koffie vanuit een mooie zetel! (Edit: de wedstrijd is afgelopen en eeuwige dank is uw deel: weg met meneertje Lelijk Geel!)

Recykleren: over acedia en 'een giraf op ne vlo'

Waarom ik recykleer, vroeg Boomie me toen we het hadden over mijn bijdrage aan Recykleren 2013. De eerste gedachten die uit mijn toetsenbord rolden waren nobel. Hergebruiken. Inspiratie vinden. Afvalbergvermindering. Meer van dat fraais.

Maar ik moet eerlijk zijn. Eigenlijk gebeurt het wel vaker dat ik het doe omdat de zevende der hoofdzonden mij niet zo vreemd is. Ik webwinkel, want dan moet ik mijn zetel niet uit. En als het bestelde goed niet naar wens blijkt, ben ik ook nog eens te lui om het een retourtje te laten maken. Want dan moet ik me verplaatsen. En dat was dus op voorhand al niet het plan.

Ik bestelde een vrolijk shirt voor de fietsliefhebber die ik liefheb. Met 'een giraf op ne vlo'. L, stond er op de site. Het ding arriveerde en wij plakten er vrolijk een XXX aan. En toen verdween die grijze tent met leuke print in de kast.

Boomies vraag of ik nog eens wilde recykleren toverde het shirt gelukkig weer boven. Inspiratie kwam na Livs enthousiasme over een kledingstuk dat we uit het mooie Kopenhagen voor haar meebrachten. Livs kledingkeuze wordt (net als die van haar moeder) bepaald door twee elementen: het moet 'mooi zijn' en het moet 'plezant zitten'. Waarbij we allebei al heel uitgeslapen moeten zijn om voorwaarde 1 te laten primeren op 2. Heel wat kledingmerken hebben dit najaar erg baggy truien in hun collectie zitten.  Het soort van trui dat je met een mooie legging eigenlijk als jurkje draagt. Deze bijvoorbeeld. Liv bleek fan. Zodoende:

XXXL-shirt + saaie, grijze, 3 maten te grote kringwinkelhoodie werden…

een baggy giraffentrui!

Het voorpand werd uit de t-shirt geknipt, zo ook de halsboord. Achter het voorpand zit nog een laagje spons voor de warmte en de vorm.

Voor de rug moest ik echt puzzelen om het uit het rugpand van de kringwinkeltrui te krijgen. Ik ging die puzzel te lijf met wat sierstiksels voor een mooi kleurcontrast. Enkel dat fronsje had meer uitgesproken gemogen, want nu lijkt het een foutje.

Voor de mouwboorden knipte ik twee rechthoeken uit de kap van de hoodie. En ik voorzag ook Livs favoriete element uit de Kopenhagentrui: gaatjes voor haar duimen. Warme polsen voor een extra gezellig gevoel!

Enkel om te eten wil ze haar duimen eruit halen. En ze maakt er een sport van om bij het aantrekken de duimen "meteen in die gaatjes te tjoepen" (sic). 

Toen restten me nog twee mouwboorden. En daarmee deed ik iets met een vleugje nostalgie. De meisjes hadden als peuter een kousenbroek met fijne grijze streepjes, die ik erg graag zag. Ze is helemaal niet zo bijzonder van print, noch van kwaliteit, maar ik was heel teleurgesteld toen Zanne eruit was gegroeid. Dus knipte ik het kontdeel eraf en zette ik de mouwboorden van de hoodie aan de pijpen van die kousenbroek. En huppa, op een wip was er een paar beenverwarmers geboren!

Aan de onderkant werkte ik ze niet af. Ik belette enkel dat ze zouden uitrafelen: ik stikte met een rechte steek rondom de open kant terwijl ik ze zo hard mogelijk open rok om de elasticiteit te behouden. Daarna rolde ik de afgeknipte rand rond dat stiksel. 

De veel te klein geworden voetjes zijn het enige wat overblijft.

Voor wie zich ook aan baggy wilt wagen, nog even een boodschap van de kleine Ik-ook-er die tijdens de fotoshoot rond mijn benen hing. De grens tussen baggy en (te) oversized is behoorlijk dun! Mijn dochters schelen maar een paar centimeter en toch past de trui voor Liv en is het een wandelende trui met ergens een kindje erin voor Zanne.

En ook: wie wil weten hoe je dat doet, zo'n duimgaten maken, heeft geluk. Deze belhamel eist haar eigen exemplaar, ik zal u de volgende keer eens wat stap-voor-stap fotootjes maken!

