Paspop op maat: een familiekomedie

Woord vooraf:

Beste lezer. Ik besef dat ik mezelf, door het bloggen van dit bericht, hoogstwaarschijnlijk oeverloos belachelijk maak. Maar dat betekent dat het u doet lachen. En dat is precies wat het subject van deze tekst met mij heeft gedaan. Dat kon ik u toch niet onthouden, wel? Gelieve me daarom, na het lezen van dit bericht, niet door een andere bril te bekijken. Negeer gewoon dat de schrijfster van dit bericht en ikzelf een en dezelfde persoon zijn. Danku.

Het begon met een mail van mijn moeder, hier ook wel eens Omabetty genoemd. Ze vond op verschillende Duits- en Engelstalige blogs handleidingen voor het maken van een paspop op maat. Dat leek me wel wat. Zeker nu ik, na al het baby- en peutergoed, ook wat kledingstukken voor mezelf op mijn doelijst heb gezet.

Het principe leek eenvoudig doch geniaal:

- trek een spannend t-shirt aan;

- laat je door een kompaan volledig intapen met verschillende lagen ductape;

- laat jezelf, dwars door shirt en tape, openknippen op de rug;

- kleef jezelf weer dicht, vul je op met kussenvulling, en klaar is pop.

Mijn moeder en ik, wij zijn wel te vinden voor enig absurd experiment. Elkaar volledig intapen met montagetape, dat vinden wij even normaal als koffie op een terrasje met bijpassend gepalaver over de (klein)kinderen. Langs de Lidl dus (want daar stond de tape warempel net in aanbieding) en aan de slag.

De stap-voor-stap die onze voorkeur genoot, schreef een strikte tapevolgorde voor. Beginnend met een strakke band rond de middel en een kruis tussen de borsten. En vanaf nu mag u het zich even visueel voor de geest proberen te halen. Iemand (ik verbied u hierbij mijn gezicht op uw gedachtenbeeld te plakken), iemand staat in de woonkamer, gekleed in een t-shirt, ondergoed en verder enkel cellofaan. En iemand wordt door diens moeder band voor band ingetapet met montagekleefband. Bovendien moet iemand de handleiding luidop voorlezen. En die handleiding is in het Duits. En iemand kan geen Duits (en dacht te laat aan Google Translate).

Als ik had gekund, ik had over de grond gerold van het lachen. Maar dat kon niet. Ik was namelijk ingetapet. En ik moest Duitse zinnen voorlezen. En er wierpen zich nog andere problemen op.

Aanvankelijk dacht ik "we zijn nog niet aan het eind van het ontzwangerschapsproces, laten we die buik maar een centimetertje intrekken". Géén goed plan. Want een goede 'taper' besteedt toch wel anderhalf uur (en twee rollen tape) aan een paspop. Niet echt een tijdspanne om je buik continu een stukje in te trekken. Bovendien: wie wil er nu een paspop 'op maat' die enkel kleren oplevert waarvoor je je buik moet intrekken?

Anderhalf uur zoeken naar een evenwicht tussen schuddebuiken, schokschouderen en onbeweeglijk stil staan. Niet eenvoudig. Zeker niet wanneer je moeder beslist om de lagen met stift te markeren (er zijn drie tot vier lagen nodig). En je tweejarige dochter daar een prima bezigheid in ziet. Als Omabetty op de derrière van mijn moeder mag tekenen, dan ik toch ook wel zeker? Liv kraaide de rest van de namiddag 'tekene moeke billen'. Ik hoop dat ze dat de volgende dag op de kribbe niet heeft herhaald.

En toen waren 'we' af. Ik denk niet dat ik me ooit virtueel naakter zal voelen dan na het posten van deze foto. Maar hij hoort erbij. Ziehier het stilleven: 'Omhulsels: moeder en dochter'.

Met karton maakte ik mijn onderkant en de plaats waar mijn armen zijn afgehakt. Voor de vulling gebruikte ik de inhoud van twee oude kussens. Het eerste dat ik open knipte bleek een héél oud kussen: mijn buik, billen en heupen zijn gevuld met echte pluimen. Het 'fashion'-gehalte van de pop werd hiermee helemaal naar de achtergrond gedrongen, ik heb enkel nog het beeld van de 'moederkloek'.

En dan de staander. Omabetty heeft plannen met een oude parasol. Ik demonteerde een staande lamp uit de kringwinkel. Die bleek uit elkaar schroefbaar wat een aanzienlijk voordeel opleverde. Tussen twee van de delen stopte ik een paar oude CD's. Door mijn hele lijf stak ik een kartonnen buis. Op die manier kan de pop rusten op de CD's maar kan ik ze toch heel makkelijk aan- en uitkleden.

Ok, mijn boezem verdient de betere uitblutsbeurt. En het materiaal heeft een hoog Lara-Croft-gehalte dat niet strookt met het figuur van de pop. Maar ik trok ze een katoenen jurkje van mezelf aan. En het paste. Ik mag dan niet in het bezit zijn van een verlichte geest, ik heb nu in elk geval...

... een verlicht lichaam.