Stans vliegtuigjes & GIVE-AWAY!

Hip hoera en kaarsen en blazen en we leven hoog en nog vele jaren, waarvan er in elk geval al één achter de rug is: gisteren verjaarde neefje Stan!

Jarigen trakteren bij Stan op de kribbe. Beetje vreemd vind ik. Niet dat éénjarigen niet enthousiast kunnen reageren op een nieuwigheid in hun vermorzeldende knuistjes. Maar het concept 'cadeautje' is volgens mij iets wat hen voorlopig nog volledig ontgaat. Bij Liv op de kribbe is trakteren verboden. En daar ben ik niet rouwig om.

Maar bij Stan is het dus min of meer de gewoonte. Dus gingen mijn zus en ik op zoek naar een budgetvriendelijk idee. Graag zelfgemaakt met niet te veel toeters en bellen. Dat vind ik natuurlijk wél leuk.

Een duik in mijn restjeskast leerde me dat ik nog wel wat toile cirée in mijn bezit had. Over van één of ander mislukt experiment. (Waarop, voor de aandringers, nog een vervolgt komt. Ik wacht nog even de levering van het hopelijk juiste materiaal af.)

Iets toile cirée dus. Slabben? Neeuh, al te veel gemaakt. En één-jarigen horen beschaafd te eten, zonder gesmos. Ahum.

Dus kwamen we op een ander 'eethulpstuk'. Liv kreeg bij haar geboorte een lepeltje cadeau met een plastic vliegtuigje eraan. Voor Eerste Hulp Bij Spruitgevallen. Geen idee op welke leeftijd die komedie begint, maar in elk geval: de traktatie werden lepeltjes met vliegtuigjes. Misschien eerder een cadeautje voor de ouders dus. De lepeltjes vonden we bij IKEA, de vliegtuigjes bestaan uit stukjes van een oude plastic placemat, toile cirée, en stevig garen. Resultaat:

De bestelling bedroeg 13 stuks.

En ik dacht och, ik maak er 14. Dan kan ik er ééntje weggeven op de blog.

Want het is - naar 't schijnt - Sint-Maarten.

Ik ken die niet persoonlijk. Sterker nog: persoonlijk ken ik die niet.

Maar het is - naar 't schijnt - ook een weggeefheilige. Dus ik doe mee!

Maar. Toen ik 13 exemplaren klaar had, was ik de toile cirée plots zo beu, dat ik voor het weggeefmoment een versie in vilt verzon:

Waarna ik lol kreeg in het concept. En het vilten vliegtuigje voorzag van een moederschip met ophanghaakje:

Zodat het een moeilijke-eter-mobiel werd, om dreigend boven de eettafel te hangen:

De kleine vliegtuigversie past op een lepel (of op ander standaardbestek). Met de grote ga ik volledig in tegen de principes van 'geen-speelgoed-aan-tafel' en kan het kind in kwestie zelf vliegtuigverhalen verzinnen. Met open mond. Alwaar u dan naar hartenlust happen van het gehate goedje in kan lepelen. Die met de glimlach zullen worden doorgeslikt. Ahum.

En ik beloof dat ik volgende keer een beetje beter op de stoftekening zal letten.

Bent u in het bezit van een oogappel die de garage iets vlotter openspert als er Airforce aan te pas komt? Fijn: ik geef dit vliegtuigduo vrijdagavond 13/11 om 19u30 (ofzo) aan een willekeurige reageerder. Maakt niet uit of je een blog hebt. Maakt bovendien niet uit of je zelf koters hebt, of het vliegtuig cadeau wil doen. Of het eventueel zelfs wil gebruiken om je sleutels aan te hangen. Of misschien vind je het wel romantisch om je geliefde vliegtuiggewijs rijstpap te voeren. (Al is het voor Valentijn nog wat te vroeg.)

Maakt allemaal niet uit, de boodschap is: ik heb twee vliegtuigjes, en die zijn te krijg!