Een Antoinette als beloning

Dit weekend poetsten wij het hele huis. Twee voltijdse jobs, evenveel kinderen, nul poetsvrouwen en 1 van de meest strijdvaardige tijdrovers ooit, ik moet daar geen tekening bij maken. Het was hier, om een koe een koe te noemen, vuil. Rommelig. Ik ben blij dat ik de voorbije maanden enkel veelvuldig blogpubliek over de virutele vloer kreeg. Gelukkig geen vrienden van de gezondheidsinspectie over mijn echt stoffig parket. 

Maar soit, dat is verleden tijd, u kan hier weer ademen en van de grond eten en de kinderen lopen er ook weer netjes bij. Liv bijvoorbeeld. Ik beloonde mezelf voor het ijverige poetswerk met naaitijd. 

Resultaat: een Antoinetje: (patroon nog eventjes te krijg in de Van Katoen shop.)

Mijn strikkunsten kunnen beter, Livs poseerkunsten kunnen beter, maar desalniettemin: ik glunder. Al sinds ik het patroon met mijn digitale pen overtrok om het printbaar te maken voor de kopers, staat het bovenaan op het verlanglijstje. En ik mag dan wel geen feestbeest hebben dit jaar, (drie jaar is nog wat jong om je handen te kruisen voor een gezegend broodje), 'de communie van een neefje' vond ik ook prima om een jurkje voor te voorzien. 

Stof: Echino, een tijd geleden gekocht bij Vermiljoenshop. Ik vrees echter dat de ontwerper van de stof me rauw lust. Want het betrof een lap met een tekening even hoog als de stofbreedte, met in het midden als eyecatcher een reeks bonte papegaaien en bloemen in paars en fuschia. Hier bijvoorbeeld gebruikt in al zijn waardigheid. Een reeks papegaaien die ik helemaal wegliet bij het knippen, op twee roze bloemen na die uit de zakjes piepen. Ik ben niet zo rozig, weet u nog. Maar omdat ik daar van Lila flinker in moet zijn (en Lila kan het weten, zij zette net meisje nummer drie op de wereld), omboordde ik wel met fuschia paspel.

Pas na een hele dag spelen in de jurk, bekeek ik de foto's. En toen viel het me op dat ik het, vraag me niet hoe, gepresteerd heb om het hele rokdeel een slag te draaien ten opzichte van het bovenstuk. Aiai.

Maar geen nood. Dat is kwestie van een naadje tornen, een naadje stikken, en dan alles weer aan elkaar. Nu ik zeeën van tijd heb (Van Katoen is klaar en mijn huis is kraaknet), is dat een werkje van niets. De jurk werd getest. Speelproof, zegt de trampoline van neefjes Jens en Lars!

Paardproof, beweert het paard van Nonkel Jan!

En meteen een oude angst overwonnen. Dat ze groot geworden zijn, plots, ik moet Oon bijvallen! We zullen dus maar even de tijd nemen om daar bij stil te staan. (En om die garderobe met plezier nog wat aan te vullen!)