Versgebakken pandaberen

De zoo die About blue fabrics heet wordt steeds groter! Eén van de paneeltjes uit de nieuwe Happy Nature 4 collectie had een aantal onnegeerbare elementen die smeekten om een plaats in ons huis. 

Sinds een paar maanden hebben we - na een kampeerkookperiode van 10 jaar - een keuken. Hoewel we meestal de tijdloze kaart proberen te trekken in interieurkeuzes, lapten we dat voor een keer vrolijk aan onze laars. We deden van hier&nu&welevenmaar1keer, met een strookje tegels in gridpatroon als spatwand. Onnegeerbaar stofelement 1, geef toe, u ziet het kind bijna niet zitten in haar gridoutfit.

Onnegeerbaar element 2 ging over de verschijningsvorm van de stof. Mooi en vormvast, maar vooral soepel tricot, dat is iets voor Zanne-in-huismodus. Het kind heeft (oh spaar me) nog geen Facebook of Instagram. Maar als ik van die typische quotes tegenkom over het leven der moderne vrouw, dan moet ik vaker aan haar denken dan aan mezelf. Quotes over mantelpakjes op het werk versus bankhangerij in thuismodus, dat is helemaal Zanne. En plein public mag er, tot op het ondergoed en het haarelastiekje toe, geen detail van haar outfit buiten beschouwing worden gelaten. Maar in veilige, warme en vertrouwde oorden kan het voor haar niet huiselijker genoeg.

Het werd een onesie dus. Of zoals Zanne het minder verbloemd omschrijft - de reden dat je in mij geen fan vindt van de exemplaren voor volwassenen - een babypakje. 

Ze duikelde dolcontent door de keuken, mijn baby.

Ik vertelde het al eerder, ze 'zetelt' graag, die Zanne. Wij vangen dat op met esthetisch verantwoorde pyjama's en met TV-truitjes. Maar ik heb de indruk dat ik nog hogere ogen scoor met dit babypak, waarin haar blote out-of-bed-lijf alle bewegingsvrijheid heeft.

Ik dacht dus, laat ik dat bankhanggevoel eens maximaal in het ontwerp stoppen. Dus voor de broek ging ik voor een haremmodel. Het voorpand is asymmetrisch doorgesneden, omdat het me niet mooi leek om een rits te laten stoppen in het midden van een haremkruis. En bovendien vond ik het ook tof om het paneel maximaal te benutten. Ik knipte het volledige witte stuk van de onesie uit 1 patroondeel, dat doorloopt van haar buik over haar zij naar haar rug. 

De mouwen zijn geen echte raglanmouwen maar aangeknipte mouwen die schuin zijn doorgeknipt. The real stuff op homewaregebied dus: veel couchier krijg ik dat niet getekend.

Van elegantie is dan ook geen sprake.

Maar prinsessen lieten vroeger ook liever protjes in hun huispak dan in hun hoepeljurk met corset, nietwaar?

Je zou kunnen denken dat het naaigewijs niet veel comfort gaf, zo'n blinde rits in tricot. Maar aangezien de rek van de stof enkel nodig is voor het draagcomfort en niet voor het aantrekken, haalde ik alle elasticiteit weg op de plaatsen waar ik dat zelf aangenamer stikken vond. Vormband tegen de stofkant waar de rits moest komen, vlieseline in het halsbeleg, en geen sprake van vloeken op tegenwerkende stof tijdens het stikken. Het geheel zat, knippen incl, op anderhalf uur in elkaar.

De mouwen kregen eenvoudige boordjes in hetzelfde antraciete tricot.

Het beleg stikte ik enkel door op de antraciete stukken, omdat ik dat grote stuk grid niet met een stiksel wilde doorbreken.

Voor ik het vergeet: onnegeerbaar element 3 was natuurlijk de pandaprint. Hoewel Livs zebraliefde misschien uitgesprokener is en we bij Zanne eerder dachten aan een bevlieging toen ze naar panda's begon te grijpen, moeten we na een knuffel, een spaarpot, een jurk en een vermelding in ettelijke vriendenboekjes toch gaan geloven dat die panda meer dan een vakantielief is. Ze houdt doorgaans van kleur en nog steeds van een flinke schep roze. Maar is het iets met panda's, dan mag het ook zwart/wit.

Het dier staat helemaal onderaan het paneel, wat hem door dat ene grote patroondeel een plaats bezorgde op de zijkant van haar onderbeen. Daar staat hij, vind ik, net goed.

Doorgaans wordt dat aanrecht trouwens niet gebruikt om kinderen op te fotograferen, maar om op te koken en te bakken. Wat we ook deden. Want bij huispakken horen huiselijke bezigheden, en bij regenwoensdagen hoort de geur van verse baksels.

Dus bakte we een hele stapel decorkoekjes. Liv was chief of koekjesdeeg, Zanne kreeg het uitsteekvormpje en ik ging aan de slag met suikerglazuur en kleurstof. Ik deed langer over deze collectie dan over het naaien van de pandasuit.

We gaan gelukkig nog niet zo ver in de foodfotografie dat er schoensmeer en haarlak overheen gaat om de boel op de foto te krijgen: ze mochten gewoon geconsumeerd. Topidee, vond Zanne.

Panda's zijn mooi. En - oeps - in vier happen op.