Over eerlijkheid en lang vervlogen tijden

Ik deed wat archeologisch onderzoek in de 'achterkant' van mijn blog. En ontdekte er, wat ondergestoft, een paar ongepubliceerde berichten. Dit bijvoorbeeld (augustus 2014):

"Situatieschets: 

• een aircoloze motoraangedreven vierwieler;
• en negen uur durende autoreis op de agenda;
• en tweekoppig gezelschap, dat nog niet geniet van de voordelen van het langetermijndenken. En dus niet kan inschatten dat de rits slechts de prijs is die wordt betaald voor twee weken ongelimiteerd zwembadplezier.

Aka: we planden een reis naar de Provence en hielden ons hart vast voor de autorit met een 5- en een 3-jarige. Het kon, leek me, geen kwaad enige comfortverhogende maatregelen te nemen voor de bevolking van de achterbank. Er werd naarstig gezocht naar witte zomerhoezen voor zwarte stoelen. Er werd gezorgd voor beeldschermvertier. Het gebroed mocht dat vertier zelf kiezen. En ontwikkelde de laatste tijd een bijzondere voorliefde voor het rozige geknor van een varken genaamd Peppa Pig. Mijn allerliefste tweekoppigheid was dus in de wolken toen er bij de bestelde DVD’s twee autozonneschermen bleken te zitten, waarop die knorremans prijkt.

En toen sprak Zanne de gevleugelde woorden: “Ga jij op jouw compiejoeter stof zoeken van Peppa om een kussen te maken?” 

Oh. jee. Daar heb je het. Het kind draagt – zo jong al, ocheere – de erfelijke last van de wetenschap dat er zoiets bestaat als online shoppen. Well allright. Welkom in de Peppacar, dan maar. Etsy deed wat Etsy moet doen. Peppastof werd gevonden en besteld. Peppakussens zouden het zijn.

Het idee is niet nieuw: een kussen dat in het midden geen vulling bevat en dat je rond je autogordel plooit. Ik pinde er ooit een tutorial van, maar die link bleek niet meer te werken. Dus deed ik maar iets. Zo moeilijk was dat niet. En ik deel ik met u. Het is namelijk niet alleen comfort voor de achterbank, het verzacht ook uw eigen nekpijn bij het autodutten. 

Het ding blijkt dutgewijs vrij handig te zijn en zit niet in de weg bij activiteiten als ondersteboventekenen bij 40° Celcius.

De vulling van het kussen kan uit de sloop, zodat je de sloop apart kunt wassen. Zo’n kind dat zich overgeeft aan een autodut bij hoge temperatuur, daar komt al eens wat voorhoofd- of mondhoekvocht aan te pas. En dan is een wasbeurt niet overbodig. Hopla, daar gaan we!"

Vervolgens volgde een stap voor stap handleiding van hoe je zo'n kussen in elkaar zet. Compleet met duidelijk tekst en voldoende foto's enzo, enfin, eentje zoals ik ze graag heb.

De blogpost was bedoeld als voorbeeld voor in het boek 'Make it, blog it, share it'. Dat boek is een vlot leesbare, vooral praktische gids met tips voor een blog met alles erop en eraan. Sinds ik het boek doornam, belandden er nog verschillende do's op mijn lijstje. Al wordt de formule voor 'tijd' helaas niet uit de doeken gedaan.

Ik leverde zelf mijn bijdrage aan het boek onder het hoofdstuk 'hoe schrijf je een handleiding'. Ik mag er zaterdag een boompje over gaan opzetten op de blogschool.

Bijgestaan door mijn zus Linde - in een vorig leven docent van cursussen als daar zijn 'hoe schrijf ik een goede instructieve tekst - schreef ik een lijstje met tips bij elkaar voor een goede handleiding. Bedoeling was dat bovenstaande handleiding het geheel zou illustreren. Maar Lobke, die het boek heeft samengesteld, kampte met een mij goed gekend probleem in boekenwereld: plaatsgebrek.

Wel, laat me u even meenemen naar tip nummer 3 in mijn lijstje: 'wees eerlijk'. Het schrappen van de autokussenhandleiding uit het boek blijkt, een half jaar na datum, een zegen voor mijn bloggeloofwaardigheid. De manier waarop de vulling in het kussen steekt is namelijk absoluut onpraktisch. Al doen mijn dochters nog regelmatig een Peppadutje, ik zou geen enkele collega-naaister willen aanraden om het ding op die manier in elkaar te steken.

Een blogbericht is een momentopname, waarop je naar eer en geweten aan je lezers probeert te vertellen wat de waarheid is. Ik noteer meteen ook op mijn do-lijstje: grote kuis in mijn blog! Want ik kan u, ook naar eer en geweten, mededelen dat het bijvoorbeeld echt een goed idee was om een plastic bodem aan een schooltas te maken: geen enkel spoor van schade aan de stof, na een paar jaar. Maar het idee om voor een ovalen bodem te kiezen, blijkt dan weer niet zo praktisch. En geen enkeling die, zes jaar na datum, ooit nog op deze manier een pennenzak in elkaar mag steken van mij, nu ik leerde hoe de truc met de ritsflapjes echt moet.

En uw blogarchief? Ook eens tijd voor grote kuis en eerlijke voetnoten? Welke van uw berichten zou u intussen liever aan het oog van de mensheid onttrekken?