What's in a (dolls) name?

Mijn schoonzus moest bijna bevallen en vertelde dat de naam nog niet vast stond. Ze zouden wachten tot het kindje er was en dan beslissen welke naam er het beste bij paste. Toen vond ik dat een gek idee: meestal gaat een kind gewoon gaandeweg bij de naam passen. In mijn hoofd toch. Al was ik blij dat het nichtje werd geboren en haar ouders van oordeel waren dat het best een Rhode zou worden. Want geheel toevallig was de andere optie een Liv. En die naam stond al ergens voorbestemd, voor moest het ons ooit lukken om Rhode een nichtje cadeau te doen...

Met poppen gaat dat ook zo, bij mij, merk ik. Je maakt er eentje, zet haar op een eindje van je af en beslist: 't is écht een Thijsje. Oh, dat is hélemaal een Lydia. En dat is best plezant!

Ik maakte een pop voor Zanne en toen ze af was dacht ik: Jacky! Geïnspireerd door een Nederlands tijdschrift dat mijn zus me elke maand met de glimlach passeert. Daarin staat een meestal heel relativerend column over het moederschap, dat me altijd aan het lachen brengt. En het kind dat oorzaak is van die pret heet Jacky. Een eigenwijsje, door weinig van haar zinnen af te krijgen, zoiets. (Misschien had de gedachte aan de poppenmoeder zelf ook iets te maken met de naamkeuze...)

Toen Liv geboren werd gingen we er van uit: 'dit wordt ons meisjemeisje'. Ah ja, want het was tot dan toe ons enige meisje. Dus toen Zanne kwam, maakten we daar in ons hoofd 'de kwajongen' van, denk ik. Omdat we toch nooit een echte jongen zouden hebben. En dat meisjemeisje was er al. De werkelijkheid lijkt stilaan omgekeerd... Liv houdt van jeansbroeken en (oh gruwel) Crocs. Zanne houdt van schoenen, speldjes, jurkjes, lintjes, kortom: kawaï. Alles wat kan leiden tot 'Szannetje mooi'. 

Dus ging ik (om motorische redenen) voor een aangekleed exemplaar, maar liet ik me wel gaan in de details. (Wie is hier het meisjemeisje...) Een kraagsken. Een hemdboord met knoopjes. Een lange schuine frou met (vastgenaaid) speldje. 

En aangezien Zannes vrouwelijkheid het meest tot uiting komt in haar mini-Imelda-schap, kon enig detail aan het schoeisel niet ontbreken.

Ik wilde een gekleed exemplaar, maar uit (dit keer onterechte) angst voor een default zoals bij Mélanie, zorgde ik dat de billen verstopt bleven. Ik nam het patroon voor 'bloot lijf', deelde dat in twee en stopte er een rokje tussen. De onderkant maakte ik in onderbroekenstof. Geen ondeugd der kleindochters dus, als Jacky geniepig haar rokje licht.

Jacky dus voor een eigenwijze vrolijke Zanne (die er zelf Zaki van maakt.) Het zou me niet verbazen dat het kind zelf denkt dat ze Zotte Zanne heet want dat is een algemeen ingeburgerde term ten huize. 

Livs Mélanie past eigenlijk ook wel bij haar karakter. Een melodieuze naam, voor een kind dat altijd zingt. Een licht melancholische naam ook. Want Liv was, tot ze kon praten, een doldwaas geval maar kreeg daarna sérieux over haar die nooit meer is verdwenen. Zeg nooit 'ben jij een prinses' als ze een kroon draagt. Of 'ben jij een vlinder' als ze is geschminkt. Want ze antwoordt steeds verontwaardigd 'Ik ben gewoon Liv Linde Billet'. Bij Liv ben je aan het juiste adres voor redeneringen op semi-grote-mensen-maat, voor zware overpeinzingen en volwassen gezucht. Maar ook voor moederlijk ontfermen over haar zus en voor de verpersoonlijking van 'samen delen - samen spelen'.

Poppenkarakters en kinderkarakters. Benieuwd waarheen dat gaat, als de tijd haar werk doet. Voorlopig hebben we ze toch maar mooi met z'n vieren bij elkaar!