Klavertjes voor een kindje van ver

De hoogmis van de huislijkheid.

Twee kindjes in hun bedje: een duodutje dat lang genoeg duurt om een heel rokje te maken. Een stolplooirokje volgens dit recept, maar met blinde rits op deze wijze.

In een Vermiljoenstofje dat Carla heet en dat mooier is dan de naam doet vermoeden. (Waarbij ik geen enkele Carla wil beledigen maar ik vind die naam nogal oud voor wit-met-blauwe-bolle-en-roze-klavertjes.)

Een rokje dat aardig lukt.

Een model met een druk leven, dat tussen een paar telefoontjes met haar manager door...

... gewillig plaats neemt op een wild dier en daarbij aandachtig luistert naar de regie-aanwijzingen van haar stylist.

En even later het rokje van de tafel gritst en niet meer af wil geven. Gevolgd door een acute aanval van peuterpuberpijn waarvan ik u het relaas ga besparen.

En intussen zet ook kindje 2 haar keeltje open: een op en top 'dagjemetdekindjes'-gevoel.

Ik ken mensen die veel zouden geven voor dat gevoel. E&E bijvoorbeeld, wachten al jaren op hun kindje-van-ver. Ik liet al eens een wachtpopje maken. Dat popje is intussen niet meer geslachtsloos: E&E zijn mama en papa van een pracht van een dochter, Mitte Arsema, een paar maand jonger dan Liv. En al klinkt 'kindje-van-ver' nog zo sprookjesachtig, we willen met z'n allen al veel te lang dat Mitte Arsema ook een 'kindje-van-dichtbij' wordt. Maar in dat proces zitten helaas nog meer rimpels en plooien dan in dit rokje...

Een rokje voor Mitte Arsema dus. Omdat haar mama verjaart. Een rokje in een kleurtje waar ze vast geweldig mee zal staan. Met roze klavertjes, want haar ouders kunnen wel wat geluk gebruiken. Ik schat dat het haar ergens in de lente zal passen. En dan is ze vast en zeker daar-waar-het-rokje-wacht!