Welkom herfst

Ik beken. Er staat, vanaf vandaag, officieel een grove leugen op mijn blog. "Riet handwerkt voor zover draden al stof zijn geworden. Lees: naait en is niet het type dat het geduld heeft voor breien en haken," vertel ik u op de voorstellingspagina. 

Wel, dat klopt dus niet meer. Of toch: 'geduld' prijkt nog steeds niet bovenaan op mijn talentenlijstje. Maar dat weerhield me er deze keer niet van te starten met een bol wol en te eindigen met een echte, draagbare, zelfgebreide muts.

Warempel.

Vergeef me dus die leugen! Ik kan het uitleggen: het is niet mijn fout, ik was dat niet van plan, ik werd erin geluisd! Het komt allemaal door Rita van Veritas. Ik mocht op bezoek in het hoofdkwartier van Rita en haar collega's, om een blik te werpen op de najaarscollectie. Ik deed daar zeer plezante experimenten met een sjaal en opstrijkbare studs. Gluurde in het creatieve hoofd van stofontwerpster Maaike Boot. Zag hoe haar reisinspiratie inktschetsen werden en hoe die schetsen op ♥ stoffen belandden. (Ook op flanel, hou het in de gaten!) En toch nestelde ik me, tot mijn eigen verbazing, het langste in de wolhoek.

Ik kan niet breien! Echt niet. Eerdere pogingen strandden telkens op een oncontroleerbare okseldans. Ik mag dan behoorlijk handig zijn met de naaimachine: die lange breipriemen vinden onder mijn totaal verkrampte oksels nooit de rust die een breiwerk nodig heeft.

Ik wilde dus snel de wol voorbij. Vriendelijk knikken en doorlopen naar de hoek waar ik voor gekomen was: de stofjes. Maar de vriendelijke bemanningvrouwing van de wolhoek lokte me in de val. "Of ik ook zo'n muts wilde," vroeg Rita, terwijl ze me een kleur liet kiezen uit een reeks pakketjes. Voor ik het wist, zat ik te breien.

Ik kreeg geruststellend okselnieuws: geen priemen maar een rondbreinaald als equipment voor deze klus. Ik ging aarzelend aan de slag. Rita supporterde enthousiast. Ik breide stuntelig een rondje ... beet geconcentreerd op het puntje van mijn tong ... leerde 'terugbreien' bij een fout ... bracht mijn buitensporige hoofdomtrek ter sprake en voegde wat steken extra toe ... en toen was ik vertrokken!

Ik geef toe: ik voel me hier een beetje als een achtjarige die apetrots zijn tekening toont aan een gerenommeerd kunstenaar en naar een aanmoedigend schouderklopje hengelt. Want uw breisels zijn vast versierd met ingewikkelde kabelpatronen, of gerijstpapsteekt, of zo regelmatig als het leven van de secondewijzer van een atoomklok.

Maar ìk maakte een muts...

... en ìk ben er blij mee!

Een mutskit bevat, naast een bol wol en een werkbeschrijving, ook een heerlijk zachte pompon. Pomponnen maken lukt me zo ook wel, maar dit ziet er net iets vrouwelijker uit.

Het geheel zit in het type plastic tasje dat mijn dochters steeds meteen in beslag nemen als kleuterhandtas. Zo'n mutspakket lijkt me ook een prima verjaardagsfeestpresentje voor een handige tiener.

Dat zilveren labeltje, vraagt u, of dat er ook bij zit? Wel, euhm. Neen. Daaronder zit, laat ons zeggen, een schoonheidsfoutje waar je niet naast kon kijken.

Maar hé, gelukkig is een streepje bling best trendy op dit moment en verkoopt Veritas ook lintjes. De bijpassende Veritashashtag luidt eigenlijk #howtocreate, maar in dit geval vond ik mooi mijn redding in hun #howtocustomize!