Over roze compromissen

Ik kwam op het meest onzalige idee ooit. "Kies de eerste zonnige week van het jaar en ga uitgekend op zaterdagochtend naar de meest bezochte schoenenwinkel van de streek, met een achttienmaander aan de ene hand, en aan de andere een driejarige die 'vandaag heb ik geen nieuwe schoenen nodig' als mantra van de dag heeft gekozen." Ik beschik duidelijk nog steeds niet over het vermogen om twee keer na te denken. 

De achttienmaander had al snel in elk hand een blingblingschoen en dabberde daarmee parmantig de winkel door. Het kind heeft iets met schoenen, ze was in haar nopjes. Pech dat we niet voor haar kwamen winkelen. Ik had geen idee dat er 'slordige moeder' op mijn voorhoofd stond. Maar de verschillende klanten die me een na een mijn dochter terugbezorgden, liepen recht op de juiste moeder af... 't Moet zijn dat ik, met mijn babyface, nog steeds niet van dat tienermoederimago ben verlost. 

Tot de orde van de dag: voetmeten. Een 26 voor dochter 1. Een 24 voor de achttienmaander, kleine reus. Ik viste een scala aan vrolijke schoenen uit het aanbod maat 26 waarvan er, zoals verwacht, slechts een paar rond Livs hoge wreven pasten zonder er uit te zien alsof het kind erger last had van gezwollen voeten dan een hoogzwangere vrouw op het heetste moment van de zomer. Maar het viel nog mee dit jaar: de kanshebbers waren vrolijk en geel en bloemig, niet mijn topfavorieten maar we hadden al erger meegemaakt.

Ik wandelde al bijna richting kassa, met een zelfverzekerde glimlach. Want geel is Livs topfavoriet, nog steeds, zeker en vast. Liv trok aan mijn mouw. Vrij beleefd voor een driejarige met als missie 'ik ben niet akkoord', moet ik zeggen. 'Dat ze geen gele wou, maar de aardbeien'. Waarop ze me, een beetje belerend, alle schoenen in het rek aanwees die Barbie herself er ook zou uitkiezen.

"Jij ziet toch graag geel, Liv?"

"Ik zie graag geel en ooooook (beetje spanningsopbouw)... roze!"

Ik moest even slikken. Was dit nu de officiële start van de roze periode? Vaarwel, jij kleine kneedbare peuter. Gedaan met uit het rek halen wat ik zélf het mooiste vind.

Ik vond een kleine zucht toch wel gepast. Pas op, ik heb op zich niets tegen een vleugje roze. En mijn dochters staan er best mee. Maar ik ben als de dood voor de alleenheerschappij van die kleur. Roze schoenen, dat is dagelijks roze, dat was me een brug te ver. En toen ik daar op Facebook mijn angst over uitte, werd ik door ervaren meisjesmama's bovendien gewezen op grotere potentiële verschrikkingen.

Mijn dochter was gelukkig nog tevreden met het compromis. Gele schoenen en...

... roze watersandalen. Iets als 'Hello Kitty mag, maar alleen op je ondergoed'. Thuisgekomen kan je al raden welk paar mevrouwtje uitkoos voor dagelijks gebruik.

Gelukkig was 'Metty' (Omabetty) in de buurt.


"Wat een mooie schoenen, Liv. Met bloemen! Zijn dat madeliefjes?"
Waarop een paar kleuterwenkbrauwen even fronsten, twee oogjes gingen twinkelen en Liv erg vrolijk werd:
"Ja, schoenen met madelivjes!"