Piet 1, een uniek stuk

Dames en heren, meet: Piet 1.

Hij kwam er zo:

Er staan 11 baby's op de teller. Ik sta er 10 achter en eentje komt eraan binnen enkele weken. Martha, Emma, Zjef, Stan, Bas, Suze, Jaan, Kamiel, Gijs en Jade, ze verdienen allemaal nog een presentje van onzentwege naar hunnentwege. Ik kocht Wil jij mijn vriendje zijn? - 20 ecoknuffels om zelf te maken bij De Banier. Een boek dat, ondanks zijn wat kleffe titel, het mooiste knuffelmaakboek is dat ik ken. Ik kan er met de glimlach door zitten bladeren, al die beesten glimlachen terug. En meer dan de helft  krijgen een 'ja hoor' als antwoord op de titel. (Of tenminste, ik nam hen al over op patroonpapier.)

Mijn favoriet is een nijlpaard genaamd Hieperdepiet. (What's in a name.) Weetjewat, zei ik tegen haar. Ik kies dat nijlpaard en ik maak er zo elf! Ze gniffelde. Omdat ze te lief - beleefd - fijngevoelig - medemensenlievend is om me vierkant uit te lachen. Dat ik niet bepaald koningin bandwerk ben. Merkte ze fijntjes op. En oh, was ik niet degene die een tijdje geleden uitriep dat ik Geen. Kraamcadeaus. Meer. Zou. Maken? 

Ja, maar. Geen zelfgemaaksels meer, maar voor die kon ik dat toch niet laten? En als ik voor die, dan zou die dat ook zien en dan moest ik toch, en dan was ik toch bezig en bovendien: met Hieperdepiet zou het anders worden! Trouwens - en nu mag u haar lachsolo als meerstemmig koor aanvullen - "Ik heb zo'n beest toch op een dik uur in elkaar?"

Ik bracht een avond voor de lappenmand door. Koos 11 katoentjes. En nét voor ik bandgewijs wilde beginnen met eerst-alle-oortjes werd ik gered door een naaitechnisch aspect: de juiste kleur garen. Ik bedacht: toch best Piet per Piet, of ik moet tussen elk lichaamsdeel bobijnen en spoelen wisselen. Want ik koos niet bepaald voor 11 ton-sur-ton nijlpaarden.

Et voila. Anderhalve avond later was daar Piet 1. Een uniek stuk. Gemaakt uit een stof ik kocht voor een jurk, maar die bij aankomst al roziger uitviel dan rood. En na een voorwasbeurt wat flets en pluizig werd: helemaal geen jurkmateriaal meer. Maar het boek schrijft voor: maak knuffels met restjes of stoffen die anders in de kast blijven liggen, dus dat deed ik. 

Het beest heeft een aandoenlijke glimlach.

Hij staat een beetje wankel op dat ene pootje, dat ik niet goed vulde. (Waarschijnlijk was ik toen nog van plan om het werkelijk binnen een uur te klaren.) 

Ik vind hem zalig lomp en hij staat knoddig op de kast tussen een kneun, een stoffen aap en een vilten uil. En daar zal-ie blijven. Ik verzin wel wat, voor die baby's. Weet je wat? Ik koop hen kousen, kunnen ze voetballen, dat elftal.