Aperitief met ballen

Er bestaan moeders die alles kunnen. Ik gooi hier als u wil zò een handjevol blogs in een lijstje van mama's met een fulltime job die zich tegelijk een modellenlijntje joggen, überschattige kleren maken met een boreling op hun rug gebonden, en intussen met hun tenen een topmaaltijd bereiden die dan ook nog eens fotografeerbaar is terwijl ze loepzuiver een aria zingen.

Aaah. Helaas. Als ik zing is dat doorgaans niet vals, ik kan aardig overweg met een stikmachine (al volg ik autodidact zijnde niet de regels van de kunst) en die job dat lukt me ook nog wel. Maar laten we eerlijk zijn: als ik sterf gaat er aan mij geen groot culinair talent verloren. Mijn huisgenoten hoeven niet te bidden tot de Heilige Captain Iglo en wat er op tafel komt is steeds eetbaar en regelmatig lekker. Maar het is niet speciaal of verfijnd. Het is gewoon eten.

Dus heb ik niet de pretentie om hier te komen pronken met eetbaarheden om u aan te zetten mijn recept te volgen. Want waarschijnlijk schuif ik liever mijn voeten bij u onder tafel, dan u bij mij. Maar voor deze ene keer maak ik een uitzondering.

We kregen gisteren een bevriend koppel op babybezoek, vergezeld van drie flinke dames die - tenzij Ken van Barbie meetelt - de huwbare leeftijd nog niet echt benaderen. Bij kleuters scoor je meestal met chips en zoo-koekjes, maar ik zette toch graag iets originelers op de salontafel.

Het werd een onverwachte voltreffer. Vandaar dat ik hem even presenteer. Afgeleid hét kleuterrecept bij uitstek, genaamd 'balletjes met krieken'. Met sneeuwmanallures, en bolletjes troef. Handleiding? Niet nodig, dit wijst zichzelf wel uit.