Yes, she can!

What to do on a rainy day? De naaimachine in gang trappen vind ik op zo'n (en andere) dagen nooit een slecht plan! De omstandigheden waren gunstig. (Als in: alle droogrekjes vol versgewassen, nog niet plooi- of strijkbare was). Mogelijke stoorzenders waren tot een minimum beperkt. (Als in: de dochter die zichzelf het minst goed kan bezighouden, was opgevorderd om een zusloze Anna van een Elsa te gaan voorzien. Een taak die door de dochter in kwestie met overgave en veel plezier wordt vervuld.) En toen piepte er een stemmetje naast de ratelende overlock: "ik wil naaien!"

Vorige week belandde Livs voet voor de eerste keer op de pedaal van mijn naaimachine. (Bewust, wil ik zeggen. Want die ene onbewuste keer tijdens het inrijgen van mijn overlock weet ik ook nog goed.) Het 'ging haar goed af'. Ze maakte een zakje voor de oorbellen die ze voor haar verjaardag kreeg. En ik moet zeggen dat ik al ooit initiatie gaf aan volwassenen die aan het concept 'stikken op stiklijn' een vrijere interpretatie gaven. (Al kan dat ook aan de kwaliteit van de machine liggen: nog maar eens een pleidooi voor 'beter een goede tweedehands dan een machine uit de supermarkt.')

Dus ik dacht kom, ik waag het erop. En vroeg: "wil jij een rokje maken?" Het enthousiasme was aanvankelijk minder dan verwacht. "Neen. Lore van mijn klas bestelde bij mij een paardenjurk voor de zomer en een met bloemen voor de lente, ik ga een jurk maken." Maar na enige onderhandeling (en de belofte op veel zwier) werd het toch een cirkelrok voor zichzelf.

Mijn aandeel: patroontekenen, strijken, overlocken. Vooral die laatste twee leken me nog een brug te ver voor een zesjarige. Haar aandeel: patroon overtekenen en stof knippen...

.. in opperste concentratie...

... stikken op 1 cm (waar het streepje staat moet de speld eruit)...

... en zigzagzomen.

Tijdens haar bezigheden deed ik niet veel meer dan foto's nemen... en vertederd zijn en blinken. Want die allerschattigste voet, die op niet al te ergonomische manier op de pedaal belandde, had de boel verbazingwekkend goed onder controle. Tijdens de (in haar ogen kilometerslange) zoom deed ik verder met mijn eigen stikwerk. Gezellig aan de ateliertafel: we moesten er samen om glimlachen.

Haar beloning was: de zwiertest.

En een uitleg rond het concept bloggen en het feit dat ze zelf de styling voor haar rekening mocht nemen. Wat resulteerde in rode lipstick en diamanten in haar ooghoeken...

... verzonnen situaties als daar zijn "we doen of dit mijn naaiboek is, jij moet dat dan opschrijven!"...

... en het gewillig verzinnen van poses die ze nooit uit de kast wil halen als het gaat om iets dat ik zelf maakte.

De juf keurt en knikt.

Enige plooitjes aan de tailleband krijgen van mij een mantel, geduld en heel veel liefde. (Want ik hàd haar natuurlijk ook met iets recht-op-recht kunnen laten starten.)

Oh happy days. Lang geleden dat ik het label 'Livs eerste keren' nog eens kon bovenhalen. Maar deze keer is voor mij een even groot feest als haar eerste stapjes. Vanaf nu heb ik gewoon een naaiclubje... in mijn huis!