Over storm op zee, stevige steun en een afwijkende vorm van verstelbaarheid

De vreemdste titel ooit, vindt u niet? Ik verklaar me nader, want hij opent een relatief kort bericht maar vat veel samen. Een ode aan de vriendschap, deze tas. Er ging een jaar voorbij dat bewogen was en tegelijk kroop. Eentje dat, zonder in detail te treden, misschien niet het meest sprankelende uit mijn levensloop was. De zee was woelig en de golven dichtbij en voelbaar. 

Maar ik woonde gelukkig niet in een bootje. Mijn huis had misschien wel wat kieren waar de tocht doorheen kwam, maar het stond op een aantal onverwoestbaar sterke palen. Vriendin Anneke was/is er daar een van. Wat begon als 'de mama van een kindje van de klas', werd een onmisbare vaste waarde. Dat klinkt behoorlijk lyrisch, maar dat mag ook wel eens. Soms is het mooi als lyriek de enige manier is om de droge waarheid mee te geven. Het prille begin van onze communicatie handelde over het feit dat haar kleuterzoon en mijn kleuterdochter zich waagden aan enige tentoonspreiding der doorgaans tot de persoonlijke levenssfeer behorende lichamelijke onderdelen, nu een jaar of vijf geleden. Dat blijft een plezant verhaal om nog eens boven te halen als zij kleuters hebben en wij rimpels, het verhaal van in de opvang in de bosjes. Maar dat tweetal is - hoewel nog steeds dikke vrienden - al lang niet meer de enige gespreksfocus.

Een tas dus. Een woelig jaar verklaart ook deels waarom dit verjaardagscadeau niet bepaald binnen de aanvaardbare tweewekennorm bij de jarige belandde. Want die at taart op een moment dat de zon even warm was als de kaarsjes. In tijden van 'noodgedwongen traag' had het idee tijd nodig om te rijpen. Op zich is het anders een eenvoudig model. Hoofdbestanddeel is blauw kurkleer, een accentje in bamboe met goud.

De tas is van het type 'ruim genoeg voor een A4-map en een brooddoos'. Materiaal om mee naar het werk te nemen dus. Ik voorzag een sluiting met rits bovenaan, omdat ik een open tas toch altijd wat tricky vind als je er je hele hebben en waardevolle houwen in mee vervoert op een plaats waar een paar duizend man per dag manoeuvreert.

Aan de binnenkant wat aardigheden voor de georganiseerde vrouw. Binnenzakjes - eentje op portefeuilleformaat en eentje op zakdoekjesformaat - en een sleutellint. En een plek voor de fitnesskaart, dat ook. Want wij tateren in erg diverse etablissementen, niet alleen op plekken waar men cava serveert.

De tas heeft geen zijnaden: al het blauwe kurkleer bestaat uit 1 lap. Ze is wel doorstikt op de zijkanten, maar dat heeft te maken met een ietwat bijzondere eigenschap.

Ik vond dat een tas van dit formaat om een verstelbare schouderriem vroeg. Maar ik had slechts 1 schuifriem in huis. En die was zilverkleurig. En het kurkleer bevatte goud. Zoals altijd groeien mijn materiaalvoorzieningen traag mee met het groeien van het plan: de deadline naderde, geen tijd meer dus om bij Mieke een exemplaar in de juiste kleur te bestellen.

Dus zoals dat vaak gaat: drempels voor je voeten leiden tot nieuwe oplossingen. Ik moest en ik zou, dus ik ging voor 'inwendige verstelbaarheid'. De bron der schouderriem ontspringt aan de voeringkant. Waar ik kon leven met zilver, want er zit ook al een zilveren sleutelhaak. Vervolgens meandert hij zich een weg doorheen de tas...

... om er op elegante wijze doorheen het kurkleer aan de buitenkant weer uit te komen. Verstelbaar van rechte schouderdraaglengte tot schuine schouderdraaglengte, en aan de buitenkant slechts een lus tassenband zichtbaar. Mooimooi, vond ik dat.

Het ritszakje vooraan is exact berekend op de afmetingen van Annekes telefoon. Duim dus mee dat die niet in de soep valt voor deze tas het begeeft.



En dat zal volgens mij niet snel gebeuren! Ik krijg wel eens de vraag hoe een bepaald ontwerp of materiaal er uitziet na een tijdje gebruiken. En dus zing ik vandaag het lof der kurkleer. Ongesponsord, gewoon uit vrolijk enthousiasme, voor wie het zich afvroeg.

Zannes boekentas, in dagelijks gebruik sinds september, ziet er werkelijk nog als nieuw uit. Ik zag ze in de opvang in het rek naast gekochte exemplaren van klasgenootjes staan en stond versteld van de mate van ontbinding waarin sommige van haar makkers verkeerden. (De schooltassen, niet de klasgenootjes). Enkel voor het handvat zou ik misschien een donkerder materiaal aanraden, daar hebben we wat last van vette pootjes. Maar voor de rest heb ik vanaf nu mijn antwoord klaar als men mij nog eens vraagt: "krijg je dat wel stevig genoeg, en welk materiaal kies ik best voor een zelfgemaakte boekentas?"

Eén lofzang dus, aan het begin van dit nieuwe jaar. Lof der kurkleer, lof der vrienschap. Vol moed en hoop en met een lading houten latjes om de kieren van mijn huis dicht te spijkeren. Als mijn naaimachine weer op volle toeren draait, vind ik vast ook moed om een gordijn te stikken tegen de tocht. We zien wel wat te tijd brengt, en aan welk tempo we met de tijd mee gaan. Maar er bestaat alvast geen storm die mijn steun kan doen wankelen.