Krijt

Ik sta wel vaker in het krijt bij mijn omgeving. Niet in de 'geldelijke schulden'-betekenis van het woord, voor u me naar bemiddelingsinstanties doorverwijst. Op een occasionele vergeten soepmunt in de eetzaal geen zware klachten op dat gebied, dus dat volledig terzijde. Wat ik bedoel is: ik heb altijd wel een lijstje van mensen die iets voor me hebben gedaan en die ik daar graag nog voor wil bedanken. Op een of andere manier. En op zich is daar niets mis mee en kan je tal van voordelen verzinnen die verbonden zijn aan 'beroep doen op je omgeving': we zijn allemaal een beetje LETS-ers. Zo lang je de juiste bordenwisser vindt voor het krijt, blijft de weegschaal in balans.

Deze keer stond mijn schuld in vrolijke kleuren op haar muur gekalkt. Mijn grootmoeder werd onlangs 90 en de (klein)kinderen wilden haar verrassen met een stamboom in beeld: een verzameling van gezinsportretten. Dat leek me niet echt een job voor de zelfontspanner in de woonkamer. Dus ik stapte schaapachtig naar Missy N, die een onderlegd autodidact is wat betreft het aftasten van de grenzen van haar Canon. Trek er haar blog maar eens op na. Of Missy een poging wilde wagen om mezelf, mijn wettige echtgenoot en de twee voortbrengselen uit die overeenkomst op 1 beeld te vatten? Missy wilde, Missy deed, en toont u zelf het resultaat! 

Wij een fijne microherfstwandeling en een mooie fotoreeks om grootmoeders muur mee te sieren? Missy een trui!

Tijdens dat plezante herfstmoment viel me al een idee te binnen om haar te bedanken. Om beweeglijk te zijn tijdens het fotograferen zijn veel kleren niet zo'n goed idee. Maar 'niet al te veel kleren' dat geeft koude vingers: wij droegen jassen en sjaals maar de fotograaf had het maar frisjes. Met een vers opgedane duimgatenervaring dacht ik oorspronkelijk aan postbodehandschoenen. Tot ik de duimgatentrui van Zanne liet zien en Missy reageerde: "Zó zonde dat die stof niet ergens per meter te krijgen is, ik had er exact dezelfde trui voor mezelf uit gemaakt." Ha! Dat noemen we dan 'de onbewuste pap in de mond der cadeautips.' 

Ik had nog net genoeg van die stof voor een hoodie voor Missy, en een hoodie voor de zoon van mijn partner in crime. Want naast (de basis voor) een patroon en een gezellige hoodiemaakavond, leverde Crea Kir me ook maattips live van op zeeweekend. Alwaar ze tijdens Missy's wandeling, als een dief in de namiddag, in diens garderobe kroop en truien begon op te meten. Omdat ik heel hard vreesde dat ik de boel had verpest, lees, te klein had gemaakt. Want hoe nonchalant ik ook aan het project begon, af en toe kreeg ik toch wat angstzweet bij het idee 'voor de kleerkast van een ander'. Maar oef: hij past toch.

De stof was dus snel gekozen, de basis voor het patroon is dat van een fleecetrui uit een oude Ottobre en aan de mouwen werden het duimgaten. Dat Missy dat wel kon appreciëren wist ik nu wel zeker, omdat ze het, nog voor mijn mouwen af waren, zelf vertelde. 

Naar voorbeeld van een hoodie die ik zelf heb, liet ik het achterpand een stukje doorlopen in het voorpand waardoor de zijnaad wat naar voor verschoven wordt.

Dat geeft niet alleen optische het effect dat je in 'vooraanzicht' nog wat zwart van het rugpand ziet, het is ook functioneel. Ik wilde namelijk steekzakken voorzien, en als die echt in de zijnaad starten moet je altijd een beetje 'zoeken naar de ingang' als je ze wilt gebruiken. Nu ze iets meer vooraan starten, schuif je je handen er blindelings in. Lekker warm.

De boord onderaan had wat breder gemogen, maar Missy verzekerde me dat ze haar eigen overlock ter hand zal nemen om daar een mouw aan te passen.

Ik krijg het warm telkens ik mijn computer aanzet en naar mijn kroost en man op de foto op mijn bureaublad kijk. Dus  bracht ik Missy hopelijk wat warmte voor tijdens haar volgende buitenshoot!

Dankjewel voor de hoodiefoto's, Yonashi!