Diolen en idolen

De herfst van haar leven, zou ik het durven noemen. Ze heeft een leeftijd waarop velen al de winter hebben bereikt, mijn grootmoeder. Maar het lijkt amper nazomer, hoe zij met haar schup door 'den hof' gaat en de hele familie gezwind van 'patatten' voorziet. Een van mijn grote idolen, 'Mema'.

Tuinieren doet ze in een schort met daaronder een jurk. In diolen, dat is gemakkelijk, dat droogt rap en ge moet dat niet strijken. Maar na een tijdje komt er toch ook wat sleet op. Zeker bij wie al eens 'toeren' durft uithalen in de tuin. (Als daar zijn, de tachtig al ruim gepasseerd zijn en toch nog op/in een gft-bak kruipen en eens springen, om die 'goe vol' te krijgen.) En ze heeft het door, Mema: mooie diolen, die horen niet in de vuilbak. Men kan daar namelijk prima mee recykleren.

Dat gaatje in de voorkant (van een distel? Een fruitboomtak?) kreeg een herfstige camouflage.

Ik kreeg de diolen 'voor kleedjes voor haar achtkleindochters' maar die zullen moeten wachten tot ze achttien zijn, ofzo, of tot ik het rokje beu ben.

Kwam prima uit, die gift! We stonden dit weekend op Petit Bazaar met Van Katoen. En de dresscode was rood-met-zwart. Kleuren waar mijn kleerkast niet heel rijk aan was.

Ik heb geen foto meer van het oorspronkelijk werkkleed. De schaar zat er in, zo'n kwartier nadat ik het kreeg. Neepjes zaten al in het achterpand, het kleed was te lang dus ik recupereerde een beleg uit de onderrand. Een rits was niet nodig want diolen rekken: ik kan het rokje zo aantrekken.

Wie het toch helemaal wil zien: u ziet hier het bovenstuk: maak zelf de mentale reconstructie!