Riet en De Projecten

Het is sterker dan mezelf. Ik ben de ja-zeg-kampioen. En dat is meestal niet omdat ik geen neen durf zeggen. Het is omdat ik geen neen wìl zeggen: de uitdagingen rollen in mijn vizier, kleuren mijn leven en, (of beter, maar), zijn niet zo lief voor mijn lijf. 

Ik heb nooit anders geweten. Van een caviakot tot een stoeltjeslift voor de Barbies van mijn zus. Van een theaterwaardig arsenaal Kulderzipkenkostuums en talrijke andere projecten voor de Chiro, tot een studie waarin het ene project het andere overlapte. Van een bricolagetrouwfeest met anderhalf jaar voorbereiding, naar een kind of twee. Van kroost naar een blog, en toen begon het pas goed: van een blog naar allerlei neveneffecten. En altijd hetzelfde liedje: dagen, weken, maanden vrije tijd die die naam niet krijgen mag. Een hoofd dat non-stop draait. Een ademhaling die non-stop te hoog zit en die omgekeerd evenredig is met een mij parten spelende bloeddruk. (En een moeder die me op het hart drukt te luisteren naar mijn lijf. Maar die zich zelf geestdriftig laat verleiden tot opeenvolgende knotsgekke avonturen.)

De mindmaps en moodboards mogen nog zo strak zitten als mogelijk. De timing mag nog zo ruimschoots gehaald worden: elk project kruipt in mijn rug, in mijn nek, in mijn hoofd. Niks te dipje of block of pijn aan mijn goesting: mijn hoofd wil mee, mijn lijf zegt nee.

Een van de toch wel meest in-het-geheugen-gegrifte neveneffecten van dit blog blijft Van Katoen. Voor wie pas na 14 april 2012 naaiblogland binnen duikelde: Van Katoen was een handwerkevent met workshops, een beurs, een naaimarathon en een buitenproportionele winkel met handgemaakte spullen, allemaal ten voordele van Annick for Kenya. Breek mijn mond niet open. Of ik doe u tot vervelens toe opnieuw het relaas van die dag waarop er 4.000 man langskwam om mee te beleven wat Ons Project van dat moment was.

Maar af en toe kunnen wij een reünie wel verdragen! En al helemaal als daar een extraatje aan vast hangt. Twee jaar geleden werd het VanKatoen-team op die handwerkhoogdag gekleed door Who's That Girl. Misschien weet u dat nog. Die keer toen ik aankleedpopje speelde. Of we zin hadden om langs te komen voor een presentatie van de nieuwe collectie en ons en passant eens in het nieuw te steken? Wij waren al lang blij dat de dames van WTG erin sloegen om ons met het team nog eens bij elkaar te krijgen, dus zeiden zeker geen neen en zakten af naar Gent.

We sloegen een praatje met Madame WTG herself. Over de stukken. Over de speciaal voor WTG ontwikkelde stoffen. Zo'n verhalen met geestdrift die recht vanuit de buik komen, dat geeft energie. Wij combineerden en pasten en ik ging naar huis met een zakje vol goodies aan de hand, een hoofd vol inspirerende verhalen en met de zomer rond mijn benen: welkom nieuwe rok!

Vandaag gaf ik datzelfde hoofd de rust die het broodnodig heeft in volle boekentijd. Ik nam een boekloze snipperdag. Kroop na het opstaan gewoon terug in bed. Lummelde wat, ruimde wat op. Probeerde aan trivialiteiten te denken, of gewoon aan helemaal niets. En koos tenslotte voor echte me-time: iets maken voor mezelf. Zonder na te denken of het wel uitlegbaar en universeel maakbaar was voor een boekenpubliek. Welkom nieuw shirt.

Het rokje zit heerlijk. 't Ziet eruit als katoen maar er zit behoorlijk wat stretch in: dat wordt mijn zomerfavoriet. Wie alvast wil weten wat de collectie van WTG nog brengt dit jaar, krijgt af en toe een sneak op hun Pinterestpagina. 

Voor het shirt gunde ik mezelf vandaag twee uur en ik klokte af op ongeveer anderhalf. Ik hoorde in elk geval maar 1 keer het nieuws op de radio. Een variatie op deze, maar met iets meer vorm aan de hals. Het stofje stak ooit mijn ogen uit op Oons blog en werd voor me meegebracht. De knoopjes vond ik, oh nostalgie, in de knopengrabbelbak op Van Katoen.

En toen was ik het prutsen-voor-mezelf-dagje nòg niet beu en maakte ik wat schetsboekjes. Eerst hield ik een vruchteloze zoektocht naar een boekje zonder de woorden 'lijntjes', 'ruitjes' of 'belachelijk duur voor wat het is' op zijn CV. Toen herinnerde ik me een inbindmachine in ons waskot. En ging ik aan de slag met het erg mooie mapje waarin de WTGvoorstelling stak als kaft, en met her en daar verzameld grafisch moois, om mezelf tussen het schetsen door te plezieren.

Zoals scheursels uit de immer prachtige seizoensbrochures van de Kopergietery, van de hand van Julie Tavernier.

Of een spreuk uit een verdwaalde Ouders van Nu.

Werd mijn draaiende hoofd beter van mijn boekvrije dag? Ik heb er in elk geval even van genoten.
Is mijn nek nu los? ... Tja.
En hoe komt het dat ik mijn gezicht niet laat zien? Euh, 't is nog steeds nogal walrijk.

Maar mijn kleerkast is er goed mee gevaren... en kijk, ik ben een wrak, maar een vrolijk wrak. Projecten, I ♥ it!