Clean desk voor kleuters

Wij gingen naar Brigitte Kaandorp, vriendin Anneke en ik. Want wij hebben zo nu en dan een heel zwaar leven, en dat verdient een gepaste soundtrack. Bovengenoemde had het ook over het ANWB-echtpaar. U misschien niet gekend, maar check even het filmpje. Vanaf nu is “Tja, ik ben dan ook geen ANWB-vrouw” voorgoed ons standaardantwoord op alles wat fout loopt in het leven, door toedoen van onze eigen graad van ongeorganiseerd zijn.

Maar daarover gaat dit blogje niet. Integendeel. Ik presenteer u net met fierheid wat er gebeurt als het ANWB-virus je plots bij je nekvel grijpt. Ik kreeg dit weekend een slag van de zwabber. Met een acute drang naar lenteschoonmaak als gevolg. De speelhoek werd het target van mijn schoonmaakwoede, en dan krijg je dit:

Een kleine situatieschets: wij wonen in een bel-etagehuis en dan is het gelijkvloers meestal garage en de eerste verdieping meestal leefruimte/keuken. Maar wij verbouwden ons gelijkvloers tot een naaiatelier/speelkamer. (With room for a pingpongtafel for meneer, was de bedoeling. Maar zo'n tafel kan dus blijkbaar werkelijk verdrongen worden door te veel stof.) In praktijk kwam ik meestal pas in dat atelier als de kinderen in bed lagen. En bleken de kinderen meestal te spelen in de woonkamer. Dus draaiden we de boel om en kregen de meisjes hun speelhoek bij de eettafel. En maakten we een zithoek aan het atelier. Bij het koken spelen zij in mijn buurt. Na bedtijd verhuizen wij een verdiep lager.

Mijn mooie ingebouwde nis - voorzien voor boeken in de leefruimte - werd dus... een spelletjeskast.

De speelhoek is een ikeahack.

Een plank, wat latjes hier en daar en de typische platenkasten als speelgoedkast. Maar dan zonder de stoffen bakken van Ikea, want die zie ik niet graag. 't Is een combinatie van de bakken van 3 sprouts en iets blauws uit de plaatselijke doe-het-zelver.

Opruimwoede dus. Met zo'n open-en-bloot speelhoek erger je je al eens aan overmatig veel schreeuwerig speelgoed, al jaren niet meer up-to-date qua leeftijd. Dus het was eens nodig. Ik deed aan grondig sorteren, geholpen door mijn viltstifttestteam. Dat tweekoppige team is nog even analfabeet, dus we deden van visuele ondersteuning van de orde. Met schrinkelpapier maakte ik tagjes voor aan elke doos of bak. En voor u denkt dat ik een tekentalent ben: Google was mijn vriend. Met dit sjabloon krijg je netjes twee tagjes uit een schrinkelblad. En dan is het zoeken naar afbeeldingen die je kunt overtekenen. Zoektermen als 'vector' helpen je soms aan een mooie zwart-wit lijntekening die heel makkelijk over te trekken is.

Voor dit bijvoorbeeld

of voor dit.

Soms helpt de zoekterm 'kleurplaat'. En soms moet je het doen met een afbeelding waar je dan zelf maar wat van bakt. Nog nooit een vectortekenaar die aan een breiring dacht, duidelijk.

En het zijn uiteraard de meest moeilijke tekeningen die krom trekken in de oven en daarna met een good old fashioned stratenatlas moeten gecorrigeerd worden. 

De meisjes doen al de volle twee dagen hun best. Sorteren met de tongpunt uit de mond, en plots meer oog voor speelgoed dat al jaren verstopt zat tussen... ander speelgoed. Zoals een goed bewaard gebleven collectie aan werk- en oefenboekjes die ze tegen serviceflattijd nog niet weggewerkt zullen hebben.

Wat denkt u? Is het eisen van elke avond clean desk in de speelkamer een overdreven trek van een ANWB-vrouw? Ik laat het in het midden. Ik weet in elk geval dat er eentje plots ontdekte dat zo'n niet-bezaaid-met-speelgoed-kast ook een prima podium blijkt!

(En een ANWB-echtpaar leeft vàst niet 8 jaar op een bouwwerf, wel?)