Momentopname

We vonden het allebei al langer: die muren van ons zouden wel eens iets anders verdragen dan witte verf en een slinger met geboorte- en andere kaartjes. Foto's, dat leek ons wel wat. Want kunstwerken staan op het prioriteitenlijstje nog na 'de vervanging van onze veldkeuken'. Om maar iets te noemen.

Maar op een of andere manier lukte dat niet: kiezen. Elke mooie foto leek alweer passé als we een week later naar de snoet van onze dochters keken en weer een andere, grotere, minder baby- of peuterachtige trek ontdekten. We zagen blikken die ons telkens deden besluiten: welneen, die foto is niet dè foto, is niet hèt moment, was niet net dìe dochter die ik in een doosje vangen wou, want die dochter zit nu hier voor me.

En zo bleven onze muren fotoloos. Wit. Na een tijdje: wit-met-vuile-kinderhandjes. Ook een decoratie die een tijdstempel met zich meedraagt, maar dan eentje die zeker niet het plan was...

En toen vroeg Pixum of ik zin had om hun site te testen, als in 'nu, meteen'. Ik scrollde door de zomerfotoreeks en koos, zonder veel na te denken. Tijdsdruk werkte prima blijkbaar! (Of misschien hielp het ook dat het een cadeautje was, tja.) 

Ik ging voor een foto die de zomer in zich draagt. Van de hand van Opajan, want die zag Liv vaak, deze zomer. (Ik was ergens mee bezig...) Van die keer dat ze naar de speeltuin gingen en ik later op de foto's zag dat ze haar hadden meegenomen in haar pyjama. "Want die pyjama's van tegenwoordig, daar zie je dat niet aan, dat is schoon genoeg om over 't straat te gaan." In dezelfde reeks zat ook nog een beeld van Liv op het potje, in de koffer van de auto, schaterend van het lachen. Wat mij deed denken aan die keer toen wij als kind in het centrum van Brussel zo nodig, en gordels moesten nog niet, en in de koffer stond een emmer, en toen werd het rood en Opajan stopte en achter ons stopte een lijnbus die prima zicht en ... welja. Eén foto, een vat vol memories, zoiets.

Ze mag er zijn, die hele grote Liv! Het bestellen was een eitje, de foto laadde vlot in en je kon makkelijk bekijken hoe het ding er uit zou zien. Op minder dan een week tijd was hij geleverd. Voor de advent heeft Pixum trouwens nog iets grappigs: je kan een fotokalender bestellen met chocolade-aftelsysteem! Helemaal geen last van een-canvas-is-zo-definitief-gevoelens. En je kroost maalt er vast ook niet om als ze die hele mooie foto gaandeweg mogen doorprikken om er lekkers uit te vissen.

Et voila, ze staat hier. Onze dochter-van-eeuwig-drie tegen de muur, een prachtige momentopname. Zodat we, als ze zestien is, nog weten dat ze die mooie kijkers op haar derde gebruikte om verwonderd naar de wereld te kijken. En niet voor een verleidingsaanval. Of om ze tot spleetjes te trekken in een geval van puberwoestenij.

We zijn er blij mee, met dat canvas. Alleen: u wilt niet weten hoe lang we er over zullen doen eer we beslissen waar ze hangen moet...