Traditie

Het is hier rustig tegenwoordig. Niet ‘hier’ - mijn natuurlijke habitat valt tegenwoordig nog het best onder de noemer ‘vrolijke chaos’ te vatten. Maar ‘hier’ - bloggewijs - valt er weinig te beleven.

Maar er is een jaarlijkse traditie waarvoor er toch op zijn minst iets voorpaginawaardig zou moeten tussenkomen om ze aan ons te laten passeren: carnaval. Wij kleden en verkleden, wij hoeden en wij schoeien, wij zijn pas helemaal in allerlei soorten nopjes als wij niet wij zijn, maar iemand anders. Mega Mindy, Oliviavanrox, een prinses. Een olifant in zijn onderbroek, een flamencodanseres met twee castagnetten, met hoge hakken en met flair. Of onze grote helden.

Zanne is erg fanatiek in haar heldenadoratie, maar ze kan ze ook laten vallen als een baksteen. Was het in september nog al Masha wat de klok sloeg, intussen is die Russische schone in een hoekje geparkeerd en valt er om de drie zinnen een citaat uit Pippi Langkous.

Zanne verslindt de films en serie (de originele gelukkig, niet de tekenfilm). Ze zingt alles op het wijsje van ‘twee maal drie is vier’. En bij elke berisping voor kattenkwaad haalt ze haar schouders op want: “Pippi doet dat òòòòk!” Ze kreeg van de Sint een Pippipop en presteerde het om tijdens haar turnshow met Pippi en al op het podium te verschijnen. Demonstratie koprollen: juf staat klaar om Zanne te helpen, Zanne geeft Pippi aan juf, doet haar koprol, gritst Pippi weer uit de handen van de juf en huppelt naar de volgende juf. Tja.

Geen discussie mogelijk dus over haar carnavalklederdracht: Pippi zou het worden. Over het hoe had ze ook nog heel wat noten op haar zang.

Het moest een jurk zijn met een kruis en haar haar moest in vlechten, logisch tot zover. Ik maakte voor het eerst sinds heel lang nog eens een overslagjurkje, grote zak erop en klaar.

Maar dan de details: geen appreciatie voor de door moederlief met zorg zwart geverfde schoenen, want Pippi Langkous heeft schoenen met pùnten. Er moest een meneer Nilsson bij (een grappige naam als je weet dat Zanne door haar duimverslaving enorm lispelt). Gelukkig hadden we daarvoor een hulplijn met een abonnement voor Planckendael: in het winkeltje aldaar hadden ze een doodskopaapje dat verkeerdelijk als een komodovaraan werd aangerekend en daardoor goedkoper werd. Ik betwijfel of dat in het echt ook zo zou zijn.

Ze sleept hem overal mee heen. Daarnet vond ik hem geparkeerd op het toilet, met zijn staart in het handdoekhaakje geklemd. 

De kousen waren nog een extra discussiepunt. Met een meter-kousenexpert twijfelde Zanne niet over haar verlanglijstje bij nieuwjaar: kousen met groen en oranje.

Maar Pippi Langkous heeft ‘kousen met knopen en touwtjes aan haar onderbroek’. En dus maakte ik mijn driejarige werkelijk jarretels. Gelukkig werd ik onlangs een overtuigd ringbreier: de beenverwarmers waren treintijdverdrijf.

Liv mag dan iets minder fanatiek zijn wat helden betreft, ze blijft haar helden wel langer trouw. Bij het begin van het schooljaar ging ze op bezoek bij de brandweer.

Sindsdien schrijft ze trouw in elk vriendenboekje: ik word later brandweermeisje bij de brandweer van Aarschot, want daar hebben ze alleen maar brandweerjongens.

Danku Knippie voor het patroon, danku Omabetty voor het vervaardigen van het pak en voor de aanpassing naar Belgische brandweernormen.

Voor school stemde Liv in met doorsneeschoeisel, thuis draagt ze het liefst haar flamencoschoenen onder het brandweerkostuum. Zeg nooit brandweerman tegen een brandweermeisje!

Pak elkaar eens vast, zei ik, fototoestel in aanslag.

“Hihi, nu zijn wij getrouwd!” knuffelden ze. ’t Zijn schatten, die meisjes, en in kostuum zijn ze op hun best.