Halterjurk voor tonnetjes

Eén uur in de week zit ik neder en doe ik niets. 

Correctie: een uur per week zit ik neder, doe ik niets en denk ik niet na over wat ik eigenlijk allemaal nog zou moeten doen. Gezelschap: de moeders van zeven van Livs klasgenootjes, met wie ze dat uur samen turnt. Locatie: de nette maar een beetje uit-zijn-tijd zijnde cafetaria van de plaatselijke speeltuin. Alwaar het cliché bewaarheid wordt dat je als inwijkeling mensen leert kennen zodra je kinderen naar school gaan. Er moet werkelijk iets zeer ernstigs gebeuren, (bijvoorbeeld het instorten van de cafetaria in kwestie), om me van die afspraak te doen afzien.

We praten, over die kinderen. We drinken koffie of gele limonade, met centjes die we bij elkaar leggen in een door de zorgvuldigste onder ons bewaakt portemonneetje. En, zo gaat dat als er een virus zich hardnekkig over vrouwelijk Vlaanderen verspreid: we wisselen naaipatronen uit.

De mama van Lore, een van de acht turnkameraadjes, was op zoek naar een halterjurk voor haar dochter. Ik diepte een herinnering op uit de krochten van mijn bloggeheugen en klopte aan bij Mie. Wiens dochters toen de maat hadden van Lore en Liv, die, hoewel even oud, toch een aantal centimeters schelen.

Ik ging zelf meteen aan de slag, want het zijn heerlijke zomerjurkjes-in-een-handomdraai. Om de bleke stof wat te breken draaide ik voor de linten de belegkleur naar boven.

En maakte ik twee groene elastiektunneltjes op de rug.

Ik moest bij de eerste pasbeurt heel erg mijn lach inhouden. Liv heeft nogal een 'tonnetje'. 't Is geen papdik kind, maar ook geen ranke den: ze heeft brede schouders, stevige armen en benen en haar ronde billen zijn reden waarom ze nog niet zo'n beste vriend is van broeken met een gulp: ze trekt die niet los over haar heupen naar beneden.

Dus zo'n losse zomerjurk (in een flinterdunne stof die ik van haar kreeg) dat zag er met zo'n vooruitgestoken tonnetje bepaald lachwekkend uit. Niet getreurd! Success is not final, failure is not fatal: it is the courage to continue that counts, zei Winston Churchill. En the courage to continue zat hem in een simpele elastiek in de taille.

Enige frons in de heuplijn is rolletjescamouflerend, dat weet elke rolletjesbezitter! Hoewel ik moet toegeven dat het in dit geval eerder accentueert. Maar geloof me vrij: het is beter dan het origineel.

Bovendien is het jurkje op deze manier surrogaat voor een kledingstuk waar ik erg van hou maar beter niet koop: halterjumpsuits in katoen. Liv is, hoe zal ik het zeggen, een trage beslisser wat betreft toiletbezoek. Dus als ze moet, dan moet ze. Geen denken aan dat ze zich dan eerst nog eens uit een broekpak zou kunnen hijsen. Maar door de combinatie frons + halter komt dit qua effect wel in de buurt, vind ik.

Eigenlijk moet de hals nog iets strakker geknoopt. Maar een tweede fotosessie was geen optie. Voor wie me altijd vraagt: 'hoe doe je dat toch, je kind zo laten poseren?'... Misschien viel het u al op, het was alsof ze me deze keer wilde vertellen: those days are over, moeke!