Zingzak

Ik ben niet zo'n voorstander van evenementen die in het leven geroepen zijn ter bevordering van het leeghalen der geldbeugels. Als daar zijn dat met de pompoenen in de herfst. En dat met al die hartjes in februari. Maar ik ben wél fan van tradities. Een jaar of zes geleden streken wij neer in dit dorp en zo maakte ik van dichtbij kennis met het fenomeen 'koekenzingen'. (Jaja, lieve buren, ik weet wel dat het officieel een deel van de stad is. Maar geef toe, dit gehucht heeft alles wat je nodig hebt om te scoren op het Dorpsrapport.) 

Ik kende koekenzingen daarvoor enkel van neefjes en nichtjes die ons als kind ladingen vol zoetigheid bezorgden na hun zangtocht. (Of van hun ouders die dat achter hun rug regelden met onze ouders, ter bescherming der neefjes- en nichtjesmagen en tanden.) Maar sinds ons neerstrijken op deze plaats, maken we zelf deel uit van de gewoonte. Dus zet ik al zes jaar lang lekkers klaar aan de deur. Of neen, al vijf jaar. Want jaar 1 hadden we niet door dat het op oudjaar moest. En jaar 2 waren we het vergeten dus deelden we gewoon doopsuiker uit, oef zeg, die stond er gelukkig nog. En jaar 3 moesten we weg op oudjaarsdag, dus zetten we de koekjes in een emmer aan de deur. We weten nog steeds niet of de richtlijn '1 pakje per zanger' al niet door de eerste passant met plunderen is overtreden.

Maar bon, na een lange inwerkperiode zijn we helemaal mee: aan de deur staat Wims oude speelgoedvrachtwagen klaar, vol lekkers. En dit jaar een nieuwigheid in het geheel: zingende dochters. We hebben daarmee gewacht tot minstens 1 van de twee in staat is luidop een liedje ten berde te brengen. En tot ze alle twee op ordentelijke manier een 'danku' kunnen produceren als repliek op een gekregen koek. Check en check: twee nieuwe koekenzangers die de straten onveilig maken!

Ik ging ten rade bij geboren en getogen dorpsbewoners en het voorschrift zegt: een dichtgestikte keukenhanddoek dient als recipiënt voor de koeken, met aan de bovenkant een lint voor rond de hals. "En je gaat niet overdrijven!" waarschuwde mijn wederhelft alvast. Want mijn wederhelft, die kent mij. Maar och, overdrijven is my middle name en ook dat is een traditie die we moeten eren. Dus maakte ik, euh, 'een soort van dichtgestikte handdoek. (Met een afgeronde boord aan de hals, met hoekjes voor volume onderaan, volledig gevoerd en in de kleur van hun jassen, maar dat zijn allemaal details.)

Op de rug kruisen de linten voor maximaal koekdraagcomfort. En bovenaan flockte ik hun naam. Kwestie van eens kennis te maken met de buren. 

Na vijftien huizen kwamen ze glunderend binnen met de buit. Wie zin heeft in een kop koffie en een babbel: kom gerust langs! Genoeg zoets om erbij te geven.