Slaapzak voor een oerbaby

Ik heb wel eens last van enige 'oerreflex'. Om een voorbeeld te geven: mijn moeder stak bij het flamberen de keuken bijna in brand en ik vluchtte naar boven. U leest dat goed: naar de ruimte die zich boven het plafond bevond dat ei zo na in lichterlaaie stond. Erg intelligent, wat u zegt. Een vriend van me benoemde dat later als oerreflex: de apen kruipen bij brand ook in de bomen. Het lijkt me niet echt een zegen, oerreflexen.

Al kan ik dat nog niet met zekerheid zeggen, Zanne lijkt heel wat van dat 'oer' te hebben meegekregen. Ze is nu ruim zeven maanden, maar kan nog steeds naar eten zoeken zoals ze deed toen ze 1 minuut oud was. Ze schudt met haar hele lijfje als een hongerig biggetje, het heeft echt iets van een jong dier, iets wat we bij haar zus nooit zo sterk hebben gemerkt. Ook haar nood aan affectie is veel groter. Ze snuffelt, sabbelt, knuffelt, kruipt met haar neus zo diep mogelijk in je nek, ze voelt aan alles met overtuiging. Slapengaan gaat gepaard met een zoektocht naar zo veel mogelijk zachtheid. Ze heeft een echte knuffel, maar vindt het meeste rust in een slaapzak met lange mouwen, om aan de snuffelen (hoewel men dat hier niet zo graag ziet.)

We hadden een winterexemplaar. Maar in deze Tropische Paasvakantie stond dat garant voor een Plakkezanne in de ochtendstond. Vorig jaar won ik bij Ruimtevisser het boek Cool Baby. De ontdekking van haar blog stond meteen ook garant voor een regelmatige 'dagopkikker', want Ruimtevissers kinderen verkopen praat waar menig stand-up-comedian iets van kan leren. Nu kan ik eindelijk eens laten zien wat ik met mijn verworven boek heb gedaan.

Het hele boek baadt in een soort van 'klinkt-het-niet-dan-botst-het'-sfeer, die uitzonderlijk goed bij mijn gebrek aan geduld past. Doorgaans hou ik zelf nogal van millimeterstiksels, maar de projecten in het boek vragen om wat ruwer werk en maken 'slordig' tot een soort van coole stijl op zich. In het boek staat beschreven hoe je van een in onbruik geraakt t-shirt van jezelf een grappig meisjesjurkje kan maken. De stap naar een slaapzak vergt dan bijzonder weinig denkwerk: één ondernaad om precies te zijn.

Ik vond in het kringwinkelritsassortiment van collega Pernel een bruine rits met een 'zachte onderkant'. Hoera, rits wegwerken aan de binnenkant ook al niet nodig. En ik had geluk wat de maat betreft: een t-shirt van mij heeft met mouw en al net dezelfde totale breedte als een longsleeve van Zanne.

Een uurtje later, uit twee oude t-shirts: een slaapzak.

Wie zou er nu nauwkeurig te stikken in een shirt dat in de was toch al scheef trok? Part of the style! En voor Zanne niets leukers dan snuffelen aan een stof die al enige afgewassenheid vertoont.

Voor wie ook gelukkig wil worden van de kracht van de nonchalance en bovendien wel wat voelt voor het betere recyclagewerk: