Monoloog

22 november 2010 zal officieel de geschiedenisboeken in gaan als 'de dag dat Liv besliste dat ze kon praten'.

Tot nu toe zei ze niets. Correctie. Ze zei een woord of 20, maar zonder verband, met wisselende uitspraak en vooral: enkel wanneer ze er zelf zin in had. Het commando 'zeg eens ...' leidde steevast tot een ietwat dwaze blik. Die, als je beter keek, eerder 'ik vertik het, hà' wilde zeggen.

Tot 22 november dus.

Liv kwam thuis van de kribbe.

Ik zei: "dag".

Liv zei: "Hem mu sjoe fie bui kou."

Vrij vertaald heeft ze het in deze uiteenzetting over het feit dat het gebruik van een helm, een muts en handschoenen onontbeerlijk zijn wanneer men zich in dergelijke barre temperaturen buiten op de fiets wil wagen.

Sindsdien 'praat' ze. Ze heeft door dat dat vrij praktisch is. Vannacht om 5u, toen ze zichzelf weer eens had blootgewoeld, hoorden we in plaats van woordeloos gehuil "Wawe Wawe Wawe". En ik kon het niet laten daarmee te moeten lachen. Het was meteen duidelijk dat vake mocht opstaan. (Eerlijkheidshalve moet ik er bij vertellen dat ze hoogstwaarschijnlijk Wawe riep, omdat het meestal Wawe is die 's nachts het eerst toegeeft in het neen-ik-blijf-liggen-dan-staat-de-ander-wel-op-spelletje.)

Vandaag maakte ik dus maar een dekbedovertrekje.

Met veel liefde, met alle romantische Tildastofjes uit mijn voorraad en met brede flappen aan de zijkant om Liv extra goed in te stoppen.

Ik zou niet willen dat ze door de kou enkel de boze woorden uit haar prille woordenschat gaat dromen.