(Iets wat op het eerste zicht geen) schooltas (lijkt)

Stel, we spelen handwerkquiz, ronde zeven, patronenraden. Ik laat u de patroondelen van dit object zien. Ik durf er mijn knopenvoorraad op te verwedden dat uw spontane antwoord niet 'schooltas' zou zijn... Misschien komt dat omdat ze er, ook in afgewerkte gedaante, nog steeds niet als een schooltas uitziet. Maar dat is wel degelijk waarvoor ze gaat dienen!

Gisteren ging Zanne voor het eerst naar school. Ze vertrok met veel goesting, werd daarna wat overweldigd door de chaos bij het binnengaan en hield het niet droog. En ook niet geheel, laat ons zeggen, geluidloos. Wat me toch even deed slikken bij het buitengaan. Maar ze had een leuke dag en wil met plezier terug naar 'Juffannick'. Dit had de net-voor-school-foto kunnen zijn. Ware het niet dat de tas niet op tijd af was.

Ze zeggen altijd dat je over je eerste het meest beschermend bent. Maar dat cliché gaat voor mij niet op. Livs mijlpalen vind ik leuke gebeurtenissen. Maar als het nu echt zou moeten, dan had ik haar met een gerust hart met de postbode meegestuurd om haar naar de instapklas te brengen. Ze is niet geweldig spontaan bij vreemden in mijn aanwezigheid, maar drop haar ergens alleen en ze trekt haar plan. Kind twee had ik graag met een turfdikke handleiding op pad gestuurd. Dat ze haar drinkbus nog niet zelf dicht krijgt (en dat ze beweert van wel). Dat ze linkshandig is en graag knipt, maar nijdig wordt van gewone scharen. En dat 'hoefouwen' hetzelfde is als 'goed vasthouden'.

Dit werd de echte net-voor-school-foto.
 

Ik stuurde Zanne op pad met grote zus. Met een aftands rugzakje vandeziekenkas. Met de fleurige Charlie die Omabetty voor de gelegenheid in elkaar had gestoken. En met een moeder met een buik vol ongegronde vrees. Want hoefouwen is in de kleuterklas lang niet zo'n imagogerelateerd woord als bijvoorbeeld pipi doen. Als ze wil knippen, vraagt ze doorgaans eigenlijk: "Moeke, krijg ik linkse sjaar, appeblieft?" En een uitgelopen drinkbus is ook geen ramp. Want de bodem van haar schooltas is weinig waterdoorlatend:
 

Die bodem, dat was het uitgangspunt van het hele project. Mijn eerste schooltas hield het anderhalf jaar uit. Eigenlijk ziet ze er nog erg goed uit voor haar leeftijd. Maar een kleutergestalte plus een rugzakje met draaglus is gelijk aan de garantie voor over-de-grond-slepen. En dat is dan weer rechtstreekse aanleiding voor prachtige gaten in de bodem. Dus ging ik op zoek naar iets dat beter bestand was tegen de rasp der asfalten speelplaatsen en kwam ik uit bij de plastic mandjes van Koziol.

De tas is eigenlijk een potje zonder bodem, met aan de binnenkant twee lintjes die ik rond het handvat van het mandje knoop.
 

Aan de buitenkant zie je daar niet meer van dan een klinknagel. De tas kreeg een haakje voor Zannes klaslabel. De rug is verstevigd met een dikke laag schuim. Met dank aan Kir, die net een boekentas ontmantelde en de versteviging recupereerde. Door die zachte binnenlaag voel je op de rug van de tas niet waar het mandje begint, wat essentieel is voor het draagcomfort. De rest van de tas is verstevigd met knutselrubber, twee lagen in het deksel en het front, 1 laag in de zijkanten. Ging prima, is stukken goedkoper dan de Fast2Fuse die ik voor Livs rugzak gebruikte en verwerkte ook makkelijker.
 

De draagriemen bestaan uit 1 lang lint dat bovenaan een bocht maakt en zo een lus vormt.
 

En dan dat deksel. Tja. Dat kwam zo. Ik vind de fase waarin de vorm van een naaisel bepaald wordt altijd de leukste. Het 'denken in papier'. Het broodmandje uit Zo Geknipt kwam zo tot stand. Het is het plezante aan stoffigami. En ook nu zat ik weer met stevige grote stukken papier rond dat plastic mandje te draaien. Toen ik een soort van cilinder had, zag ik plots: hé, als je dat boven dicht vouwt krijg je een soort van pillow box! Lijkt me een handige manier voor een kleuter om een tasje te openen. En zo geschiedde.

Als Zanne het deksel open zet heeft ze een zee aan overzichtelijke ruimte.
 

Want onze kinderen slepen, helaas, best wat mee naar de kleuterklas. Een opvangbrooddoos, een gewone brooddoos, twee koekendozen, een fruitdoos en een drinkbus zijn de minimumbezetting van die tas. Dat kan er allemaal vlotjes in.
 

Dichtklappen gaat met een flapje en een magneetknoop.

Over de grond slepen is niet erg. In het meest ideale geval in mijn hoofd, ziet de tas er volgend jaar nog tiptop uit en moet ik eventueel een afgesleten mandje vervangen. Over de grond slepen is trouwens moeilijk: de tas is dik en kort, dus Zanne moet al door de knieën om het asfalt te raken. Alleen die lange linten. Die worden vast wel eens in een plas gesopt.
 

Et voila, ons gezin is luier-af en peuter-af. Eens denken welke hobby ik me nu kan verzinnen!

Stof: Kokka bij Sew Mama Sew (die helaas aan het uitverkopen is). Maar je vindt de stof intussen ook bij Bambiblauw.
Metalen fournituren: Liel