Druppeltjeslegging: Funky Legs bij Kousen&Karton

Regenlaarsjes: Bergstein bij Hippe Schoentjes

Er zit muziek in oud vuil

Ik verzamel al een tijdje quotes van de dochters op hun tabbladen. Want ik blijk geen krak in het bijhouden van dagboeken. Ik vond er deze week zo eentje terug van mijn eerste zwangerschap en hield het welgeteld vol tot week zeven. Daarna bleven de bladzijden maagdelijk en wachtte ik woordeloos tot het kind er was. Maar toen startte ik met bloggen en kijk, dat lukt me nu toch wel al een tijdje. Vandaar een tabblad per kind zodat ze later hun fratsen kunnen volgen.

Een van de mooiste van Liv vind ik nog steeds vorige zomer, die keer toen ik haar zei: "We gaan naar de winkel iets kopen om te knutselen!"en ze me door het dolle heen vroeg: "Een lege doos van Zanne haar melk?" Van niets 'iets' maken, het is vooral iets wat Omabetty er met de pap heeft ingelepeld. Met als soundtrack deze blues:

In naaiblogland heeft Boomie de kunst van het recykleren tot een rage verheven. Mijn maaksel uit de eerste recykleerreeks wordt hier nog dagelijks gebruikt. Dit jaar neem ik ook deel! Trouwers vangen het geluk met something old, something new, something borrowed en something blue. Ik ga aan de slag met met something old…

… something new (but way too large)…

… and something borrowed, ofte second hand, aka een kringwinkelvonds.

Zullen we voor het geluk dan maar blauwe stikzijde gebruiken?

Het resultaat zie je tijdens de recykleerweek!

Grote broer

Op zondagen vind je mij wel vaker op veel te kleine bankjes met mijn knieën tegen mijn neus, en mijn kin op de grond. De hachelijke positie komt door de opstelling, die doorgaans is bedoeld voor de kleinere medemens. Die kin op de grond, dat is dan van verbazing of ontroering. Op zondagen zit ik wel vaker tussen een hoop jong bloed te genieten van een stukje kindertheater, omdat we dat op 't werk belangrijk vinden.

Vandaag was ik, net als mijn ultrajonge gezelschap, in de ban van Grote Broer en Klein Zus. Als u ooit de kans krijgt om uw kleuters mee te nemen naar Hut van theater 4Hoog, twijfel vooral niet. In Hut zijn Grote Broer en Kleine Zus zo'n dikke vrienden, dat mijn dochters de rest van de dag bij elke kleine neiging tot hakketakken konden worden gesust met de herinnering aan Hut. Benieuwd hoe lang dat werkt.

Toeval wou dat we 's avonds op bezoek mochten bij een échte grote broer. Als Zanne zich van haar minder vrolijke kant laat zien, hoor je Liv wel eens zeggen: "Ik wil een lieve grote broer want ik heb alleen een stoute kleine zus". Die niet-liefde is gelukkig meestal van korte duur. Maar ik begrijp wel wat Liv bedoelt met het verlangen naar een grote broer. Grote jongens die tijd maken om met haar te spelen, staan zelfs nog iets hoger op de ladder dan volwassen speelkameraden.

Van Younes, bijvoorbeeld, is Liv best wel fan. Hij is de kleuterklas al een heel eind gepasseerd, maar is immer sociaal en gemotiveerd om het jongere gepeupel te entertainen. Na een hele tijd als enig kind kondigde zich gezelschap aan. Younes was hij vastbesloten zich goed voor te bereiden op het broederschap. Hij zocht oefenbaby's tijdens de wachtmaanden. En ondernam pogingen om mama deel te laten nemen aan de praktijklessen, in de overtuiging dat ze wel een opfrissing kon gebruiken.

En nu is hij er: Ilias. Een echte kleine broer. Op zijn derde levensdag wordt hij al vlot door grote broer Younes uit bed gepakt en op schoot genomen, voor mama of papa er erg in kunnen hebben. Dat komt, mits hier en daar een ondersteunende hand onder het hoofdje, heel erg goed.

Voor een eerste blitzbezoekje in het ziekenhuis maakte ik broerenstempels. Het is stempelweekend, want oefening baart contentement. Voor de rechte stukken gebruikte ik naast het linosetje ook nog een precisiemes. (Misschien niet volgens de linoregels, maar u kent mij intussen…)

Een zakje in baalkatoen erbij met een kleinebroerenkant en een grotebroerenkant. 

Als ze 't stempelen beu zijn, kunnen ze samen gaan knikkeren!