Duikboten en diepe dromen

Reflux lijkt een beetje 'de ziekte van de tijd'. Een ziekte die ook dit huisje niet stilletje voorbij is gelopen, in pril babytijdperk. Maar zoals dat meestal gaat, was het groot drama op het moment zelf, maar na een maand of vier vergeten. En (o)vergeven.

Neefje Stan heeft minder geluk. Hij is tweeënhalf en een vrolijke spring-in-'t-veld. Hij heeft een fijn gevoel voor humor en kent een groot arsenaal aan tongbrekende woorden. (Vraagt u hem maar eens wat hij graag wil lezen. Hij noemt u moeiteloos de titel van het boek-van-het-moment: 'de Fanfare van Flierefluitegem'.) Maar hij leeft ook nog steeds met de kwelduivel die reflux heet.

Dat betekent: medicatie. En soms eens last van zijn humeur als de maag hem parten speelt. En dat betekent ook: slapen in een hoek van 40°. Toen hij heel klein was zag dat er zo uit. Maar die bedjes maken ze niet meer in zijn maat. Nog geen groot bed dus voor Stan, maar een kinderbedje op hele hoge blokken. Lakens willen dan ook wel eens naar het voeteind zakken. Dus een slaapzak is onmisbaar.

Net als voor Zanne maakte ik voor Stan een dunne slaapzak met lange mouwen, perfect voor woelwaters in de zomer. Geen Stan in de buurt, dus al is het zakje voor haar wat te groot, het is Liv die de foto-honneurs mag waarnemen. Samen met slaapbuddy Jaak De Draak.

Omdat Stan wel eens op een bolletje onderaan zijn bed belandt, kan hij wel wat voetruimte onderaan zijn slaapzak gebruiken. Dus ik knipte verschillende stroken en maakte een meterslange slaapzak. Als ik hem voor mijn buik hou, lijkt het of ik er zelf in kan. Maar voor Stan is dat geen overbodige luxe.

Ik ging als volgt te werk. Ik zocht een patroon van een raglan-t-shirt (Ottobre staat er tegenwoordig vol van). Ik nam een maat of twee groter dan Stan normaal draagt, maar tekende wel de mouwlengte van zijn huidige maat. Ik verlengde de t-shirt schuin naar onder, zo lang als Stans mama nodig vond.

En toen kwam het trial-and-errordeel. Ik wilde een rits in de raglannaad zetten en die laten doorlopen in de zijnaad zoals bij Zannes zakje. Maar de stijve rits die ik kocht, zorgde voor een onaangename bobbel in de okselnaad. Dus haalde ik die rits er weer uit en zette ze alleen in de zijnaad. De raglannaad werkte ik dan ook maar af met boordstof en voorzag ik van drie drukknopen.

Waarschijnlijk was het mooier geweest als ik die boordstof in een keer in raglannaad en halsnaad had gestopt. Maar de halsnaad was intussen al afgewerkt.

En als er iets niet leuk is aan naaien, dan is het lostornen.

En als er iets niet leuk is aan lostornen, dan is het overlocknaden lostornen.

En als er iets niet leuk is aan overlocknaden lostornen, dan is het overlocknaden lostornen in tricot. Zéker niet als die al eens zijn doorgestikt.

Dus het werd een beetje behelpen, daar op dat hoekje. Tussen de drukknopen stopte ik telkens een laag tricot met twee lagen vlieseline. Niets zo vervelend als drukknopen die doorscheuren in tricot.

Zo'n rits tegen een bloot lijfje, dat leek me maar ruw. Dus ik draaide wat slaapzakken en truitjes binnenstebuiten om te bekijken hoe men dat oplost. Conclusie: een rits tussen een beleg of voering stoppen doet men in tricot of sweaterstof niet vaak. Blijkbaar weten 'confectiemensen' ook dat je veel tijd verliest als dat naar alle kanten gaat trekken... Soms zit de rits er gewoon tegenaan, aan de binnenkant. Soms werkt men af met randje tricotbiais. Ik koos voor een randje boordstof:

Sweet dreams, Stan! Duik maar net zo diep in slaap als de boten op je zakje.