Haar tas, uit Mijn Tas

Ik ging op bezoek bij mevrouw Fynn. Die samen met Elisanna ‘kersvers auteur’ op haar naamkaartje mag zetten: hun boek Mijn Tas ligt nu in de winkel. Mevrouw Fynn woont binnen mijn vertrouwde bewegingscirkel, dus ging ik langs voor een boek-met-krabbel. 

Ik weet niet veel. Maar dat een boek schrijven wat voeten in de aarde heeft, dàt weet ik. Dus ging ik die nieuwbakken verzameling naaigeluk met veel plezier en groeten halen bij een van de schepsters. Mijn dochter, die mij al tegenkwam toen ze vijf jaar geleden haar ogen nog niet eens open kreeg, blijkt me intussen wel een beetje te kennen. Leid ik af uit volgende conversatie:

Zij, in pyjama klaar voor bed en jufferig met haar vingertje zwaaiend: “Wat ga jij doen?”

Ik: “Een boek halen bij een mevrouw.”

Zij, gespeeld-achterdochtig en ook wat bemoederend: “En ga jij daar ook een beetje mee babbelen? Jaja. Ik weet dat wel. Jij bent toch een echte babbelmama hè!”

En ze kreeg gelijk. Want mevrouw Fynn, dat was alweer een ontdekking van charmant gezelschap in naaiblogland. En zo boekbabbelen, dat kan wel even duren. "Dat ik er waarschijnlijk niet snel iets mee zou doen, met het boek", excuseerde ik me alvast. "Dat er ook snelle makkelijke dingen in staan", werd me verzekerd! De clutch Tilly bijvoorbeeld, die zou snel in elkaar zitten.

Maar ik was al lang verkocht aan Leonie...

Dus nam ik een - wederom zeldzame - ZoGekniptPauze en naaide ik een Leonie. Voor mijn moeke, u misschien ook gekend als Omabetty. Want dit bericht deed me nadenken over het laatste naaisel dat ik voor mijn moeder fabriceerde. En ik kon, met schaamrood op de wangen, echt niets bedenken. Niets. Zou ik nu echt nog nooit iets gemaakt hebben voor diegene die mijn hand vasthield bij mijn eerste steekjes? Ik besloot er niet te lang mijn hoofd over te breken en gewoon aan de slag te gaan.

De stoffenkeuze werd bepaald door een feest in het verschiet: op mijn moeders agenda staat het huwelijk van de dochter van een vriendin, en ze showde me pas haar outfit. Vooralsnog handtasloos. In donkerblauw met wit. Voila, meer moest ik niet weten.

Ik plande allerlei accentjes die ik gaandeweg schrapte. 'Less is more' vind ik het handelsmerk van zowel Elisanna als Fynn, dus ik ging voor een super eenvoudige kleurencombinatie: donkerblauwe (moeilijk te fotograferen) stof met een witte riem. Eenvoudig en mooi, hier op mijn favoriete schuine muurtje.

Voor de voering gebruikte ik een stofje uit de sew-bee-do reeks van Veritas. Ik voegde wel een binnenzak en een sleutellintje toe.

Niet dat de tas zo gigantisch is dat je er je sleutels in zou verliezen. Maar het is een knipoog naar mijn moeder, wiens sleutels steevast over een aanzienlijke portie zigeunerbloed lijken te beschikken...

Merci moeke, om altijd en in alle omstandigheden mijn moeke te zijn!