Neuriën

Liv heeft het waarschijnlijk negen maanden aan één stuk gehoord. Geneurie. Ik heb namelijk zo'n beetje die ziekte: altijd een liedje in mijn hoofd, de hele dag binnensmonds zingen, al neuriënd op de fiets, altijd meezingen met de radio zelfs al ken ik de tekst niet.

Ik heb het niet van vreemden. Livs Opajan, ook wel 'mijn vake' in de volksmond, is ook van die soort. Ik heb het zelf waarschijnlijk van in de wieg meegekregen. 

Dus gisteravond, krampentijd, tilde Opajan zijn kleindochter uit de wieg en neuriede hij een airtje. Meteen vredige slaap. Of hoe neuriën er voor kan zorgen dat de eerste foto van Liv met haar Opajan een rustgevend exemplaar is. Immens verdriet nog op haar gezicht, maar de grote storm was over en ze sliep daarna nog twee uur.