Een net-niet-verwaarloosde vader

Ik las de blog van meisjesmama, was helemaal klaar om te smocken, en liet met mijn gekende kinderlijk-enthousiaste gezicht een eerste probeerlapje aan mijn echtgenoot zien.

Hij trok een pruillip. 

Deze keer niet omdat hij het stofje niet mooi vond. Maar ik had hem al lang een bewaarding voor zijn inbussleutels beloofd. En ik blééf maar kindjesdingen maken.

Oh-ow. Dat is dus één van de gevaren van het kersverse ouderschap, hè! Vaderverwaarlozing. En dat met de hoogdag der vaders in aantocht. Snel! Dacht ik. Doe iets!

Dus:

- Lapje vilt

- Stukje Chiro-toile-sirée (Want op de Chiro, daar leerde ik de echtgenoot kennen. Romantiek en inbussleutels, mooi is dat!)

- Een uurtje werk en één gebroken naald (Beetje te veel lagen op elkaar.)

En een uurtje later was er dit:

En toen was de echtgenoot blij. 

Oef!