Relax

Een korte voorgeschiedenis: Tante An kocht een tweedehands relax, ofte 'wippertje', bij de geboorte van nichtje Rhode. Toen Rhode groot genoeg was om relaxloos door het leven te gaan, verhuisde het onderwerp van dit bericht naar neefje Stan.

Stan heeft een zware vorm van reflux. Neerliggen op een speelmat was geen optie. De eerste maanden van zijn leven woonde hij zowat in de relax.

Nu is het zo dat neefje Stan vooral gekenmerkt wordt door zijn uitzonderlijke geestdrift, gecombineerd met een behoorlijke hoeveelheid spierkracht. Als kruiper werd hem een toekomst als afbraakwerker beloofd. En nu hij kan stappen noemen ze hem op de kribbe minzaam 'de hooligan'. Stan trappelde zo hard met zijn voetjes in de relax dat er na zes maanden van de bekleding niet veel meer overbleef...

Liv kreeg mijn oude relax maar die van Rhode was 'reserve', bijvoorbeeld als toneel voor de eerste groentepap op de werf:

Na minimum vier kindjes hoeft het dus geen betoog dat het ding vervolgens finaal de geest gaf:

Nichtje Rhode krijgt opvolging, eind mei! Dus de relax moet 'terug naar zender'. Op zoek naar een nieuwe, was een optie. Of een nieuwe bekleding maken. Aha! Een uitdaging!

Ik begon eraan op skivakantie. Sinds vanavond is hij eindelijk af en hij ziet er zo uit:

Ik mag zelfs beweren dat het om een 'improved version' gaat: het oude exemplaar had één sluiting, waardoor je steeds een babybeentje door een gat moest wringen. De nieuwe bekleding heeft twee 'klikkers' waardoor je de riempjes helemaal open kan leggen.

Op het kruisdeel staat een gietertje dat een rij tulpen doet groeien. Om maar even te bewijzen dat die 30 nutteloze siersteken op mijn machine ook op verantwoorde wijze kunnen gebruikt worden:

Dit was trouwens de eerste keer dat ik de aankoop van mijn nieuwe naaimachine werkelijk kan verantwoorden. Op sommige plaatsen stikte ik door twee lagen wattine en 8 (!) lagen canvas. Mijn machine gaf geen kik. Voor mijn vorige was dat vast en zeker de laatste adem geweest (die kreunde al onder twee lagen toile cirée). De nieuwe aanwinst hield netjes haar mond en stikte erdoor. Als door boter. Zelfs geen zuchtje om me te laten weten 'dat het goed was voor deze ene keer'. Oh, ben ik Omabetty alweer dankbaar voor de raad in een ding met een stevige motor te investeren en niet voor een tussenmodel te gaan, zoals ik eerst van plan was! (Ik vertel er wel even niet bij hoe hard mijn portemonnee heeft gekucht...)

Bon, genoeg naaigebabbel, u vroeg zich af hoe het met Liv gaat? Goed, gaat het met Liv!

Ze woont in bakjes en dozen.

Ze is geen fan van gras dus moet stilaan leren dat het ook op het gazon is toegestaan zich voort te bewegen.

Ze heeft voor stappen nog steeds één vinger nodig, maar dat belet haar niet zich op diverse manieren voort te bewegen. De fancy loopwagen die ze van haar peter voor haar verjaardag kreeg bijvoorbeeld, wordt duchtig gebezigd. En ik ga niet ontkennen dat ik het lichtelijk 'op mijn systeem krijg' van de batterijentoeter die in de wagen in kwestie is geïnstalleerd. En waarvan Liv het nodig vindt hem non-stop te laten loeien tijdens het rijden. Mocht haar peter haar op de baan tegenkomen, ze kreeg de ene boete na de andere.

En tot slot is het prima weer voor rokjes en kleedjes. Maar moet ik Liv ook dringend eens leren hoe je je met zo'n vrouwelijke kledingstukken als een dame gedraagt.