Wat mooi is zit binnenin: een winters verhaal

Kijk, de winter is welkom! U kunt het niet voelen dus u zult het van me moeten aannemen: dit is de warmste jas ooit. 

Het was een proces van lange adem. Zo'n lange adem dat ik hier wat dwaas zit te grijnzen naar mijn scherm, maar niet veel woorden verzonnen krijg. En dat overkomt me niet zo vaak. Ik ben content, ja. Dat vat zowat alles samen.

Ik besliste pas dat ik wat meer aan selfish sewing wil doen. De kasten van de dochters puilen uit. Of beter: de kast, want een week geleden bereikten we het historische moment waarbij de metingen twee keer exact 127,6 cm opleverden en er dus onmogelijk sprake kan zijn van een kledingstuk dat slechts een kind past. Als we wat bijblijven met de was, is er van kledingschaarste in de meisjeskast geen sprake.

U voelt al de overgang naar mijn eigen kast. Ik ken vriendinnen die nu op het puntje van hun stoel zitten, de vuisten gebald voor een onmiddellijke aanval mocht ik het wagen om te schrijven dat er daar wel over een tekort gesproken mag worden. Marie Kondo, het lijkt me zo'n type met een gezicht van plastic, dat je gladgestreken en met gebeitelde glimlach zal vertellen over haar methode. Maar zelfs zij zou enige zenuwtics vertonen bij de aanblik van 'cardigans in alle kleuren van de regenboog'. Het enige capsule aan mijn wardrobe is mijn reeks identieke skisokken.

Misschien net daarom dat ik toch een soort van schaarste opmerk als ik in mijn kleerkast sta. Ik heb nood aan rust in mijn hoofd en aan een portie sober en effen, niet aan een kleurenbom. Vandaar. Een relatief sobere jas. In grijze wol, een paar jaar geleden gevonden op een stockverkoop van grotemerkenstoffen. Loodzware stof, heel vast geweven, bijna vilt. Lekker warm en geweldig om mee te werken. Overal met dubbel doorstikte naden, want die gingen wat bol staan door de dikte en waren moeilijk plat te strijken.

Het model is een Lekalapatroon, nummer 4417, en ook niet. Er ging een testjas aan vooraf - wel met de originele lengte - en die bracht naar schatting 703 dingen aan het licht die niet helemaal goed zaten, hoewel het patroon zogezegd op maat had moeten zijn. Dit is dus een behoorlijk aangepast geval, al behield ik wel de mooie kraag en naden in de fronten. 

Om te beginnen kortte ik de boel een flink stuk in. De testjas hangt ook in mijn kast, en twee lange jassen, daar had ik nu niet meteen nood aan.

In korte versie vond mijn lieftallige wederhelft het allemaal wat 'afgesneden' aan de zoom, dus deed hij schoorvoetend de suggestie een rugsplit toe te voegen. Mijn lieftallige wederhelft moet zich vaker moeien, vindt u ook niet?

De kap wilde ik dan weer zelf graag. Omdat dat praktisch is, maar ook wegens het in de volksmond binnenkort vast algemeen aangenomen 'de kleren maken de man, en de voering maakt de jas'. En in dit geval zou ik wel gek geweest zijn om de voering nergens zichtbaar in de jas te stoppen... want ze is warm, zacht, zalig vlot verwerkbaar maar voornamelijk prachtig.



Ik zal mijn rits (ook part of the patroonhack) eens open doen, dan zie je ze beter.

Tadaa! French Terry van About Blue Fabrics, de stoffenlijn van Bambiblauw, uit de botanical garden reeks. Dit stofje is intussen al niet meer verkrijgbaar bij Bambiblauw zelf - naaiend Vlaanderen weet wat mooi is - maar wel bij heel wat andere webwinkels die de lijn ook verdelen.

Voila, in al haar glorie! Ik streek een laagje wattine tegen de stof, en we spraken af dat ze zich zou gedragen als katoen zolang ik aan het werk was, en als French Terry zodra ik de jas droeg. Ze hield woord: ik werkte met plezier met de gewone naaimachine en een stretchnaald/boventransportvoet en doorliep een lang maar bijna vloekloos parcours.

Ik zeg bijna, want bij het toevoegen van de split was mijn schaar overijverig - daar kon die stof natuurlijk niets aan doen - en dat zorgde voor een ietwat afwijkende rugsplitvoering. Ik kan er niet mee lachen in feite, maar het leven is aan de relativatoren. En van alle plaatsen waar de fout had kunnen zitten is 'op mijn derrière' symbolisch gezien misschien wel de beste locatie.

Het dresseren gebeurde met een labeltje en een jaslus volgens mijn intussen vaak beproefde biais/paspelrecept.

De kap is afneembaar en zit aan de kraag met 'onderstebovenknopen'. Er zit een rijtje knoopsgaten in de bovenste stoflaag van de kraag, en de knoopjes aan de onderkant van de kap schuiven daar onzichtbaar in.

Rest er mij nog Oon te bedanken. Voor een mooie dag waarop ze foto's nam. Ik zet me - het zal al dat mooie groen zijn - zelfs even over mijn aversie voor kikkerperspectief. Want, ik zei het al, hier staat een content mens.