Vuile was

Dit bericht bestaat uit drie delen. 'De Vuile Was', 'Een Naaitip' en 'Een Cultuurtip'. U kunt er naar believen eentje overslaan. 't Is maar dat u het weet.

DEEL 1: De Vuile Was

De vuile was van een ander buiten hangen is not done, ik weet dat. Hoogst onbeleefd is het. En toch doe ik het. De persoon in kwestie heeft er immers zelf om gevraagd.

Collega Marc verbouwt zijn bad- en slaapkamer, had een goed idee en vroeg mijn medewerking. Wie is er nu tegen goede ideeën? Ergens op de plannen staat een kast met diepe lades, die de plaats voor vuil wasgoed worden. Dat is op zich al een goed idee. Veel aangenamer dan een wasmand ergens in een hoek, want wasmanden zijn per definitie lelijk en bovendien stofrapers. Netjes in een lade, dat leek me dus al wel wat. Bovendien is het de bedoeling om in die lades vier haakjes te voorzien, met daaraan een telkens linnenzak met handvaten. Zak vol, hop naar de wasmachine. Handig, niet?

Zo'n zak, dat is 'niet meer dan een balk maar dan in stof' dat is 'toch maar een uurtje werk'. Dacht ik. Mooi niet! Want hoe werk je dat nu mooi af, een balk in stof? Engelse naden? Toch even puzzelen hoe dat op de hoeken moet...

Het oorspronkelijk plan om oogjes in de zak te hameren, en voor de handvaten gewoon een verstevigd gat te maken. Bleek ook geen goed idee toen ik de afmetingen van de lades kreeg. Ik ben verre van een wetenschapper (in tegenstelling tot de eega van collega Marc). In wetenschappen was ik eigenlijk steeds een dikke nul. Maar een vage herinnering over de wetten van de zwaartekracht en een kleine proefopstelling leerden me dat zo'n volle waszak toch niet zo licht is. En dat de trekkracht aan zo'n verstevigd gat toch wel eens tot scheuren zou kunnen leiden. 'Echte' handvaten dan maar, met elkaar verbonden over de bodem van de zak, voor de stevigheid. Handvaten die bovendien netjes naar beneden moeten blijven hangen, zodat de lades nog vlot open en dicht kunnen.

Ik heb dus wel eventjes gepuzzeld op het hoe en wat. Vervolgens ook nog even op de uitvoering. Zak 1 gaat nu de testfase in! Waarbij collega Marc en zijn eega een vragenlijst onder de neus zullen geduwd krijgen. 'Moeten de randen verstevigd?' 'Zijn de handvaten te groot/te klein?' 'Moeten de oogjes meer op de hoeken?' 'Moet er een verstevigde bodem in de zakken?'

Collega Marc stelde me een schijnbaar eenvoudig vraag, maar is met mij nog niet klaar wat dit taakje betreft, oh neen! Zak 2 gaat pas in productie wanneer hij alle mogelijke functies en situaties heeft onderzocht.

DEEL 2: Een cultuurtip

Nu we toch bezig zijn 'Het Leven Van Collega Marc' op het internet te gooien. Naast verbouwen (en mijn collega zijn) heeft hij nog een andere aardige bezigheid. Samen met zijn vrouw, schrijver Fons Montevirgenes en regisseur Theo Hijzen vormen ze 'Cie Parallax', het kleinste theatergezelschap van Mechelen. Klein maar dapper, dat wel, want met hun (zelfgeschreven!) stuk 'Connecting People' zijn ze geselecteerd voor de eindronde van het Landjuweelfestival.

Op 31 oktober en 1 november hernemen ze voor die gelegenheid het stuk in Mechelen, en op 3 november kan de cultuurminner in u hen aan het werk zien op het festival zelf in Gent. Gaat dat zien, gaat dat zien!

DEEL 3: Een naaitip

De vraag van collega Marc bracht me dus ook bij de productie van een stel naar-beneden-hangende-handvaten. En daar heb je van die metalen ringen voor nodig.

Probleem: geen naai- of fourniturenwinkel op wandelafstand. En geen plaats om mezelf tussen de zitbank en het stuur van de auto te wurmen. Dan maar naar mijn natuurlijke habitat: de doe-het-zelf-zaak. Tijdens mijn opleiding heb ik daar ettelijke keren rondgedwaald, op zoek naar 'iets wat eigenlijk niet bestaat maar wel als onderdeel van iets anders, om vakkundig af te breken en om te vormen'. Zo ook deze keer.

Ik dacht aan rondellen (is dat correct Nederlands? Geen idee.) Rondellen voldoen vrij goed aan de omschrijving 'een metalen ring'. Maar ik vond er geen in een geschikte maat. Toen viel mijn oog op de rol met metalen-ketting-aan-de-meter.

Ik heb het even opgezocht: een beetje handtasring, bruikbaar voor deze handvaten, kost zo'n 30 tot 50 eurocent voor ééntje. Ik kocht 16 schakels ketting, zijnde 45 cm, en betaalde voor dat geheel € 0,70. Waarbij ik de uiterst vriendelijke Dimi-van-de-doe-het-zelfzaak zijn brute kracht liet demonstreren door 8 van die schakels voor me stuk te knijpen met een tang. Zodat ik er 8 overhield. Bovendien zijn die ringen, anders dan 'echte' handtasringen, gelast. Een stuk steviger dus, wat wel mag voor dit project. Te onthouden!