Wat het niet werd.

Een jongen, dat werd het niet, maar dat wist u al. Hoezeer sommigen er ook van overtuigd waren dat Liv een broer zou krijgen. Zanne is overduidelijk een meisje. Ik heb dat zelf luttele minuten na haar geboorte mogen ontdekken. En al was ik geen held in biologie, mijn kennis reikt nog wel zo ver dat ik een mannetje en een vrouwtje van elkaar kan onderscheiden. (Van het menselijk ras dan. Van rupsen ken ik niets.)

Maar daarover ging ik het niet hebben. Voor ik u een update serveer over hoe het Liv en haar zusje vergaat, voor ik u een blik gun op de nieuwe-baby-maaksels, laat ik zien Wat Het Niet Werd. Het geboortekaartje.

Het idee kwam in elk geval al trager dan bij elk ander kaartje dat ik ooit heb getekend. Livs kaartje was een geplooide versie van mijn blogbanner hierboven. Voor dit exemplaartje viel me maar niets te binnen. Uiteindelijk werd het plan: een soort van postertje, bestaande uit vier stukken die elk op zich bruikbaar zijn als postkaart, met daarop allemaal lachende ventjes met hun handjes in de lucht en met van die 'bibberoogjes'. Ventjes die allemaal juichen om een nieuw kind.

Dus ik maakte een tekening. Of drie. Want eerst vond Meneer er te weinig ventjes op staan. En dan weer te veel. Uiteindelijk ging ik aan de slag met dit...

... en volgden er avonden van knippen en plakken met papier. En daarna knippen en plakken met vilt. Een hele keukentafel-aan-de-zee vol.

En dan kregen die 22 mannekes elk een tenue van de mooiste stofrestjes, met de grootste precisie op een stuk canvas geappliceerd met een laag vlieseline ertussen om ze mooi dik te laten worden. (U vroeg onlangs hoe het komt dat ik tegenwoordig vrij nauwkeurig appliceer? Uren oefening:)

En toen al die mannekes af waren heb ik ze eens snel gefotografeerd en voorlopig met photoshop op elkaar geplakt.

Het verdict:

(De echtgenoot:) "Een beetje druk. Misschien te veel mannekes?"

(De grootmoeder, aka Omabetty:) "Het lijken een beetje kikkervisjes met die kale koppen. Misschien wat haar?"

(De vrouw van onze geboortesitebouwer:) "Oei, die mannekes lijken een beetje in paniek!"

(Liv:) "..." (en daarbij enthousiast gekraai en gegrabbel naar de papieren versies, die ze op erg schattige manier over de rand van de tafel liet wandelen, begeleid door een soort van pompiedompiedom.)

(ikzelf:) "Wat een kakafonie. Ronduit lelijk."

1 voor, 5 tegen. Dus toen zijn we, zo'n maand voor de geboorte, helemaal opnieuw begonnen. Ik wil niet eens berekenen hoeveel werkuren er in het mannekesproject zijn gekropen. Maar in elk geval een week of twee elke avond, en dan nog een paar volle dagen op vakantie.

Waarmee ik wil zeggen. Ik ben in het bezit van 22 vilten ventjes, 22 nog te bevestigen bibberoogjes en 22 aangepaste tenues. De volwassen versies ongeveer zo hoog als een A4-blad, de kinderen iets kleiner. Ze zijn te groot om op vlagjes vast te zetten.

Iemand tips waar die bruikbaar voor zijn?