Iedereen verdient een jas

Als u de voorbije weken weinig nieuws onder deze blogzon zag verschijnen, kwam dat omdat ik 'ergens' in huis nadacht of ik 'iets' nu zou weggooien of niet. Ik hield najaarspoets, grote opruim. Op twee weken tijd had ik min of meer letterlijk elk ding dat wij bezitten in mijn handen. En stelde ik me vragen bij het aanwezigheidsrecht in huis van het desbetreffende object.

Zo passeerde ook heel wat Kind&Gezin-lectuur mijn nietsontziende oog en belandde op de uitwuifstapel. Babyvoeding, babyverzorging, het zal me - op een occasionele oppasbeurt na - worst wezen vanaf nu. (Of tofu, want worst zal me ook worst wezen.) Voor we met de hele handel richting kringwinkel trokken, polste ik bij mijn naasten of iemand nog interesse had. "Borstvoedingshandboek, iemand?", vroeg ik, met een schuin oog op de bollende buik van mijn zus Linde. "Dat belandt op een stapel, maar ik lees het niet hoor!" antwoordde ze. En ik kan haar geen ongelijk geven. Een beetje basis kan geen kwaad maar je kan het ook perfect al doende en met een fikse portie boerenverstand aanpakken.

En toch denk ik dat Linde wel iets zal hebben aan 'Het leuke mamaboek' van Lobke Gielkens. Als alle babyboeken melk zijn, dan is dat boek de slagroom. Om maar eens de borstvoedingsdooddoener te gebruiken die K&G steevast uit de kast haalt bij goed groeiende baby's. Pas op, niets tegen die organisatie hoor, ze leveren goed en nuttig werk! Maar het boek van Lobke is, laat ons zeggen, wat luchtiger. En verteert misschien wat vlotter voor een maag die grotendeels door een uitdrukkelijk aanwezige buikbewoner wordt samengeduwd.

Ik maakte er een boekenhoes bij, een recept uit Zo Geknipt! Het boek heeft zelf al een mooi kaft, maar je weet nooit welke babynevenproducten daarop belanden.

We kwamen er zowaar oude bekenden in tegen!

En volledig assorti maakte ik een winterjasje voor een notitieboekje. Want al zie ik in mijn zus (net als in mezelf) niet de allergrootste zwangerschapsdagboekenbijhouder, een klein beetje geschiedenisschrijving bij de komst van een baby kan geen kwaad. En op den duur weet je toch niet meer uit welke kant van je lijf die slagroom nu weer kwam.

Stofjes, kralen en lint: De Banier

Oh en, nu u hier toch bent, iets totaal anders! Indien u Pinterestfan bent, doe ik gaarne even beroep op uw hopelijk bereidwillige medewerking. Trouwe lezers kennen misschien nog De Lelijke Zetel. Het zitmeubilair ten huize Leven met Liv stamt uit de tijd dat wij jong en dartelend waren en zo snel mogelijk een appartementje wilden vullen met spullen van Onstwee. Liefde is blind, dus dat gebeurde met weinig oog voor het kakofonisch effect van die verzamelactie. Gevolg: wij zijn niet zo'n fan van de esthetische kwaliteiten van onze zetel. Hij zit/ligt/slaapt goed. Maar je moet je ogen dicht doen. En bovendien: de najaarspoets zorgde ook voor verplaatsing van meubilair, en de Lelijke Zetel blijkt niet te passen op de plaats waar hij terecht zou moeten komen…

Op zoek naar vervanging dus. Een paar weken geleden was ik in een winkel voor een uiteenzetting en daar spelen ze Pinterest Safari: de aanwezigen van die avond kunnen een (stuk van) een zetel winnen. Of ander moois. In elk geval: tot 27 november 12u verzamel ik likes op Pinterest. Heeft u een Pinterestaccount? Klik door, schenk mij uw like en ik schenk u mijn eeuwige dankbaarheid en misschien binnenkort virtuele koffie vanuit een mooie zetel! (Edit: de wedstrijd is afgelopen en eeuwige dank is uw deel: weg met meneertje Lelijk Geel!)