Bezigheidstherapie

Een paar weken voor Livs geboorte verhuisde mijn grootmoeder naar het huis van mijn ouders. (Eigenlijk is het mijn groottante, maar dat is een lang verhaal). Ze is 95 (als ik het goed heb) en woonde tot nu toe zelfstandig. Maar daar stak één of andere ziekte in het voorjaar een stokje voor. Een rustoord was niet meteen een optie. Dus wordt er in de familie wel eens glimlachend gezegd dat mijn ouders en ik op hetzelfde moment een baby in huis kregen.

Dat glimlachen is helaas niet altijd het geval. In tegenstelling tot ons immer lachend broedsel, zit hun 'baby' af en toe volop in de peuterpubertijd. Ik kan dat hier met een gerust hart schrijven, zonder kans op familieruzies. Want al is mijn groottante nog volledig mee met de wereldpolitiek, ze laat af en toe een steekje vallen wat de dagelijkse werkelijkheid betreft. Haar computerskills zijn ook niet dat. Weinig kans dat ze dit te lezen krijgt dus. En bovendien spreekt ze Frans.

Bezigheidstherapie is dus aangewezen. Een emmer erwten peulen vond 'Tante' (spreek uit op z'n Frans) maar niets. En ook toen ze van mijn moeder de opdracht kreeg om kartonnen rondjes te knippen voor de aardbeienplantjes, wierp ze de ongevoeldigheid van haar handen als tegenargument in de schaal. Met volle gewicht. Met veel toeters en bellen.

Maar een broekje breien voor Liv, daartoe kreeg mijn moeder haar vreemd genoeg wél bewogen.

Want ze mag dan wel eens morren, mijn groottante en Liv zijn dikke vrienden. Liv straalt als ze in de buurt van Tante komt. Misschien ligt het aan haar Frans gekir, of aan de kanarievogel. Of aan de antieke bel die op haar nachttafeltje staat. (Eigenlijk een huwelijkscadeau van haar vader aan haar moeder - "Souvenir De Gand"-, zeer oud en dierbaar, maar als Liv binnenkomt wordt het speelgoed.)

Dus was mijn groottante een paar weken zoet(er). Wegens aan het breien. Het reslutaat ziet er waarlijk niet uit. Het poepdeel komt tot onder Livs oksels. Er zitten wel wat foutjes in. En als Liv op haar buik ligt, lijkt het of ze een badpak aan heeft met donkerblauwe broekkousen onder. Het broekje is bovendien zo dik, dat het van pas kan komen op skivakantie.

Maar toch draagt Liv het vandaag. Als eerbetoon aan dat dametje dat vroeger doopfeesten voor mijn hele poppenfamilie organiseerde. En dat nooit had verwacht de geboorte van neefje Stan en van Liv nog te mogen meemaken.

En wat betreft vestimentaire verantwoordheid: vandaag is dat hier het uniform. Er staat 'ramen uitpleisteren' op mijn programma. Mijn werkplunje is nu ook niet bepaald de elegantheid zelve.