Het leven is - nog even - een sprookje

Ze is vier. En sinds ze vier is, is ze 'bijna vijf'. Zo gaat dat als je nog nooit 'een nieuwe voordeur' hebt gekregen en je levenshuis nog vrolijk opendeur speelt voor alle indrukken die het bereiken. Op donkere dagen durf ik wel eens te beseffen dat een deur aan zo'n levenshuis, een deur die maar af en toe open gaat en niet meer elke indruk gulzig ontvangt en een plaats geeft, gebouwd wordt op basis van teleurstellingen. En vorm krijgt door het besef dat de wereld niet zo lief is als je dacht toen je hem binnen wandelde. 

Vier jaar, bijvoorbeeld, dat is de tweede kleuterklas en de start van de verjaardagsfeestjes. In veel klassen: de start van het besef dat niet alle kindjes 'naar het feestje mogen'. De start van de hartenbrekerij, voor kleuters én hun ouders. Ik ben ook niet zo naïef dat ik denk dat je kind ver komt als je elke teleurstelling voor zijn of haar voeten wegveegt of compenseert. Een beetje deur doet je weerbaar in het leven staan. Maar af en toe kan het geen kwaad om wat omzeilwerk te doen, zeker als er nog andere voordelen aan verbonden zijn! 

Zo riepen wij met alle ouders van Livs klas de klasverjaardagsfeesten in het leven. Vier feesten op een jaar, voor de jarigen van dat seizoen, en de hele klas mag komen. Spelletjes en lekkers en allemaal samen spelen, géén cadeautjes, géén lijstjes met jij-mag-wel-en-jij-mag-niet: gewoon feest. En ze genieten ervan!

Gisteren vierde de klas Sprookjesstyle en wie zin had mocht zich verkleden.

Liv had zin. (Ook in poseren met behoorlijk wat show.) Het was even zoeken naar de juiste sprookjesfiguur. Ze is bang van zowat alle sprookjes. Maar bij Roodkapje slaagde ik erin om het enge deel vliegensvlug te vertellen en het happy end in veel geuren en kleuren uit de doeken te doen. Waardoor Liv voor het eerst van haar leven een sprookje uitluisterde en voor Roodkapje koos.

Boordstof, een restje dekbedovertrek, wat pomponnenband en een stuk (gelukkig voorradig ) roodkapjesstof werden met de overlock in een mum een rokje.

Voor de cape nam ik de kap van een trui en de rest van de dekbedovertrek. Ik tekende de halslijn over, en daar zette ongeveer 4/5 van een cirkel aan vast. Een knoop, een overtrokken elastiekje en hup, daar was het 'kapje' in roodkapje.

De Sint wist van het sprookjesfeest op til en bracht een mandje. Omdat cadeautjes niet bij het concept horen (oef) vulden we het mandje met papieren appels, met een bedanktekening voor de jarigen.

Het verhaal wil dat Liv dat mandje de hele namiddag trouw heeft vastgehouden. (Al zit de boodschapper van die legende niet verlegen om een grapje meer of minder en weet ik niet of ik het moet geloven.)

Volgende feestronde zijn wij mee aan de beurt. Ik heb er nu al zin in, en Liv ook!