Miss Madeline pour Mademoiselle Marike

Tekenen doe ik vaak met Liv en Zanne als model, maar dat wil niet zeggen dat hun maat 122/128 de standaard is voor mijn tekeningen. De topjesversie van Miss Madeline bijvoorbeeld vind ik persoonlijk heel mooi worden naarmate een kind groeit. Dat bewijst voor u de elegante Marike.

Marike was de eerste nakomeling van mijn generatie Chiroleiding. Op een zonnige zondag wandelde moederlief met de verseling naar het plaatselijke Chiroterrein, waar vaderlief zijn zondagen toen nog doorbracht met een hoop kindjes-van-een-ander. We dromden rond haar 'bakje' en we vonden haar allemaal prachtig. 

Wel, ik vind dat op haar twaalfde nog steeds! Dus ik was blij dat ze bereid was om te showen wat het effect is van Miss Madeline op een prille puber.

Ook die rug vind ik erg mooi als je begint te zien dat 'meisje' ooit 'mevrouw' zal worden.

Ik weet niet of andere ontwerp(st)ers van naaipatronen het gevoel met me delen, maar als ik zou turven, dan is 'heb je het ook in maat xx' nu al de meest gestelde vraag in het prille leven van Mind the Whale. Frustrerend, zeker weten, als je iets ziet dat je mooi vindt, maar het kind in kwestie valt net buiten de aangegeven maatspanne.

En toch is het antwoord op de vraag helaas meestal 'neen'... Bij het tekenen van een patroon kies ik de maten namelijk zo ruim mogelijk, maar binnen de mogelijkheden van het ontwerp zelf. Soms heeft dat met smaak te maken. One to Hug vind ik zelf niet meer mooi in kleutermaatjes, dus ik tekende een baby- en peuterjas. Bij Miss Madeline werden de restricties me dan weer opgelegd door de natuur: zodra die natuur enige ondersteuning nodig heeft bij een meisjeslijf, is Miss Madeline niet meer zo mooi. Vandaar: bovengrens 152 en even checken of dat nog lukt met de borstomtrek. Bij Marike lukte dat!

Draagt het meisje in kwestie een grotere maat maar zit de dame in haar nog goed verstopt? Dan kan je checken of je er komt met de aangegeven borstomtrek in het patroon, en verlengen tot de gewenste lengte!