Ons pokkenkind draagt die naam nog steeds met flair. Zaterdag, een week na het eerste pokalarm, zag ze er nog steeds zo uit:
(Die snottebel heb ik met opzet laten zitten. Om onze intrieste situatie kracht bij te zetten. Als Liv nu niet per se moest lachen naar de camera was dat misschien nog gelukt ook.)
Ik liep dan maar in mijn eentje langs op de Vermiljoenshop-homesale. Ik was eerst van plan Liv draagzakgewijs mee te nemen, maar er zouden vast nog kindjes zijn en die wilde ik liever niet bepokken. Kindjes waren er. Bij de deur had ik een korte maar aangename ontmoeting met Tante Hilde. Die bracht er op haar ééntje al vijf mee. (En die waren niet bang van wat pokken.)
Zondag kweekte Liv nog wat pokken op haar oogleden en in haar mond, maar intussen is ze beter. Ze mag wel nog steeds niet naar de kribbe. "Tot alle blaasjes droog zijn". Hallo? De incubatietijd bedraagt 21 dagen en die valt vòòr het uitbreken van de blaasjes. Dus Evil Liv heeft al haar maten al lang besmet, daar op de kribbe.
Ach ja. Intussen logeert ze in Hotel Chez Omabetty & Opajan en daar is het ook lang niet slecht. Dat brengt aardigheden met zich mee bij thuiskomst. Een Pixiemuts zoals ik er al lang ééntje wou, bijvoorbeeld. Achteraf waren streepjes niet zo'n goed idee, want onderaan geven ze een stoort binnenstebuiteneffect, maar het mutsje zal in elk geval dienst doen. (Dat roze truitje bij het poseren. Dàt was pas geen goed idee. Ooit een drolliger kleurencombinatie gezien?)
En daar hield het niet bij op: Omabetty maakte ook nog een schildpaddensmockjurkje. (Onthouden mensen, dat woord, dat geeft punten bij het scrabbelen!)
Het patroontje vond ze in een boek dat ik dringend ook eens in handen moet krijgen. De meter van Omabetty (mijn oudtante dus) was lerares Snit&Naad en heeft een boek met een titel als 'Zelf Kinderkleding Maken, 0 tot 7 jaar' en ook een versie voor 7 tot 12. Gedateerd: de jaren '60. Of '70. Stillekes in elk geval. Allemaal erreg schattig.
Zo ook Liv. Die geen moment stil wou staan bij het poseren. Me vrolijk voorbij wandelde. Zodat ik ook de achterkant kon fotograferen.
(Daar moeten nog twee knoopjes op).
Kleedje uit en pyjama aan? Welnee, daar hebben we geen tijd voor. Het vriest buiten, dan is de dresscode toch ondergoed?
Man man..., ik moet altijd zo vreselijk lachen als ik jouw berichtjes lees. Ja, zelfs met die pokken. Het is je dus écht niet gelukt op de situatie intriest te laten lijken ;-).
BeantwoordenVerwijderenVeel beterschap nog voor Liv!
Moh Livke toch, zo zielig en lollig tegelijk dat ze er uit ziet!
BeantwoordenVerwijderenMaar dat komt misschien ook door de tragi-komische manier waarop jij het allemaal vertelt :o).
zit daar nog een kopspeld in dat kind haar kleed??? tsss!!!
BeantwoordenVerwijderenDat roze truitje is wel héééél mooi he!
zieligke!
BeantwoordenVerwijderenJe had me moeten zeggen wie je was. Ik heb zo veel mensen gezien zaterdag, en nu weet 'k nig niet wie je bent...
@Vermiljoen: ik dacht het nog. Maar in 't echt heb ik een véél minder grote mond dan in 't blogs, dus ik vond het ineens zo gek om gewoon 'hoi, ik ben Riet' te zeggen... 't Zal voor de blogmeeting zijn! Ik had jou wel herkend. :-p
BeantwoordenVerwijderenIk dacht hier een moederlijke klaagzang over het krabbende en jeukende stippeldochtertje verwacht, waarbij ik moeite zou moeten doen om een traan weg te slikken, maar zoals hierboven al vermeld: ik kan alleen maar breed grijnzen en gniffelen achter mijn scherm... en Livke ziet er helemaal niet zo zieligjes uit als ik dacht, die stipkes staan haar goed (en passen trouwens perféct bij dat roze truitje). Allé, nog efkes volhouden en dan zijt ge er vanaf!
BeantwoordenVerwijderenEn toch zo blijven lachen, Livke toch!
BeantwoordenVerwijderenDat mutsje is anders errug leuk hoor, met die streepjes!
wat is er nu gek aan "hoi ik ben Riet'?
BeantwoordenVerwijderenKweetniet, op dat moment klonk 'graag een meter van dit, een halve meter van dat, en een blad witte flockfolie' logischer. :-)
BeantwoordenVerwijderenLol, ik had riet dus wel herkend, maar heel eerlijk was dat omdat zij mij herkend had, en dat was dan waarschijnlijk omdat ik mijn vijf koters bij had, wat toch niet zo een goed idee bleek. Eentje ging korfbal spelen met de luster, eentje zette de radio af en aan,eentje veegde de vloer met de 9m stof-op-rol die ik gekocht had, en eentje ging op straat lopen toen ik de rest nog moest jassen aantrekken...
BeantwoordenVerwijderenEn riet, misschien moet je volgende keer toch echt proberen om eens iets zieliger te schrijven, want nu vindt iedereen liv grappig en schattig. Maar ja, ik vond het eigenlijk al heel zielig dat je een tijdje blogloos was, dat is pas teken dat er iets zieligs aan de gang is...
hihi ;-)
BeantwoordenVerwijderenEn hoe is de stand van zaken op woensdag? Dat MOET nu toch al wel wat beter zijn, niet? En ja, hoe dat jij het schrijft, ik moet er toch wel een een beetje (veel) om lachen. Arm (moeke van) Livke...
BeantwoordenVerwijderenAhja. Volgens mij heeft gans België tussen de 0 en 3 jaar momenteel de windpokken. En hier van hetzelfde, na 2! weken thuis, waarbij 99% van de pokken ingedroogd en korstig was mocht Olief toch niet naar de kribbe. Wegens 1 stupide blaasje op haar hand. Maargoed, het schijnt dat het vocht in die blaasjes besmettelijk is. En er waren zowaar kindjes op de kribbe die ze nog niet hadden. Dus ging ze weer mee naar huis.
BeantwoordenVerwijderenOverigens was er ook 1 wanhopige moeder met een zoon zonder windpokken... "kan Olief niet even met hem spelen... dan heeft ie het maar gehad". haha.
Wat een drol is het! Heerlijk!
BeantwoordenVerwijderenGelukkig is ze nu van de pokken af!