(Veel) tijd voor jurkjes

Je krijgt een ander tijdsbesef als je enige taak 'wachten' is.

Eerst vond ik het lastig. Wachten op een gebeurtenis op een onbepaald tijdstip. Ik stond elke morgen teleurgesteld op: weer geen verandering gemerkt vannacht, weer een wachtdag voor de boeg.

Maar hoe dichter de Uitgerekende Dag nadert, hoe beter het lukt iets te doen met de tijd die voorbij komt. Ik weet immers dat het vanaf dat moment niet langer dan twee weken meer kan duren. En twee weken, dat is een periode die nog net binnen de tijdslijn in mijn hoofd past.

Ik voel deze week des te meer mee met mensen die ergens op wachten en totaal geen tijdsindicatie hebben gekregen: goeie moed, en ook, chapeau!

Ik werk op 't gemak items op mijn doelijstje af. Er komen ook de hele tijd dingen bij: andere zwangeren steken me voorbij of hebben al even een kindje dat nog een presentje tegoed had. En omdat ik niet mobiel genoeg ben om het bezoeklijstje af te werken, fabriceer ik volop 'opstuurbare' cadeautjes. Gek genoeg met meer zin voor detail dan ik gewoon ben. Ik heb meestal de neiging om kleine prulletjes van een werkstuk weg te laten. Omdat het dan sneller klaar is. Deze week voegen we hier en daar nog een knoopje of fronsje toe. Gewoon omdat er tijd voor is.

Een hele collectie oud-collega's kreeg deze zomer een baby. Vandaag worden alvast de meisjes van een stukje garderobe voorzien. Ik haalde voor de gelegenheid het patroontje van Livs wikkeljurkje nog eens van stal.

Roze, oranje en oker stippen voor Marie...

... en grijs met rood en een fronszakje voor kersverse Stien.

En al werd ik plots gezegend met wat geduld en zin voor detail, tijd voor ordentelijk fotomateriaal nam ik nog niet. Wachten op een baby, ok. Zakjes op kleedjes rijgen voor je ze vast zet, tot daar toe. Maar wachten op zon voor minder grauwe foto's? Nee hoor, ik ben nog niet helemaal bejaard geworden!