Mélanie draagt shapewear

"Ook jij bent welkom, met al je gebreken."

Ooit vertrok ik op cursus met een groep wildvreemde jeugdwerkvrijwilligers. Bovenstaande quote was de zin waarmee een van de begeleiders me welkom heette. Ik kan me voorstelen dat dit soort humor  niet even recht in alle keelgaten schiet. Maar ik vond het geweldig. De toon was gezet, het werd een geweldige cursusweek en de zin schiet nog vaak door mijn hoofd.

Hij is ook van toepassing op mijn eerste TanteHildekind: Mélanie. De Tante en ik planden een boekenruil, ze passeerde met kroost in haar kielzog. De gordijnen waren nog niet uitgewapperd van hun passage, of Liv had al een pop gekozen. "Een bruine met een slaapzak".

Die slaapzak, die komt er nog (wel eens). Maar Mélanie-de-bruine-pop is een feit. De lonkende ogen van Zanne, vooralsnog kinderloze poppentante, vertelden me dat n°2 niet lang op zich zal laten wachten.

Mélanie heeft echter een vervelend gebrek, dat ze niet zo graag aan de buitenwereld laat zien. Aangekleed valt het allemaal best mee. Maar wie haar evakostuum bestudeert en haar in minder koosjere posities buigt, merkt het op. Een open kont. Een gapend gat. Of, minder plastisch uitgedrukt: de onzichtbare chirurgie aan haar derrière is niet van academische kwaliteit. Mélanie, een pop met een complex.

Bij dergelijke ingewikkelde problemen raadpleeg je best een specialist. Mélanie had geluk en werd bestudeerd door de prof terzake. De Tante oordeelde: "Cordonnet voor het kontnaaisel in plaats van dun tweederangsgaren". Gesnopen!

De oplossing voor Mélanies esthetisch default vond ik trouwens ook in het boek. Et voilà, Mélanie, een pop met shapewear! Want uiteraard heeft iedereen het recht om zichzelf te laten zien zoals hij is. Maar een kleine optische correctie, daar wordt niemand slechter van, toch?

Gekleed, geschoeid en optisch gecorrigeerd, Madame Mélanie waant zich klaar voor een leven als diva!

Wie vertelt haar dat de realiteit klinkt als 'klaar voor het geweld van een overenthousiaste 3-jarige poppenmoeder'?