Over balsporten en gezinstiming

Ik vertelde het al wel eens eerder: ik ben een ramp in balsporten. Vraag maar aan mijn klasgenoten in de middelbare school: ik was vaak en terecht mikpunt van spot in de L.O.-les. Omdat mijn afweerreflex onbestaande is, of consequent wordt verdrongen door mijn in-elkaar-duik-reflex. Grappig, maar niet al te handig. Laat ik het ouderschap nu de ultieme balsport vinden: op piekmomenten hou je een zeven tot acht ballen tegelijk in de lucht. Op rustige momenten toch nog minstens eentje voor jezelf en eentje voor elk kind dat het gezin rijk is. 

En dus kan ik af en toe wat hulpmiddelen gebruiken om de timing in het gezin op punt te stellen. Ik stel er u vandaag twee voor: eentje waarvan ik mezelf voorzag, en eentje dat me werd toegestopt door een uiterst aardige sponsor. 

Ik vertelde al dat Zanne een zetelpatatje is. Op een weekendochtend is dat een zegen. Dan stormt het kind de kamer in ("is het weekend?"), trippelt de trap af en placeert zich voor gelijk wat er op dat moment op het scherm beweegt. Geen schaamte wat dat betreft: ik heb dat gestolen uur broodnodig om de rest van de dag al die andere ballen in de lucht te houden. Alleen: ze komt er in haar kijkhaast meestal niet toe een dekentje over zich heen te trekken, en zo zonder 'deksel' vind ik dat nogal koud. Dus maakte ik haar een TV-kijk-trui.

Een ruim raglanding, in een breisel van bij Pauli met accenten in blauw tricot van Chat Chocolat. Een beetje een slordige trui in feite, maar ze draagt hem graag, en hij bedekt perfect haar onderrug, volledig opgerold voor de beeldbuis.

'In de zetel zie jij mij niet dus duim ik toch," zei ze, en dus wilde ze ook enkel zo op de foto.

Of zo. 

Ik kan niet stellen dat dat voor een elegantere presentatie van het geheel zorgt.

Maar het is wel een hit, die trui. Hij wordt steevast gebruikt voor wat hij dient en schenkt me rust en tegelijk geruststelling: het kind is veilig (in trance) en warm. En ik ook iets in die aard. Bovendien diende hij ook prima op dikketruiendag.

Het tweede hulpmiddel - indien allergisch voor reclame op blogs: nu zappen - kreeg ik zoals gezegd van een vriendelijke sponsor. Oral B ontwikkelde een app om kinderen te motiveren om hun tanden beter te poetsen en ik zei geen neen. Wegens: ik kan niet stellen dat men hier werkelijk bekommerd is om de langdurige bescherming van het oh zo kostbare en bij beiden al relatief definitieve ivoor.

Het geheel kwam in een gepersonaliseerd koffertje. (Tot heden goed verstopt voor de minderbedeelde).

Er zat een tandenborstel in met wat extraatjes, genoeg om de aandacht van de minderbedeelde af te leiden.

Maar vooral: Oral B werkte samen met Disney aan een tandenpoetsapp, en die schijnt hier op het eerste zicht echt aan te slaan. Een persoonlijk profiel, een tekening om 'weg te poetsen' en een muziekje waren dingen die ik in andere apps ook al wel eens zag. Maar wat echt werkt voor Zanne, de grootste klager van de twee als het poetsen aankomt, is de kalender met verdiende stickers en badges. Wel jammer dat je om toegang te krijgen tot meer stickerboeken een hele reeks verschillende Oral B producten moet scannen met de app. En vooral dat ik niet kan vinden of en hoe je de poetsagenda van je kind op twee devices kunt krijgen: soms doe ik de 'avondshift' en soms mijn man, maar die dames willen natuurlijk graag verder stickeren in hun profiel, ongeacht wie er supportert. Dat vraagt voorlopig wel wat organisatie...

Maar het heeft in elk geval wel iets: noem het extrinsieke motivatie, maar kalenders doen hun ding voor Zanne. En in geval van gebitbescherming is dat geen slechte zaak. Al bladerde ze door de app, op zoek naar een geschikt figuurtje voor bij haar profiel, en kwam ze Cars tegen. "Poetst die sneller? Neem dan maar die, dan ben ik er rap vanaf!". Tja.