Een jurk voor Kleine Liv

We schrijven september 2011. Infoavond in de instapklas. Ik geef, samen met een twintigtal andere ouders, een kleine demonstratie menselijke origami en vouw me zo nauwgezet mogelijk in vijf. Om vervolgens plaats te nemen op het me toegewezen kleuterstoeltje in de klas van Juf Annick. Het is allemaal een kwestie van de juiste drukverdeling: hoe positioneer ik mijn zitknobbels (en hun riante bekleding) zo pijnloos mogelijk op een vlak dat verhoudingsgewijs slechts een derde van zijn belasting kan ondersteunen? Eenmaal gezeten, beleven we de avond vanuit het perspectief dat onze bloedjes de komende drie jaar zullen hebben: als paddenstoelen in een kring aan de voet van één boom die alle wijsheid in pacht heeft: de juf.

We doen een rondje. 

"Wij zijn Wim en Riet, de ouders van Liv." 

Een paar plaatsen verder kijkt een mama in de richting van haar man. In haar buik groeit een dochter, waarvoor ze een naam in petto hadden die niemand uit hun kennissenkring kende of had gekozen. En nu, uitgerekend in de klas van hun zoontje... "We doen het toch," beslissen ze in de auto huiswaarts. Want het is - ik kan enkel beamen - een mooie naam en 'een klasgenootje van de broer' is nu ook niet wat je echt een naaste noemt.

Een paar maanden later werd ze geboren. Kleine Liv.

'Onze' Liv, toen tweeënhalf, werd hier thuis eerst van wartaal verdacht toen we haar vroegen hoe de baby van Ferre heette en ze maar bleef beweren: "De baby is Liv". Broer Ferre weigerde aanvankelijk aan te nemen dat zijn nieuwe zusje Liv heette, want "Liv zit in mijn klas." 

Wisten wij veel dat de moeders van de Liffen een paar jaar later elkaars deur plat zouden lopen? Dat ik intussen, voor de onderlinge duidelijkheid, de mama werd van 'Grote Liv'? Er is sprake van een typisch gevolg van het in huis hebben van schoolgaande jeugd: ik voel me in het dorp waar we wonen pas inwijkeling-af sinds ik een gelijkgestemde vond in de bevolkingsgroep 'andere moeders'. Ik zat deze zomer boekgewijs niet vaak in de zon, maar als ik er zat, was dat op het terras van de mama van Kleine Liv. 

Er is geen onderwerp onbespreekbaar, op dat terras of op een van onze talrijke andere conversatieplekken. Maar er is een zaak waarover best regelmatig van gedachten wordt gewisseld, en dat zijn de vestimentaire noden van onze dochters. En de manieren waarop we die noden in stand kunnen houden. 

Ik ben dus vrij goed op de hoogte van de inhoud van de kleerkast van Kleine Liv en van eventuele gewenste, al dan niet strikt noodzakelijke aanvullingen. Ik wandelde op de DIY Fashion Fair van La Maison Victor langs deze stof en wist onmiddellijk dat ik met dit tricot, in jurkvorm, zowel Kleine Liv, haar mama als mijn eigen ogen een plezier zou doen.

Het jurkje is afgeboord met elastische paspel. Die doorstikte ik met een goudkleurige zigzag. Want bij een echt peutermeisje als Kleine Liv scoor je, zo wist ik, met roze en met bling.

Ze mocht dan nog zo blij zijn met de jurk, Kleine Liv vond het in het begin een beetje wennen, zo'n fototoestel voor haar neus. Al moeten we daar eerlijkheidshalve ook de omstandigheden aan toevoegen, als daar zijn: een jurk die eigenlijk nog even aan de waslijn had moeten hangen. 

Maar hé, Kleine Liv is een echte dame. Modellen weten zich elegant en professioneel te gedragen in alle omstandigheden. Ik ken haar intussen ook goed genoeg om te weten dat elk vleugje verlegenheid of onschuld slechts schijn is of een kwestie van minuten. Madame kent, als meisje na twee jongens, perfect de knepen van het vak van dramaqueen. Ziet u hierboven erg veel peuterlijke oprechte onschuld in die mooie ogen? Ik zie een klein, immer schattig ik-weet-wat-ik-willertje. Ik heb er al zo vaak mee mogen lachen: ziet u de twinkel in haar ogen? Die betekent "en-ik-kan-het-krijgen-ook!"